عشق فقط خدا

عاقبت عشق زمینی را به عشق آسمانی باختیم

عشق فقط خدا

عاقبت ما کشتی دل را به دریای جنون انداختیم
عاقبت عشق زمینی را به عشق آسمانی باختیم

تا رها گردیم از دلواپسی در آنسوی خط زمان
ما در عرش کبریایی خانه ای از جنس ایمان ساختیم

با تو ام با نی عالم با تو ام ای مهربانم
ای تو خورشید فروزان من شبم شب را بسوزان

کوچکم با قطره بودن راهی ام کن سوی دریا
عاقبت باید رها شد روزی از زندان دنیا

سیر در دنیای معنا بی زمان و بی مکان
وصل در عین جدایی زندگی با جان جان
..زندگی با جان جان

عاشقان در شوق پروازند از این خاکدان
چون که باشد پای یک عشق خدایی در میان...

کانال تلگرام ما
contact
جهت ورود کلیک کنید :)
جست و جو
بایگانی
آخرین نظرات
پیوندهای روزانه

۴ مطلب در ارديبهشت ۱۳۹۴ ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

حکایت ا

در مورد ارث فرزندان

 

در زمان خلافت حضرت علی(ع) کودکی که دارای دو سر و

 

دو سینه بر یک کمر بود به دنیا

آمد، میراثش را از آن حضرت جویا شدند. حضرت علی(ع) فرمود:

 

هنگامی که خواب استبر او

فریاد زنند اگر هر دو سر با هم بیدار شدند یک نفر است و

 

یک میراث می برد و اگر یکی بیدار

ودیگری همچنان خواب ماند دو میراث می برد.

فروع کافی ج 7 ص 159 حدیث 1

 


حکایت ۲:

در مورد شناسایی مالکیت فرزند پسر


مردى داراى دو زن بود که هر دو نفر آنها باردار بودند.

 

هر یک از آنها آرزو مى کرد،فرزندى

که به دنیا مى آورد پسر باشد، تا بدین وسیله پیش ‍ شوهرش محبوبتر گردد.

 

در آنزمان - به دلیل

پایین بودن سطح فرهنگ و نقش مهمى که مردان در

 

تقویت بنیه نظامى داشتند -داشتن فرزندان

پسر، افتخار بوده و داشتن فرزندان دختر، موجب سرافکندگى محسوب مى شد.

از قضا هر دو زن در یک شب تاریک و

 

در یک اتاق ، زایمان مى کنند. یکى از آنها دختر،

ودیگرى پسر به دنیا مى آورد. زنى که دختر زاییده بود،

 

در یک زمان مناسب ، فرزندش را

بانوزاد پسر هوویش عوض مى کند و وانمود مى کند که او

 

پسر زاییده و هوویش دختر. این

کارباعث اختلاف و درگیرى بین دو هوو شده و

 

کسى نمى تواند در این مورد قضاوت کند.

طبقمعمول ، براى قضاوت در این مورد،

 

به دریاى علم و حکمت ، امیرمؤ منان ، حضرت على

(ع) مراجعه مى شود. آن حضرت دستور مى دهد،

 

هر دو مادر، مقدار معین و مساوى از

شیرخود بدوشند. آنگاه آن دو شیر را در

 

ترازوى دقیق وزن مى کنند. با کمال تعجب متوجهمى

شوند، وزن حجمى یکى از شیرها بیشتر از دیگرى است .

 

آنگاه آن حضرت حکم مى کندکه

فرزند پسر متعلق به همان زنى است که شیرش سنگین تر است.

به دلیل اختلاف ساختمان جسمانى زن و مرد،

 

خداوند متعال حتى در تغذیه نوزادان نیزاختلاف

قایل شده است . شیرى که پسر از آن تغذیه مى کند،

 

باید از املاح و فلزات بیشترىبرخوردار

باشد، تا استخوان بندى و اسکلت و

 

همچنین عضلات محکم تر و نیرومندترى رابراى مردانى که

وظایف سنگین تر، خشن تر و خطرناکترى به عهده خواهند داشت ،فراهم سازد.

 

 

 

حکایت ۳:


در مورد دیه


در زمان خلافت امیرالمؤمنین حضرت علی (ع)،

 

مردی را نزد آن حضرت آوردند که ادعا می

کند کسی بر سرش ضربه ای زده و در

 

اثر این ضریه چشمانش نمی بیند و زبانش از کار افتاده

و حس بویائی خود را نیز از دست داده. حضرت فرمود:

 

« اگر راست بگوید سه دیه ی کامل بر

او واجب است.» عرض کردند که از کجا صحت و

 

سقم ادعاهای او را تشخیص دهیم.

امیرالمؤمنین فرمود: «برای اینکه درستی ادعای او

 

مبنی بر اینکه چشمش نمی بیند ثابت شود او

را در مقابل آفتاب قرار دهند بطوریکه آفتاب مستقیم به چشمانش بتابد.

 

اگر راست نگفته باشد نمی

تواند چشمانش را باز نگهدارد.

 

و در مورد ادعایش مبنی بر اینکه دیگر حس بویائی ندارد، پنبه

ای را بسوزانند و مقابل بینی اش بگیرند اگر از چشمانش

 

آب سرازیر شد و سرش را از دود

دور کرد صادق نیست و گرنه راست می گوید.

 

ولی در اینکه ادعا می کند زباش آسیب دیده به

طوریکه تکلمش را از دست داده، باید سوزنی در زباش بزنند،

 

اگر خون سرخ بیرون آید زبانش

سالم است ولی اگر خون سیاه بیرون آید در ادعایش صادق است.

 

 

 

حکایت ۴:


در مورد تقسیم شتران


سه نفر در تقسیم هفده شتر با هم نزاع می کردند،

 

اولی مدهی یک دوم و دومی یک سوم و سومی

یک نهم بودند و به هر ترتیب خواستند شترها را قسمت کنند

 

که کسری به عمل نیاید نتوانستند.

خصومت به نزد حضرت علی (ع) بردند. علی (ع) به آنان فرمود :

 

مایل نیستید من یک شتر از مال خودم

بر آنها افزوده و آنها را بین شما تقسیم نمایم؟

گفتند : بله

پس یک شتر بر آنها افزود و مجموعا هیجده شتر شدند و

 

آنگاه یک دوم آنها را که نه شتر باشد به اولی و

یک سوم را که شش شتر باشد به دومی و یک نهم را

 

که دو شتر باشد به سومی داد و یک شتر

باقیمانده خود را نیز برداشت *

* - نکته ریاضی این تقسیم این است که آن سه نفر سهامی را که

 

برای خود تعیین کرده بودند مقدام یک هیجدهم از واحد صحیح کمتر بود،

 

و در حقیقت آن یک هیجدهم به نسبت سهامشان بر سهم هر کدام زیادتر بود،

 

اولی 9 شتر از 17 شتر را مالک بود نه 8/5 از 17 و همچنین دومی و سومی،

 

و چون زیادیها دقیق بود و سائلین به نکات ریاضی آشنایی نداشتند

 

از این جهت حضرت بدون تفصیل و توضیح از

 

راه بسیار ساده ای مشکلشان را حل کرد.



**********************************

 


سه گام با امیر مومنان

 

علی (علیه السلام)

 

گام اول:

 

دنیا دو روز است....یک روز با تو و روز دیگر علیه تو ....

 

روزی که با توست مغرور مشو و روزی که علیه توست ناامید مشو...

 

زیرا هر دو پایان پذیرند ...

 

 

گام دوم:

 

بگذارید و بگذرید ..... ببینید و دل نبندید ......

 

چشم بیاندازید و دل نبازید.... که دیر یا زود ......

 

باید گذاشت و گذشت...

 

Image result for ‫دلنوشته در مورد خدا‬‎



گام سوم:

 

اشکها خشک نمیشوند مگر بر اثر قساوت قلبها و قلبها سخت و

 

قسی نمیگردند مگر به سبب زیادی گناهان

 

ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺷﺐ، ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﭙﺎﺭ؛

 

ﻭ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﺨﻮﺍﺏ، ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ؛

 

 **السلام علیک یا امیرالمومنین**

 


 

 

 


اعــــــــــــــــــجاز قرآن


سایه جهان هستی در قرآن
_______________________

بدن آهو یک قسمتی به نام نافه دارد

کـــــــــــــــه:

وقتی خون وارد نافه آهو میشود، تبدیل به مشک می‌شود که عطر بسیار خوشبویی است

 چقدر قیمت پیدا می‌کند

 

و مردم آن را به سر و صورت و جامه خود می‌کشند.

 

دستگاه الهی هم درست مثل نافه‌ی آهوست


 یعنی هر کس هر قدر هم که آلوده باشد وقتی به آنجا می‌رود پاک و معطر می‌شود،

 گذشته‌ی او اصلاح می‌شود و تمام بدی‌هایش به خوبی بدل می‌شود.
 
 آنجا جایی است، که بدی‌ها و گناهان، به حسنه و زیبایی و خوبی بدل خواهد شد.



 ولَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ وَأَنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ حَکِیم🌱



درست مثل آب گل‌آلودی که به دریا برسد

آب آلوده، همین که به دریا رسید پاک و زلال خواهد شد.

آب بد را چیست درمان؟

باز در جیحون شدن

خوی بد را چیست درمان؟

 باز دیدن، روی یار

سوره نور آیه 10


ا___________________

 

دلـــــــی کـــز معــرفت نورو صفا دید

 

بـــه هــــرچــیزی که دید اول خدا دید

 


 

داستانک

 

 

سلیمان نبی (ع) کنار دریا نشسته بود که چشمش به موری افتاد. مور دانه گندمی با

 

خود به طرف دریا می برد. به محض اینکه به آب رسید قورباغه ای سرش را از آب

 

خارج کرد و دهان گشود و مور به داخل دهانش رفت و او هم به درون آب رفت!؛

 

سلیمان نبی مات و مبهوت از این ماجرا بود که به ناگاه مشاهده کرد قورباغه سرش

 

را از آب خارج کرد و مورچه از دهانش بیرون آمد اما این بار دانه گندمی همراه

 

نداشت. سلیمان نبی تحمل نکرد و مور را صدا و زد و از چون و چرای ماجرا پرسید.

 

مورچه گفت: ای نبی خدا، در اعماق این دریا، سنگی تو خال هست و درون آن کرمی

 

زندگی می کند که قدرت خروج از آنجا را ندارد.من از طرف خداوند مأمورم روزی او

 

را هر روز ببرم و این قورباغه نیز وظیفه حمل من را دارد. او مرا کنار سوراخ آن

 

سنگ می برد، دهانش را باز می کند و من داخل می روم و دانه را می گذارم و بازمی

 

گردم. سلیمان نبی گفت: وقتی دانه را به او می دهی چیزی هم می گوید؟

مور گفت: بله، می گوید:

ای خدایی که رزق و روزی مرا درون این سنگ در قعر دریا فراموش نمی کنی،

 

 

 

رحمتت را نسبت به بندگان با ایمانت فراموش نکن.

 


 

 

 

دوست خدا بودن سخت نیست !

 پیرمردی هر روز تو محله می دید پسرکی با

 

کفش های پاره و پای برهنه با توپ پلاستیکی فوتبال بازی می کند…

 

روزی رفت ی کتانی نو خرید و اومد و به پسرک گفت بیا این کفشا رو بپوش…

 

پسرک کفشا رو پوشید و خوشحال رو به پیرمرد کرد و گفت: شما خدایید؟!…

 

پیرمرد لبش را گزید و گفت نه!

 

پسرک گفت پس دوست خدایی، چون من دیشب فقط به خدا گفتم که کفش ندارم…

 

(دوست خدا بودن سخت نیست…)

 

 

 

 

 

( داستانی از حضرت مولانا ))

چوپان بیچاره خودش را کشت که آن بز چالاک از آن جوی آب بپرد نشد که نشد.

 

او می دانست پریدن این بز از جوی آب همان ،

 

و پریدن یک گله گوسفند و بز بدنبال آن همان.

عرض جوی آب قدری نبود که حیوانی چون او نتواند از آن بگذرد...

 

نه چوبی که بر تن و بدنش می زد سودی بخشید و

 

نه فریادهای چوپان بخت برگشته.

پیرمرد دنیا دیده ای از آن جا می گذشت وقتی ماجرا را دید پیش آمد و گفت :

 

من چاره کار را می دانم .

 

آنگاه چوب دستی خود را در جوی آب فرو برد و آب زلال جوی را گل آلود کرد.

 

بز به محض آنکه آب جوی را دید از سر آن پرید و در پی او تمام گله پرید.

چوپان مات و مبهوت ماند. این چه کاری بود و چه تاثیری داشت؟

 

پیرمرد که آثار بهت و حیرت را در چهره چوپان جوان می دید گفت :

 

تعجبی ندارد تا خودش را در جوی آب می دید ،حاضر نبود پا روی خویش بگذارد.

 

آب را که گل کردم دیگر خودش را ندید و از جوی پرید.

چه سخت است خودشکستن و از خود گذشتن و پریدن تا رسیدن به معبود و معشوق...

رقص آنجا کن که "خود" را بشکنی

پنبه را از ریش شهوت برکنی

 

 

رقص و جولان بر سر میدان کنند
رقص اندر خون "خود" مردان کنند.

 


 

 

عشق فقط خدا

  • مرتضی زمانی
  • ۰
  • ۰



با عشق...


از کفر من تا دین تو ، راهی به جز تردید نیست !

دلخوش به فانوسم مکن ، اینجا مگر خورشید نیست ؟...


با حس ویرانی بیا ... تا بشکند دیوار من

چیزی نگفتن بهتر از تکرار طوطی وار من


بی جستجو ایمان ما از جنس عادت می شود
حتی عبادت بی عمل وهم سعادت می شود


با عشق آنسوی خطر ، جایی برای ترس نیست
در انتهای موعظه ... دیگر مجال درس نیست


کافر اگر عاشق شود بی پرده مومن می شود
چیزی شبیه معجزه ... با عشق ممکن می شود


عشق فقط خدا

       مولانا


********************


حرف دل


✳لپ تاپم رو روشن کردم و افتادم توی کوچه پس کوچه های اینترنت.


چندتاکوچه روکه دورزدم،یهو دیدم آژیرآنتی ویروس به صدادراومد،فهمیدم


ویروس گرفته.

سریع ویروس رواز بین بردم تابه سیستمم،آسیبی نرسونه ...

کارم که تموم شد به حال خودم خندیدم.

البته ازاون خنده ها


"خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است"!


باخودم گفتم: کاش اینقدر که هوای لپ تاپت رو داری،هوای خودتم داشتی..

کاش وقتی گناه میکردی و آژیر دلت داد میزدکه:خطر..خطر..!!


دلم به حال خودم سوخت...!!

تازه فهمیدم خیلی وقته گناهها، آنتی ویروس دلم رو هم خفه کردند..!

نمی دونم چی بگم...!!؟


اما خوش به حال اونایی که آنتی ویروس دلشون اورجیناله و


هر روز با وصل شدن به خدا آپدیتش میکنن.

خوش به حال اونایی که هر شب خودشون روچک می کنن واگر گناهی


ناخواسته وارددلشون شده با آنتی ویروس استغفار نابودش میکنن...


امروز،آنتی ویروس لپ تاپم بهم درس بزرگی داد:


یه آنتی ویروس جدید خریدم به نام " استغفار "


ازته دل گفتم:

"استغفرالله ربی و اتوب الیه..


***************************


حدیث قدسی


یه حدیث قدسی هست که آدمو ازخجالت آب میکنه...

الله تعالی عزوجل:


"یا مطلقا فی وصالنا،ارجع. و یا محلفا علی هجرنا،کفر.


انما ابعدنا ابلیس لانه لم یسجد لک،فواعجبا،کیف صالحته و هجرتنا"

میدونی یعنی چی؟


فرض کن یه رفیقی داری که عاشقشی و خیلی دوستش داری.


براش همه کار میکنی.


مثلا یه روز تو خیابون راه میری و میبینی یه نفر داره با رفیقت دعوا میکنه،


و شما میری جلو و برای دفاع از دوستت،ب


ا اون طرف دعوا میکنی کتک کاری میکنی و


دیگه باهاش قهر میکنی.چون دوستت رو زده.


اما بعداز چندروز میبینی دوست و رفیقت داره با اون آدم راه میره و


میگه و میخنده.چه حالی پیدامیکنی؟


به دوستت میگی بابا من بخاطر تو با اون دعوا کردم و حالا تو رفتی



با اون رفیق شدی و خوش میگذرونی؟!!


آره.قضیه ما و خدا هم همینطوره.معنی حدیث بالا همینه.


خدا میگه من شیطان رو بخاطر اینکه بر تو سجده نکرد


از خودم روندم.اما تو حالا رفتی با


اون دوست شدی و منو ترک کردی؟!


"ای کسی که وصال ما را ترک کرده ای،برگرد.


و ای کسی که بر جدایی از ما سوگند خورده ای، سوگند خود را بشکن.


ما ابلیس را برای این از خود راندیم که بر تو سجده نکرد...😔

**********************************

دنیا برای مومن


بودن کشتی درآب خطرناک نیست..


اما بودن آب درکشتی خطر داره..!


بودن موءمن دردنیا خطرناک نیست..


اما بودن دنیا درقلب موءمن خطرداره. !


***************************

دفتر مشق زندگی


 پدری، دفتر مشق فرزندش رو که 


خیلی تمیز و مرتب بود نگاهی کرد و گفت:


فرزندم! چرا توی این دفتر، حرفای زشت ننوشتی؟


چرا کثیفش نکردی؟


چرا خط خطیش نمیکنی؟


پسر با تعجب گفت!!


بابااااا ! چون معلم هر روز نگاه میکنه و نمره میده.


پدر گفت: آفرین! دفتر زندگیت رو مثل این دفتر، پاک نگه دار،


چون معلمی هست و هر لحظه داره نگاه میکنه و بهت نمره میده!


ألَم یَعلَم بأنَّ اللهَ یَری؟ « آیا انسان نمیدونه که خدا داره می بینه؟ » علق/۱۴


 وضعیت دفتر ما چطوره؟؟

*****************************

پادشاهی درویشی را به زندان انداخت

نیمه شب خواب دید که بیگناه است

پس او را آزاد کرد،

پادشاه گفت حاجتی بخواه

درویش گفت :

وقتی خدایی دارم که نیمه شب تو را بیدار میکند تا مرا از بند رها کنی،

نامردیست که از دیگری حاجت بخواهم



*********************************************

مراقب امیدمان باشیم


حراج وسایل شیطان !!!

روزی شیطان همه جا اعلام کرد قصد دارد از کارش دست بکشد و


وسایلش را با تخفیف ویژه به حراج بگذارد!

همه مردم جمع شدن و شیطان وسایلی از قبیل : غرور، خودبینی، شهوت، مال اندوزی،


خشم، حسادت، شهرت طلبی و دیگر شرارت ها را عرضه کرد...

در میان همه وسایل یکی از آنها بسیار کهنه و مستعمل بود و بهای گرانی داشت!


کسی پرسید : این عتیقه چیست !؟


شیطان گفت : این نا امیدی است...


شخص گفت : چرا اینقدر گران است !؟


شیطان با لحنی مرموز گفت :


این موثرترین وسیله من است !


شخص گفت : چرا اینگونه است !؟


شیطان گفت : هرگاه سایر ابزارم اثر نکند فقط با این میتوانم در قلب انسان


رخنه کنم و وقتی اثر کند با او هر کاری بخواهم میکنم...


این وسیله را برای تمام انسانها بکار برده ام، برای همین اینقدر کهنه است


،مراقب "امیدمان"باشیم



********************************************************************




اعجاز قرآن


دانشمند مسلمان مصری دکتر عبد الباسط محمد توانست با


ساختن قطره ی چشم برای درمان آب مروارید با الهام گرفتن از


سوره یوسف به دو مجوز اختراع بین المللی یکی از آمریکا و دیگری از اروپا دست یابد.

دانشمند مسلمان مصری دکتر عبد الباسط محمد سید پژوهشگر


مرکز ملی تحقیقات وابسته به وزارت پژوهش علمی و فناوری مصر یک


روز صبح هنگامی که در حال تلاوت سوره ی یوسف علیه السلام بود


آن قصه ی عجیب وی را به تأمل واداشت و شروع به تدبر در آیات قرآن کریم کرد


که داستان توطئه ی برادران یوسف علیه السلام و سرنوشت پدر آن حضرت را


بیان میکرد و اینکه چگونه چشمان حضرت یعقوب کور شد و دچار آب مروارید گردید


و سپس چگونه خداوند متعال به واسطه ی پیراهن یوسف (ع) آن حضرت را شفا داد .

دکتر عبدالباسط با خود می اندیشید که پیراهن یوسف علیه السلام


چه می تواند داشته باشد که باعث شفای چشمان پدرش شد؟


وی ایمان داشت که داستان یوسف معجزه ایست که خداوند متعال به وسیله ی یکی از


پیامبران خود آن را به اجرا گذاشته است.


ولی دکتر معتقد بود که در کنار محتوای روحی داستان ،


محتوای مادی دیگری نیز دارد که از طریق تحقیق و مطالعه می توان به آن دست یافت


تا دلیلی باشد بر راستگویی قرآن کریم. وی همچنان در حال تحقیق و


جستجو بود تا اینکه با یاری خداوند به رابطه ی بین غم و غصه و دچار شدن


به آب مروارید پی برد. چرا که غم و غصه باعث افزایش هرمون ادرینالین می شود


که این ماده، ماده ای ضد هرمون انسولین به شمار می رود.


بنابراین اندوه و یا شادی شدید باعث افزایش مستمر هرمون ادرینالین می شود که


به نوبه ی خود باعث افزایش قندخون می گردد که این یکی از دلایل تار و کدر شدن


دید چشم می باشد. و این بر هم زمان بودن گریه و اندوه می باشد


که نخستین بارقه ی امید در سوره ی یوسف برای وی زده می شود آنجا که


خداوند در مورد حضرت یعقوب علیه السلام می فرماید :


﴿ وتولى عنهم وقال یا أسفی على یوسف وابیضّت عیناه من الحزن فهو کظیم ﴾ (یوسف 84)


حضرت یوسف علیه السلام با وحی پروردگار از برادرانش خواست که


پیراهنش را برای پدرش ببرند


﴿ اذهبوا بقمیصی هذا فألقوه على وجه أبی یأت بصیرا وأتونی بأهلکم أجمعین﴾ (یوسف 93)

خداوند متعال می فرماید :

﴿ ولما فصلت العیر قال أبوهم إنی لأجد ریح یوسف لولا أن تفندون،


قالوا تالله إنک لفی ضلالک القدیم، فلما أن جاء البشیر ألقاه على وجهه فارتد


بصیرا قال ألم أقل لکم إنی أعلم من الله ما لا تعلمون﴾(یوسف 96)

آغاز پژوهش از اینجا بود که چه چیزی در


حضرت یوسف علیه السلام بود که باعث شفا شده است ؟

بعد از فکر و تأمل دکتر عبد الباسط به جوابی جز عرق (بدن) نرسید؛


بنابراین شروع به جستجو در مورد عناصر عرق کرد و لنزهای خارج شده از


چشم را در عرق فرو می برد که باعث شفافیت تدریجی این لنزهای کدر شده می گردید.

*****************************


ماهی ها چقدر ساده اند


قلاب علامت سؤال کدامین سؤال است که بدان پاسخ میدهند؟


آزمون زندگی ما پر از قلابهایی است که وقتی اسیر طعمه اش


میشویم تازه میفهمیم که ماهی ها بی تقصیرند...


حسد...کینه...خشم...لذت....غرور...انزجار...انتقام...ترس...شهوت...


من اسیر کدام طعمه خواهم شد؟...


پروردگارا...!


دانشی عطا فرما تا از کنار این قلابها بگذرم شاید دیگر


فرصتی برای برگشت به پاکی دریا نباشد.....

*********************************


زبان تنها عضویست که


  هم رنج بی پایان به همراه دارد


  وهم گنج بی پایان


 بیایید حواسمان باشد که: ﺑﺎ ﺍﯾﻦ "ﺯباﻥ "ﻣﯿﺸود ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩ و


ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺩﺍﺩ


ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺍﯾﺮﺍﺩ ﮔﺮﻓﺖ و با ﻫﻤﯿﻦ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ


ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩ


ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺁﺑﺮﻭ ﺑﺮﺩ و ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺁﺑﺮﻭ ﺧﺮﯾﺪ


ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸوداز جدایی ها جلوگیری کرد و


با همین زبان میشود  جدایی انداخت .


با همین زبان میشود آتش زد


و با همین زبان میشود آتش را خاموش کرد


*************************



Image result for ‫خدا‬‎


*****************************************************************

استاد پناهیان:


باز هم میگویی دلم پاک است؟؟!!


هر روز شالهایتان عقب ‌تر


مانتوهایتان چسبان ‌تر


 ساپورتتان تنگ‌ تر


رژ لبتان پررنگ‌تر میشود


❓بنده‌ی کدام خداییید؟


❓دل چند نفر را لرزانده‌اید؟


❓کدام مرد را از همسر خود دلسرد کرده‌اید؟


❓چند پسربچه را به سمت پنهانی دیدن عکس و


فیلم مستهجن سوق داده‌اید؟


❓چند جوان را به سمت خودارضایی و زنا سوق داده اید؟


❓اشک چند پدر و مادر و همسر شهید را درآوردید؟


❓چند دختر بچه را تشویق کرده‌اید که بعدها بی حجابی را انتخاب کند؟


❓چند زن را به فکرانداخته‌اید که از قافله مد عقب نمانند؟


❓آه حسرت چند کارگر دور از خانواده را بلند کرده‌اید؟


❓پا روی خون کدام شهید گذاشتید؟


❓باعث دعوای چند زن و شوهر، بخاطر مدل تیپ زدن و آرایش کردن شدید؟


❓چند زوج را بهم بی اعتماد کرده‌اید؟


❓ نگاه‌های یواشکی چند مردی که


همسرش دارد کنارش راه میرود، به تیپ و هیکلت افتاد؟


نگاه های هوس آلود چند رهگذر و...


چطور؟


بازهم میگویی، دلم پاک است!


چادری ها بروند خودشان را اصلاح کنند؟


بازهم میگویی، مردها چشمشان را ببندندنگاه نکنند؟


جامعه چاردیواری اختیاری تو نیست❗



  • مرتضی زمانی
  • ۰
  • ۰

نامه ی ۳۱ نهج البلاغه


از وصیت آن حضرت (ع ) به حسن بن على (علیهما السلام


در آن هنگام که از صفین بازمى گشت در((حاضرین )) نوشته است

:

از پدرى در آستانه فنا و معترف به گذشت زمان ، که عمرش روى در رفتن


دارد و تسلیم گردش روزگار شده ، نکوهش کننده جهان

،

جاى گیرنده در سراى مردگان ، که فردا از آنجا رخت برمى بندد

،

به فرزند خود که آرزومند چیزى است که به دست نیاید

،

راهرو راه کسانى است که به هلاکت رسیده اند و آماج بیماریهاست


و گروگان گذشت روزگار. پسرى که تیرهاى مصائب به سوى او روان است

،

بنده دنیاست و سوداگر فریب

،

و وامدارمرگ و اسیر نیستى است و هم پیمان اندوه ها و همسر غمهاست

،

آماج آفات و زمین خورده شهوات و جانشین مردگان است


اما بعد

.

من از پشت کردن دنیا به خود و سرکشى روزگار بر خود و


روى آوردن آخرت به سوى خود

،

دریافتم که باید در اندیشه خویش باشم و از یاد دیگران منصرف گردم


و از توجه به آنچه پشت سر مى گذارم باز ایستم و هر چند، غمخوار مردم هستم

،

غم خود نیز بخورم و این غمخوارى خود، مرا از خواهشهاى نفس بازداشت


و حقیقت کار مرا بر من آشکار ساخت


و به کوشش و تلاشم برانگیخت کوششى که در آن بازیچه اى نبود و


با حقیقتى آشنا ساخت


که در آن نشانى از دروغ دیده نمى شد. تو را جزئى از خود

،

بلکه همه وجود خود یافتم ، به گونه اى که اگر به تو آسیبى رسد،


چنان است که به من رسیده و اگر مرگ به سراغ تو آید، گویى به سراغ من آمده است

.

کار تو را چون کار خود دانستم و این وصیت به تو نوشتم تا تو را پشتیبانى بود

،

خواه من زنده بمانم و در کنار تو باشم ، یا بمیرم .


تو را به ترس از خدا وصیت مى کنم ، اى فرزندم ،


و به ملازمت امر او و آباد ساختن دل خود به یاد او و دست زدن در ریسمان او

.

کدام ریسمان از ریسمانى که میان تو و خداى توست ، محکمتر است

،

هرگاه در آن دست زنى ؟


دل خویش به موعظه زنده دار و به پرهیزگارى و پارسایى بمیران


و به یقین نیرومند گردان و به حکمت روشن ساز و به ذکر مرگ خوار کن


و وادارش نماى که به مرگ خویش اقرار کند.


چشمش را به فجایع این دنیا بگشاى و از حمله و هجوم روزگار و


کژتابیهاى شب و روز برحذر دار

.

اخبار گذشتگان را بر او عرضه دار و از آنچه بر سر پیشینیان تو رفته است آگاهش ساز

.

بر خانه ها و آثارشان بگذر و در آنچه کرده اند و آن جایها، که رفته اند


و آن جایها، که فرود آمده اند


نظر کن . خواهى دید که از جمع دوستان بریده اند و به دیار غربت رخت کشیده اند


و تو نیز، یکى از آنها خواهى بود.


پس منزلگاه خود را نیکودار و آخرتت را به دنیا مفروش


و از سخن گفتن در آنچه نمى شناسى یا در آنچه بر عهده تو نیست،بپرهیز


و در راهى که مى ترسى به ضلالت کشد، قدم منه

.

زیرا باز ایستادن از کارهایى که موجب ضلالت است ، بهتر است از


افتادن در ورطه اى هولناک

.

به نیکوکارى امر کن تا خود در زمره نیکوکاران در آیى

.

از کارهاى زشت نهى بنماى ، به دست و زبان

،

و آن را که مرتکب منکر مى شود، بکوش تا از ارتکاب آن دوردارى و


در راه خدا مجاهدت نماى ،


آنسان ، که شایسته چنین مجاهدتى است

.

در کارهاى خدایى ملامت ملامتگران در تو نگیرد

.

و در هر جا که باشد، براى خدا، به هر دشوارى تن در ده و دین را نیکو بیاموز


و خود را به تحمل ناپسندها عادت ده و در همه کارهایت به خدا پناه ببر

.

زیرا اگر خود را در پناه پروردگارت در آورى

،

به پناهگاهى استوار و در پناه نگهبانى پیروزمند در آمده اى .


اگر چیزى خواهى فقط از پروردگارت بخواه ، زیرا بخشیدن و


محروم داشتن به دست اوست

.

و فراوان طلب خیر کن و وصیت را نیکو دریاب و از آن رخ بر متاب

.

زیرا بهترین سخنان سخنى است که سودمند افتد و


بدان که در دانشى که در آن فایدتى نباشد

،

خیرى نباشد و علمى که از آن سودى حاصل نیاید، آموختنش شایسته نبود.


اى فرزند، هنگامى که دیدم به سن پیرى رسیده ام و


سستى و ناتوانیم روى در فزونى دارد

،

به نوشتن این اندرز مبادرت ورزیدم و در آن خصلتهایى را آوردم

،

پیش از آنکه مرگ بر من شتاب آورد و نتوانم آنچه در دل دارم با تو بگویم .


یا همانگونه که در جسم فتور و نقصان پدید مى آید،


در اندیشه ام نیز فتور و نقصان پدید آید

.

یا پیش از آنکه تو را اندرز دهم ، هواى نفس بر تو غالب آید


و این جهان تو را مفتون خویش گرداند

.

و تو چون اشترى رمنده شوى که سر به فرمان نمى آورد و اندرز من در تو کارگر نیفتد

.

دل جوانان نوخاسته ، چونان زمین ناکشته است که هر تخم در آن افکنند

،

بپذیردش و بپروردش . من نیز پیش از آنکه دلت سخت و اندرزناپذیر شود


و خردت به دیگر چیزها گراید، چیزى از ادب به تو مى آموزم

.

تا به جدّ تمام ، به کارپردازى و بهره خویش از آنچه اهل تجربت خواستار آن بوده اند


و به محک خویش آزموده اند، حاصل کنى و دیگر نیازمند آن نشوى که خود

،

آزمون از سرگیرى . در این رهگذر،


از ادب به تو آن رسد که ما با تحمل رنج به دست آورده ایم


و آن حقایق که براى ما تاریک بوده براى تو روشن گردد.


اى فرزند، اگر چه من به اندازه پیشینیان عمر نکرده ام ،


ولى در کارهاشان نگریسته ام و در سرگذشتشان اندیشیده ام


و در آثارشان سیر کرده ام ، تا آنجا که ، گویى خود یکى از آنان شده ام .


و به پایمردى آنچه از آنان به من رسیده ، 


چنان است که پندارى از آغاز تا انجام با آنان زیسته ام و دریافته ام 


که در کارها آنچه صافى و عارى از شایبه است کدام است و آنچه کدر و شایبه آمیز است ، 


کدام . چه کارى سودمند است و چه کارى زیان آور.


پس براى تو از هر عمل ، پاکیزه تر آن را برگزیدم


و جمیل و پسندیده اش را اختیار کردم و آنچه را که مجهول و سبب سرگردانى تو شود،


به یک سو نهادم . و چونان پدرى شفیق که در کار فرزند خود مى نگرد،


در کار تو نگریستم و براى تو از ادب چیزها اندوختم که بیاموزى و به کار بندى .


و تو هنوز در روزهاى آغازین جوانى هستى و در عنفوان آن . 


هنوز نیتى پاک دارى و نفسى دور از آلودگى .


مصمم شدم که نخست کتاب خدا را به تو بیاموزم


و از تاءویل آن آگاهت سازم و بیش از پیش به آیین اسلامت آشنا گردانم


تا احکام حلال و حرام آن را فراگیرى و از این امور به دیگر چیزها نپرداختم .


سپس ، ترسیدم که مباد آنچه سبب اختلاف عقاید و آراء مردم شده


و کار را بر آنان مشتبه ساخته ، تو را نیز به اشتباه اندازد.


در آغاز نمى خواستم تو را به این راه کشانم ، ولى با خود اندیشیدم


که اگر در استحکام عقاید تو بکوشم


به از این است که تو را تسلیم جریانى سازم که در آن از هلاکت ایمنى نیست .


بدان امید بستم که خداوند تو را به رستگارى توفیق دهد


و تو را راه راست نماید. پس به کار بستن این وصیتم را به تو سفارش مى کنم .


و بدان ، اى فرزند، که بهترین و محبوبترین چیزى که از این اندرز فرا مى گیرى ،


ترس از خداست و اکتفا به آنچه بر تو واجب ساخته و گرفتن شیوه اى که پیشینیانت ،


یعنى نیاکانت و نیکان خاندانت ، بدان کار کرده اند.


زیرا، آنان همواره در کار خود نظر مى کردند، همانگونه که تو باید نظر کنى


و به حال خود مى اندیشیدند، همان گونه که تو باید بیندیشى


تا سرانجام ، به جایى رسیدند که آنچه نیکى بود، بدان عمل کردند


و از انجام آنچه بدان مکلف نبودند، باز ایستادند.


پس اگر نفس تو از به کار بردن شیوه آنان سرباز مى زند


و مى خواهد خود حقایق را دریابد، چنانکه آنان دریافته بودند،


پس بکوش تا هر چه طلب مى کنى از روى فهم و علم باشد،


نه به ورطه شبهات افتادن و به بحث و جدل بیهوده پرداختن .


پیش از آنکه در این طریق نظر کنى


و قدم در آن نهى از خداى خود یارى بخواه


و براى توفیق یافتنت به او روى آور و از هر چه تو را به شبهه مى کشاند


یا به گمراهیت منجر مى شود،


احتراز کن و چون یقین کردى که دلت صفا یافت و خاشع شد


و اندیشه ات از پراکندگى برست و همه سعى تو منحصر در آن گردید،


آنگاه به آنچه در این وصیت براى تو، بوضوح ، بیان داشته ام ،


بنگر و اگر نتوانستى به آنچه دوست دارى ،


دست یابى و براى تو آسودگى نظر و اندیشه حاصل نیامد،


بدان که مانند شترى هستى که پیش پاى خود را نمى بیند


و در تاریکى گام برمى دارد.


کسى که به خطا مى رود و حق و باطل را به هم مى آمیزد،


طالب دین نیست و بهتر آن است که از رفتن باز ایستد.


اى فرزند، وصیت مرا نیکو دریاب


و بدان که مرگ در دست همان کسى است که زندگى در دست اوست


و آنکه مى آفریند، همان است که مى میراند و آنکه فناکننده است ،


همان است که باز مى گرداند و آنکه مبتلا کننده است همان است که شفا مى بخشد


و دنیا استقرار نیافته مگر بر آن حال که خداوند براى آن مقرر داشته ،


از نعمتها و آزمایشها و پاداش روز جزا یا امور دیگرى که


خواسته و ما را از آنها آگاهى نیست .


اگر درک بعضى از این امور بر تو دشوار آمد،


آن را به حساب نادانى خود گذار، زیرا تو در آغاز نادان آفریده شده اى ،


سپس ، دانا گردیده اى و چه بسیارند چیزهایى که تو نمى دانى و


اندیشه ات در آن حیران است و بصیرتت بدان راه نمى جوید،


ولى بعدها مى بینى و مى شناسى . پس چنگ در کسى زن که تو را آفریده است


و روزى داده و اندامى نیکو بخشیده و باید که پرستش تو خاص او باشد


و گرایش تو به او و ترس تو از او. و بدان اى فرزند،


که هیچکس از خدا خبر نداده ، آنسان ، که پیامبر ما (صلى الله علیه و آله ) خبر داده است .


پس بدان راضى شو، که او را پیشواى خود سازى و راه نجات را به رهبرى او پویى .


من در نصیحت تو قصور نکردم و آنسان ، که من در اندیشه تو هستم ،


تو خود در اندیشه خویش نیستى .


بدان ، اى فرزند، اگر پروردگارت را شریکى بود،


پیامبران او هم نزد تو مى آمدند و آثار پادشاهى و قدرت او را مى دیدى


و افعال و صفات او را مى شناختى .


ولى خداى تو آنگونه که خود خویشتن را وصف کرده ، خدایى است یکتا.


کسى در ملکش با او مخالفتى نکند، هرگز زوال نیابد و همواره خواهد بود.


پیش از هر چیز بوده است ، که او را آغازى نیست و بعد از هر چیز خواهد بود،


که او را نهایتى نیست .


فراتر از این است که پروردگاریش ثابت شود به دانستن و شناختن به دل یا به چشم .


چون این را دانستى ،


اکنون چنان کن که از چون تویى شایسته است با وجود خردى قدر و منزلتش


و اندک بودن تواناییش و فراوانى ناتوانیش و بسیارى نیازش به پروردگارش ،


در فرمانبردارى از او و ترس از عقوبت او و بیم از خشم او.


او تو را جز به نیکى فرمان ندهد و جز از زشتى باز ندارد.


اى فرزند، تو را آگاه کردم از دنیا و دگرگونیهایش و دست به دست گشتنهایش .


و تو را از آخرت خبر دادم و آنچه براى اهل آخرت در آنجا مهیا شده


و براى هر دو مثلهایى آوردم ، تا به آنها عبرت گیرى


و از آنها پیروى کنى . مثل کسانى که دنیا را به آزمون شناخته اند،


مثل جماعتى است از مسافران که در منزلگاهى قحطى زده و بى آب و گیاه منزل دارند


و از آنجا آهنگ جایى سبز و خرم و پر آب و گیاه نمایند.


اینان سختى راه و جدایى از دوستان و مشقت سفر


و ناگوارى غذا را به جان بخرند تا به آن سراى گشاده ،


که قرارگاه آنهاست ، برسند. پس ، آن همه رنجها را که در راه کشیده اند،


آسان شمارند و آن هزینه که کرده اند زیان نپندارند.


و برایشان چیزى خوشتر از آن نیست که به منزلگاهشان نزدیک کند


و به محل موعودشان درآورد. و مثل کسانى که فریب دنیا را خورده اند،


مثل جماعتى است که در منزلگاهى سبز و خرم و با نعمت بسیار بوده اند


و از آنجا به منزلگاهى خشک و بى آب و گیاه رخت افکنده اند.


پس براى آنان چیزى ناخوشایندتر و دشوارتر از جدایى از جایى که در آن بوده اند


و رسیدن به جایى که بدان رخت کشیده اند، نباشد.


اى فرزند، خود را در آنچه میان تو و دیگران است ،


ترازویى پندار. پس براى دیگران دوست بدار آنچه براى خود دوست مى دارى


و براى دیگران مخواه آنچه براى خود نمى خواهى و به کس ستم مکن


همانگونه که نخواهى که بر تو ستم کنند.


به دیگران نیکى کن ، همانگونه که خواهى که به تو نیکى کنند.


آنچه از دیگران زشت مى دارى از خود نیز زشت بدار. آنچه از مردم به تو مى رسد


و خشنودت مى سازد، سزاوار است که از تو نیز به مردم همان رسد.


آنچه نمى دانى مگوى ،


هر چند، آنچه مى دانى اندک باشد و آنچه نمى پسندى که به تو گویند،


تو نیز بر زبان میاور و بدان که خودپسندى ،


خلاف راه صواب است و آفت خرد آدمى . سخت بکوش ، ولى گنجور دیگران مباش .


و چون راه خویش یافتى ، به پیشگاه پروردگارت بیشتر خاشع باش .


و بدان ، که در برابر تو راهى است ، بس دراز و با مشقت بسیار.


پیمودن این راه را نیاز به طلب است ، به وجهى نیکو.


توشه برگیر بدان مقدار که تو را برساند، در عین سبک بودن پشتت از بار گران .


پس بیش از توان خویش بار بر پشت منه که سنگینى آن تو را بیازارد.


هرگاه مستمند بینوایى را یافتى که توشه ات را تا روز قیامت ببرد و


در آن روز که روز نیازمندى توست همه آن را به تو باز پس دهد،


چنین کسى را غنیمت بشمار و بار خود بر او نه و فراوانش مدد رسان ،


اکنون که بر او دست یافته اى ، بسا، روزى او را بطلبى و نیابى .


و نیز غنیمت بشمر کسى را که در زمان توانگریت از


تو وام مى طلبد تا در روز سختى به تو ادا کند.


و بدان ، که در برابر تو گردنه اى است بس دشوار.


کسى که بارش سبکتر باشد درگذر از آن ، نیکو حال تر از


کسى باشد که بارى گران بر دوش دارد.


و آنکه آهسته مى رود، از آنکه شتاب مى ورزد، بدحال تر بود.


جاى فرود آمدن از آن گردنه یا بهشت است یا دوزخ . پس ، پیش از فرود آمدنت ،


براى خود پیشروى فرست و منزلى مهیا کن . زیرا پس از مرگ ،


خشنود ساختن خداوند را وسیلتى نیست و راه بازگشت به دنیا بسته است .


و بدان ، که خداوندى که خزاین آسمانها و زمین به دست اوست ،


تو را رخصت دعا داده و خود اجابت آن را بر عهده گرفته است


و از تو خواسته که از او بخواهى تا عطایت کند و از او آمرزش طلبى


تا بیامرزدت و میان تو و خود، هیچکس را حجاب قرار نداده و


تو را به کسى وانگذاشت که در نزد او شفاعتت کند و


اگر مرتکب گناهى شدى از توبه ات باز نداشت و در کیفرت شتاب نکرد.


و چون بازگشتى سرزنشت ننمود و در آن زمان ، که در خور رسوایى بودى ،


رسوایت نساخت و در قبول توبه بر تو سخت نگرفت و


به سبب گناهى که از تو سرزده به تنگنایت نیفکند و از رحمت خود نومیدت نساخت .


بلکه روى گردانیدن تو را از گناه ، حسنه شمرد. و گناه تو را یک بار کیفر دهد و


کار نیکت را ده بار جزا دهد. و باب توبه را به رویت بگشود.


چون ندایش دهى ، آوازت را مى شنود و اگر براز سخن گویى ،


آن را مى داند. پس حاجت به نزد او ببر و راز دل در نزد او بگشاى و


غم خود به نزد او شکوه نماى و از او چاره غمهایت را بخواه و


در کارهایت از او یارى بجوى و از خزاین رحمت او چیزى بطلب که


جز او را توان عطاى آن نباشد، چون افزونى در عمر و


سلامت در جسم و گشایش در روزى .


خداوند کلیدهاى خزاین خود را در دستان تو نهاده است ،


زیرا تو را رخصت داده که از او بخواهى و


هر زمان که بخواهى درهاى نعمتش را به دعا بگشایى و


ریزش باران رحمتش را طلب کنى . اگر تو را دیر اجابت فرمود، نومید مشو.


زیرا عطاى او بسته به قدر نیت باشد.


چه بسا در اجابت تاءخیر روا دارد تا پاداش سؤ ال کننده بزرگتر و


عطاى آرزومند، افزونتر گردد.


چه بسا چیزى را خواسته اى و تو را نداده اند،


ولى بهتر از آن را در این جهان یا در آن جهان به تو دهند.


یا صلاح تو در آن بوده که آن را از تو دریغ دارند.


چه بسا چیزى از خداوند طلبى که اگر ارزانیت دارد تباهى دین تو را سبب شود.


پس همواره از خداوند چیزى بخواه که نیکى آن برایت برجاى ماند و


رنج و مشقت آن از تو دور باشد. نه مال براى تو باقى ماند و نه ، تو براى مال باقى مانى .


و بدان ، که تو را براى آخرت آفریده اند، نه براى دنیا.


براى فنا آفریده اند، نه براى بقا و براى مرگ آفریده اند، نه براى زندگى .


در سرایى هستى ناپایدار که باید از آن رخت بربندى .


تنها روزى چند در آن خواهى زیست . راه تو راه آخرت است و تو شکار مرگ هستى .


مرگى که نه تو را از آن گریز است و نه گزیر.


در پى هر که باشد از دستش نهلد و خواه و ناخواه او را خواهد یافت .


از آن ترس ، که گرفتارت سازد و تو سرگرم گناه بوده باشى ،


به این امید که زان سپس ، توبه خواهى کرد. ولى مرگ میان تو و توبه ات حایل شود


و تو خود را تباه ساخته باشى .


اى فرزند، فراوان مرگ را یاد کن و هجوم ناگهانى آن را به خاطر داشته باش و


در اندیشه پیشامدهاى پس از مرگ باش . تا چون مرگ به سراغت آید، مهیاى آن شده ،


کمر خود را بسته باشى ، به گونه اى که فرا رسیدنش بناگهان مغلوبت نسازد.


زنهار، که فریب نخورى از دلبستگى دنیاداران به دنیا و کشاکش آنها بر سر دنیا.


زیرا خداوند تو را از آن خبر داده است و دنیا خود،


خویشتن را براى تو توصیف کرده است و


از بدیهاى خود پرده برگرفته است . دنیاطلبان چون سگانى هستند که بانگ مى کنند و


چون درندگانى هستند که بر سر طعمه از روى


خشم زوزه مى کشند و آنکه نیرومندتر است ،


آن را که ناتوان تر است ، مى خورد و آنکه بزرگتر است ، آن را که خردتر است ،


مغلوب مى سازد، ستورانى هستند برخى پاى بسته و


برخى رها شده که عقل خود را از دست داده اند و


رهسپار بیراهه اند. آنان را در بیابانى درشتناک و صعب رها کرده اند تا


گیاه آفت و زیان بچرند. شبانى ندارند که نگهداریشان کند و نه چراننده اى که بچراندشان .


دنیا به کوره راهشان مى راند و دیدگانشان را از فروغ چراغ هدایت محروم داشته .


سرگردان در بیراهه اند ولى غرق در نعمت . دنیا را پروردگار خویش گرفته اند.


دنیا آنها را به بازى گرفته و آنها نیز سرگرم بازى با دنیا شده اند و


آن سوى این جهان را به فراموشى سپرده اند.


اندکى بپاى تا پرده تاریکى به کنارى رود. گویى کجاوه ها رسیده اند و


آنکه مى شتابد به کاروان گذشتگان مى رسد. بدان ،


اى فرزند، کسى که مرکبش شب و روز باشد،


او را مى برند، هر چند به ظاهر ایستاده باشد و مسافت را طى مى کند،


هر چند، در امن و راحت غنوده باشد.


وبه یقین بدان تو به همه آرزوهای خود نخواهی رسید و


تا زمان مرگ بیشتر زنده نخواهی ماند


تو به همان راهى مى روى که پیشینیان تو مى رفتند.


پس ‍ در طلب دنیا، لختى مدارا کن و سهل گیر و در طلب معاش نیکو تلاش کن ،


زیرا چه بسا طلب که به نابودى سرمایه کشد.


زیرا چنان نیست که هر کس به طلب خیزد، روزیش دهند و


چنان نیست که هر کس در طلب نشتابد، محروم ماند.


نفس خود را گرامى دار از آلودگى به فرومایگى ،


هر چند تو را به آروزیت برساند.


زیرا آنچه از وجود خویش مایه مى گذارى دیگر به دستت نخواهد آمد.


بنده دیگرى مباش ، خداوندت آزاد آفریده است .


خیرى که جز به شر حاصل نشود، در آن چه فایدت؟


و آسایشى که جز به مشقت به دست نیاید، چگونه آسایشى است ؟


بپرهیز از اینکه مرکبهاى آزمندى تو را به آبشخور هلاکت برند.


اگر توانى صاحب نعمتى را میان خود و خداى خود قرار ندهى ،چنان کن .


زیرا تو بهره خویش خواهى یافت و سهم خود بر خواهى گرفت .


آن اندک که از سوى خداى سبحان به تو رسد بزرگتر و گرامیتر است از


بسیارى که از آفریدگانش رسد، هر چند، هر چه هست ، از اوست .


جبران آنچه به سبب خاموش ماندنت به دست نیاورده اى ،


آسانتر است از به دست آوردن آنچه به گفتن از دست داده اى .


نگهدارى آنچه در ظرف است ، بسته به محکمى بند آن است .


نگهدارى آنچه در دست دارى ،


براى من دوست داشتنى تر است از طلب آنچه در دست دیگرى است .


تلخى نومیدى بهتر است از دست طلب پیش مردمان دراز کردن .


پیشه ورى با پارسایى به از توانگرى آلوده به گناه .


آدمى بهتر از هر کس دیگر نگهبان راز خویش ‍ است .


بسا کسان که بکوشند و ندانند به سوى چه زیانى پیش مى تازند.


پرگو همواره یاوه سراست .


آنکه مى اندیشد، چشم بصیرتش ‍ بینا شود.


با نیکان بیامیز تا از آنان شمرده شوى . از بدان بپرهیز تا در شمار آنان نیایى .


بدترین خوردنیها چیزى است ، که حرام باشد. ستم بر ناتوان نکوهیده ترین ستم است .


جایى که مدارا، درشتى به حساب آید، درشتى ، مدارا شمرده شود.


بسا که دارو سبب مرگ شود و بسا دردا که خود دارو بود.


بسا کسا که در او امید نصیحتى نرود و نصیحتى نیکو کند و


کسى که از او نصیحت خواهند و خیانت کند.


زنهار از تکیه کردن به دیدار آروزها، که آرزو سرمایه کم خردان است .


عقل ، به یاد سپردن تجربه هاست .


بهترین تجربه تو تجربه اى است که تو را اندرزى باشد.


فرصت را غنیمت بشمار، پیش از آنکه غصه اى گلوگیر شود.


چنان نیست که هر که به طلب برخیزد به مقصود تواند رسید و


چنان نیست که هر چه از دست شود، دوباره ، بازگردد. از تبهکارى است ،


از دست نهادن زاد راه و تباه کردن آخرت .


هر کارى را عاقبتى است . آنچه تو را مقدر شده خواهد آمد.


بازرگان دستخوش خطر است .


بسا اندک که از بسیار بارورتر بود. در دوست فرومایه و یار بخیل فایدتى نیست .


سخت مکوش با زمانه چندانکه ، مرکب آن رام و مطیع توست و


تا سود بیشتر حاصل کنى ،


خطر را به جان مخر. زنهار از اینکه مرکب ستیزه جویى تو را از جاى برکند.


اگر دوستت پیوند از تو گسست ، پیوستن او را بر خود هموار سازد و


چون از تو رخ برتافت تو به لطف پیوند روى آور و چون بخل ورزید،


تو دست بخشش بگشاى و چون دورى گزید، تو نزدیک شو و چون درشتى نمود،


تو نرمى پیش آر و چون مرتکب خطایى شد، عذرش را بپذیر،


آنسان ، که گویى تو بنده او هستى و او ولى نعمت تو.


ولى مباد که اینها نه به جاى خود کنى یا با نااهلان نیکى کنى .


دشمن دوست را دوست خود مشمار که سبب دشمنى تو با دوست گردد.


وقتى که برادرت را اندرز مى دهى چه نیک و چه ناهنجار،


سخن از سر اخلاص گوى و خشم خود اندک اندک فرو خور که


من به شیرینى آن شربتى ننوشیده ام و پایانى گواراتر از آن ندیده ام .


با آنکه ، با تو درشتى کند، نرمى نماى تا او نیز با تو نرمى کند.


با دشمن خود احسان کن که آن شیرینترین دو پیروزى است ، انتقام و گذشت .


اگر از دوست خود گسستن خواهى ، جایى براى آشتى بگذار که


اگر روزى بازگشتن خواهد، تواند.


اگر کسى درباره تو گمان نیک برد،


تو نیز با کارهاى نیک خود گمانش را به حقیقت پیوند.


به اعتمادى که میان شماست ، حق دوستت را ضایع مکن ،


زیرا کسى که حق او را ضایع کنى ، دیگر دوست تو نخواهد بود.


با کسانت چنان کن که بى بهره ترین مردم از تو نباشند.


با کسى که از تو دورى مى جوید، دوستى مکن .


و نباید دوست تو در گسستن پیوند دوستى ،


دلیلى استوارتر از تو در پیوند دوستى داشته باشد.


و نباید انگیزه اش در بدى کردن به تو


از نیکى کردن به تو بیشتر باشد.


ستم آنکه بر تو ستم روا مى دارد در چشمت بزرگ نیاید،


زیرا در زیان تو و سود خود مى کوشد.


پاداش کسى که تو را شادمان مى سازد، بدى کردن به او نیست .


و بدان ، اى فرزند، که روزى بر دو گونه است


یکى آنکه تو آن را بطلبى و یکى آنکه او در طلب تو باشد


و اگر تو نزد او نروى او نزد تو آید.


چه زشت است فروتنى هنگام نیازمندى و درشتى به هنگام بى نیازى .


از دنیایت همان اندازه بهره توست که در آبادانى خانه آخرتت صرف مى کنى .


اگر آنچه از دست مى دهى ، سبب زارى کردن توست پس


به هر چه به دستت نیامده ، نیز، زارى کن . دلالت جوى از آنچه بوده بر آنچه نبوده ،


زیرا کارها به یکدیگر همانندند.


از آن کسان مباش که اندرز سودشان نکند، مگر آنگاه که در آزارشان مبالغت رود،


زیرا عاقلان به ادب بهره گیرند و به راه آیند و ستوران به زدن .


هر غم و اندوه را که بر تو روى آرد، به افسون شکیبایى و یقین نیکو، از خود دور ساز.


هر که عدالت را رها کرد به جور و ستم گرایید. دوست به منزله خویشاوند است .


و دوست حقیقى کسى است که در غیبت هم در دوستیش صادق باشد.


هوا و هوس شریک رنج و الم است . چه بسا بیگانه اى که خویشاوندتر از خویشاوند است ،


و چه بسا خویشاوندى که از بیگانه ، بیگانه تر است .


غریب کسى است که او را دوستى نباشد. هر که از حق تجاوز کند به تنگنا افتد.


هر کس به مقدار خویش بسنده کند قدر و منزلتش برایش باقى بماند.


استوارترین رشته پیوند، رشته پیوند میان تو و خداست . هر که در اندیشه تو نیست ،


دشمن توست . گاه نومید ماندن به منزله یافتن است هنگامى که طمع سبب هلاکت باشد.


نه هر خللى را به آشکارا توان دید و نه هر فرصتى به دست آید.


چه بسا بینا در راه ، به خطا رود و نابینا به مقصد رسد.


انجام دادن کارهاى بد را به تاءخیر انداز،


زیرا هر زمان که خواهى توانى بشتابى و به آن دست یابى .


بریدن از نادان ، همانند پیوستن به داناست . هر که از روزگار ایمن نشیند،


هم روزگار به او خیانت کند. هر که زمانه را ارج نهد، زمانه خوارش دارد.


نه چنان است که هر که تیرى افکند به هدف رسد. چون راءى سلطان دگرگون شود،


روزگار دگرگون گردد. پیش از قدم نهادن در راه بپرس که همراهت کیست و


پیش از گرفتن خانه بنگر که همسایه ات کیست . زنهار از گفتن سخن خنده آور،


هر چند، آن را از دیگرى حکایت کنى .


از راءى زدن با زنان بپرهیز،


زیرا ایشان را راءیى سست و عزمى ناتوان است .


زنان را روى پوشیده دار تا چشمشان به مردان نیفتد،


زیرا حجاب ، زنان را بیش از هر چیز از گزند نگه دارد.


خارج شدنشان از خانه بدتر نیست از اینکه کسى را که


به او اطمینان ندارى به خانه در آورى .


اگر توانى کارى کنى که جز تو را نشناسد چنان کن و کارى را که برون از توان اوست ،


به او مسپار، زیرا زن چون گل ظریف است ، نه پهلوان خشن .


گرامى داشتنش را از حد مگذران و او را به طمع مینداز،


چندان که دیگرى را شفاعت کند. زنهار از رشک بردن و غیرت نمودن نابجا،


زیرا سبب مى شود که زن درستکار به نادرستى افتد و


زنى را که به عفت آراسته است به تردید کشاند.


براى هر یک از خادمانت وظیفه اى معین کن که به انجام آن پردازد


و هر یک ، کار تو را به عهده آن دیگر نیندازد. عشیره خود را گرامى دار،


که ایشان بالهاى تو هستند که به آن مى پرى و اصل و ریشه تواند که بدان بازمى گردى


و دست تو هستند که به آن حمله مى آورى .


دین و دنیایت را به خدا مى سپارم و از او بهترین سرنوشت را براى تو مى طلبم ،


هم اکنون و هم در آینده ، هم در دنیا و هم در آخرت . والسلام...


************************************************************


**************************************************************


نگاهی تفسیری به وصیت نامه امام و تربیت در کلام امیر مومنان



تأمل در اهتمام دین اسلام به همه ابعاد وجودی انسان از جمله روح و جسم ،


فطرت و عقل، توجه ویژه آن به بلوغ فکری و رشد انسان و 


تربیت و تزکیه او، و ارائه برنامه‌ای فراگیرتر از مکاتب بشری،


به غنای واقعی آن می‌توان پی‌برد؛ چنان که خداوند تزکیه را 


جزء اهداف اصلی بعثت پیغمبر خود و انسان را موجودی توانا و مسئول می‌داند.


تربیت باید مایه دینی بیابد تا ناقص و صوری و بی‌دوام نماند و 


بتواند خُلق و سیرت افراد و اعتماد و ایمان و باور آنها را اصلاح و تکمیل کند.


کار عمده تربیت اسلامی این است که آدمی را به ماهیت وجودی و 


هدف خلقت خود آگاه سازد تا با تکیه بر عقل و مقتضای فطرتش بر


اساس راه و روشی حرکت کند که برای او تبیین شده است. در


روش الگویی که بیشتر صورت رفتاری مطرح است و غالباً بر


اساس فطرت انسان تدوین یافته، نقش مؤثر الگویی رسول اعظم(ص) و


ائمه اطهار(ع) برای خانواده‌‌ها به عنوان الگوهای مجسّم و


علمای عامل بر مبنای همان ویژگی‌ها، درخور توجه است. 



از آن جا که اسلام، دین آگاهی بخش و هدایت است و در


تمام راه کارهایش پیشگیری را بر درمان مقدم می‌شمرد، 


روش کنترل و پیشگیری به ویژه در بعد تربیتی از دوران کودکی در


اجتماع انسانی و خانواده را بسیار مهم دانسته، بر آن تأکید می‌ورزد.


پس از آن، روش موعظه و تذکر به عنوان غذای روح و لازمه فطری بشر و


سپس محبت و مدارا که به مثابه اکسیر جان انسان‌ها و


با طبع بشر سازگار است و روش‌های عبرت آمیز، 


بصیرت آفرینی و تشویق و تنبیه (عفو و تغافل) مورد اهتمام قرار گرفته است


روش الگوبرداری



بررسی شیوه‌های تربیتی از منظر اسلامی اهمیت ویژه‌ای دارد.


تربیت آن گاه به بار می‌نشیند که اصول تربیتی آن در


قالب شیوه‌های درستی به اجرا در اید. یکی از آن روش‌ها،


الگوبرداری برحسب نیاز فطری انسان و همانند سازی و الگوپذیری از


همان زمان کودکی است، ولی هرم این الگو هر چه مناسب‌تر و


کامل‌تر باشد، آدمی را در راه رسیدن به کمال مطلوب بیشتر یاری می‌رساند


. از دیدگاه امام علی(ع) تأسّی به اسوه‌های حسنه،


نقش مهمی در رشد و تعالی انسان‌ها ایفا می‌کند:



«و اقتدوا بهدی نبیکم أفضل الهدی و استنّوا بسنّتهِ فإنّها أهْدَی السنن ؛ 


به سیرت پیامبرتان اقتدا کنید که برترین سیرت است و


به سنّت او باشید که هدایت کننده‌ترین سنّت‌هاست».

آن حضرت در جای دیگر،


از تأسّی و اقتدای خویش به حضرت رسول اعظم(ص) سخن می‌گوید: 



«و لقد کنت اتبعُهُُ اتباع الفصیل أثر أمّه یرفع لی فی کلّ یوم 


من أخلاقه علماً یأمرنی بالاقتداء بِهِ؛


و من در پی او بودم، چنان که بچه شتر در پی مادر است.


هر روز برای من از اخلاق خود نشانه‌ای بر پا می‌داشت


و مرا به پیروی آن می‌گماشت».

امیر علم و بیان مولا علی(ع) در سخنی دیگر


نقش الگوپردازی و الگوپذیری از معصومان(ع) و لزوم پیروی از


ایشان را در ابعاد والای تربیتی چنین بیان می‌فرمایند:



«به خاندان پیامبرتان بنگرید، بدان سو که می‌روند،


بروید و پی آنان را بگیرید که هرگز شما را از راه رستگاری بیرون نخواهند کرد


و به هلاکتتان باز نخواهند آورد. 


اگر ایستادند، بایستید و اگر برخاستند، برخیزید. 


بر ایشان پیشی مگیرید که گمراه می‌شوید و از آنان پس نمانید که تباه گردید».



اسلام چون به نقش مهم و سازنده الگوها و اسوه‌های حسنه در


تربیت افراد، واقف بوده است، به افراد ممتاز که


دارای موقعیت خاص اجتماعی هستند و می‌توانند برای


سایرین الگو و سرمشق باشند، سفارش می‌کند که قبلاً سیره و رفتار خودشان را 


اصلاح کنند؛ زیرا نقش الگودهی در تربیت در


زمان غیبت بر عهده آنان است. از این رو،


آنان باید متخلّق به اخلاق معصومان(ع) باشند و با ارائه صحیح مسیر تربیتی،


انسان‌ها را در پرورش روح و جان خود یاری رسانند و


به مقابله با لغزش‌های فکری و علمی و ناهمسویی در قول و عمل خود برخیزند.



مولا علی(ع) می‌فرماید: 



«هر کس که خودش را در منصب پیشوایی و رهبری مردم قرار داد،


لازم است قبل از تعلیم دیگران، نفس خودش را اصلاح کند و 


باید تأدیب او به وسیله رفتارش، قبل از تأدیب با زبانش باشد.


کسی که معلم و تأدیب‌کننده نفس خویش باشد، 


شایسته‌تر به احترام است از معلم و تأدیب‌کننده دیگران».



در جای دیگری آن حضرت می‌فرماید:



«ای مردم! به خدا قسم من شما را به طاعتی بر نمی‌انگیزم، 


جز اینکه خود پیش از شما به گزاردن آن برمی‌خیزم و


شما را از معصیتی باز نمی‌دارم، جز اینکه پیش از شما آن را فرو می‌گذارم».



روش پیشگیری و کنترل


رفتار و کردار انسان، متأثر از اوضاع محیطی مثل زمان و مکان و 


عوامل اجتماعی مثل دوستان و نزدیکان در معرض تغییر و تحوّل است.


بنابراین در تربیت افراد، باید نهاد آنها را نیز به دست گرفت تا در


معرض آسیب‌های گوناگون اجتماعی قرار نگیرند. کودکی که در


دامان پر مهر خانواده‌ای پرورش یافته که خود متخلّق به مبانی دینی و


آشنا به فنون تربیت اسلامی بوده، در سنین بالاتر که غالباً به دور از


چشم والدین و معلم به انتخاب دوست و همنشین می‌پردازد، کمتر در


معرض آسیب‌ها و انحرافات اجتماعی قرار می‌گیرد و


نقش نظارتی خانواده را نیز بر خود می‌پذیرد.


پس اسلام، پیشگیری در تربیت را به عنوان سازنده‌ترین شیوه کنترل افراد،


بر درمان آن مقدم می‌داند و امام علی(ع) از آن به عنوان


امری لازم در مسیر تربیت و رشد انسان‌ها یاد می‌کند و


خطاب به فرزندش امام حسن مجتبی(ع) درباره فلسفه تربیتش در نوجوانی می‌فرماید:



«قلب نوجوان، چون زمین کاشته نشده، آماده پذیرش هر


بذری است که در آن پاشیده شود. پس در تربیت تو شتاب کردم،


پیش از اینکه دل تو سخت شود و عقل تو به چیز دیگری مشغول شود تا 


به استقبال کارهایی بروی که صاحبان تجربه زحمت آزمون آن را 


کشیده و تو را از تلاش و یافتن بی‌نیاز ساخته‌اند».


صد هزاران دام و دانه است ای خدا

ما چو مرغان حریص بینوا

دم به دم ما بسته دام توایم

هر یکی گر باز و سیمرغی شویم

چشم باز و گوش باز و دام پیش

سوی دامی می‌پرد با پر خویش



روش موعظه و تذکر

یکی از شیوه‌های تربیت و هدایت، موعظه حسنه و تذکّر بجاست که


نیاز فطری انسان است و بدون آن، دل به شرار غفلت و


ضلالت دچار می‌شود و می‌میرد. به فرموده امام علی(ع):

«الموعظةُ جلاءُ القلوبِ و صقالُ النفوس؛ موعظه، جلا دهنده قلب‌ها


و روشنی بخش جان‌‌هاست».

روش نیکوی موعظه و تذکّر در قرآن کریم نیز بعد از


حکمت مورد تأکید قرار گرفته است؛ چنان که خداوند خطاب به


پیامبر خود در راه ابلاغ رسالت فرمود: )


ادْعُ إِلِى سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُم بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ... (


  ؛ «ای پیامبر! مردم را به راه خدا با کلام حکمت‌بار و


موعظه حسنه دعوت کن و با آنها به بهترین شیوه، سخن بگو».

تذکّر و یادآوری نعمت‌ها و تکالیف ابتدا در حق خود و


آن گاه در حق دیگران، از آن رو لازم است که در طریق معرفت و


رشد یا درمان باشد و غفلت‌ها را از دلمان در مسیر نورانی تربیت بزداید.

امیرمؤمنان(ع) ندای وعظ آمیز پیامبران را چنین می‌داند:


« پس خدای تعالی پیامبران خود ر برانگیخت و ایشان را


پی در پی فرستاد تا عهد و پیمان خداوند را که فطری آنان بود،


بطلبند و نعمت‌های فراموش شده را یادآوری و از


راه تبلیغ با ایشان گفتگو کنند و عقل‌ها را از زیر غبار ضلالت و


غفلت بیرون آورند و به کار اندازند».


شیوه امام علی(ع) در سفر و حضر، و در دوران زمامداری و


خانه‌نشینی‌اش، همین بود که جاهلان را از راه وعظ و نصیحت و تذکّر،


هدایت و تربیت می‌کرد و طاغیان سرکش را از راه مبارزه و



تهدید و تنبیه بیدار می‌ساخت و تأکید می‌فرمود:


«إن للقلوب شهوة و اقبالاً و ادباراً فأتوها من قبل شهوتها و


اقبالها فانّ القلوب إذا أکره عمی؛


دل‌ها را روی کردن و پشت کردنی است؛ پس دل‌ها را


آن گاه به کار وادارید که بخواهند؛


زیرا اگر دل را به اجبار به کاری واداری، کور می‌گردد».

یکی از راه‌های موعظه و تذکّر، عبرت است.


عبرت، حالتی است که در اثر برخورد با اموری به انسان دست می‌دهد و


به خودی خود یک روش نیست، بلکه یک پیامد شیرین تربیتی است.


لکن با توجه به عامل ایجاد کننده این حالت، می‌توان آن را


روش نامید و اظهار داشت که حالت تربیتی عبرت به دو طریق پدید می‌اید:

1. گاهی خود فرد با خواندن جریانات تاریخی یا دیدن طبیعت و


آثار به جای مانده از گذشتگان به این حالت می‌رسد.

2. گاهی دیگران زمینه‌ها و مقدمات به وجود آمدن چنان حالتی را


برای فرد فراهم می‌کنند؛ مثلا مربی با هدف عبرت آموزی،


تربیت آموزان خود را به دیدن برج و بارو‌ها،


کاخ‌های سلطنتی، مقابر و زیارتگاه‌ها می‌برد که در


این صورت کار او «روش تربیتی» است.

به عامل و طریق اول، «عبرت گیری یا عبرت پذیری»


و به عامل دوم، «عبرت‌دهی یا عبرت‌آموزی» می‌گوییم.

امیرمؤمنان حضرت علی(ع) در تربیت فرزند خویش امام حسن مجتبی(ع)،


از روش و عامل دوم استفاده برد و در نامه‌ای خطاب به ایشان فرمود:

«ای پسرم! من تو را از دنیا و تحولات گوناگونش و


نابودی و دست به دست گردیدنش، آگاه کردم و از آخرت و


آنچه برای انسان‌ها در آنجا فراهم است، آگاه ساختم و برای تو از


هر دو مثال زدم تا به آن پندپذیری و بر اساس آن در زندگی گام برداری».


در این سخن،حضرت علی(ع) متذکّر می‌شوند که


ای فرزندم! من، اخبار را برای تو گفتم و نشانه‌ها را نیز بیان کردم و


راه را نشان دادم. حال تو باید خود پندگیری و مسیر زندگی را


بر اساس آن بپیمایی.

تأکید بر عبرت در مسیر موعظه و تذکّر به مثابه یک روش


ایده‌آل تربیتی، به دلیل پیامد‌های مطلوب و شایسته‌ای است که در تربیت دارد.


این پیامد‌ها از دیدگاه امام علی(ع) در نهج‌البلاغه بدین قرارند:

1. عبرت، کلید بصیرت است؛


زیرا «مَنْ اعتبر أبصر و مَنْ أبصر فَهِمَ و مَنْ فَهِمَ عَلِمَ؛


کسی که عبرت آموزد آگاهی یابد و کسی که آگاهی یابد،


می‌فهمد و آنکه بفهمد، دانش آموخته است».



سخن اصلی در این کلام، آن است که تفکر زمینه‌ساز عبرت است و

عبرت، زمینه بصیرت را فراهم می‌آورد.


در حقیقت، در مسیر تربیت، زمانی انسانی به بینش و بصیرت می‌رسد که


به شنیدن اکتفا نکند، بلکه در شنیده‌ها، اندیشه کند و با دقت به امور بنگرد.


نتیجه این اندیشه و دقت نظر، همان عبرتی است که در


تصمیم‌گیری‌ها و رفتار انسان مؤثر خواهد بود.

2. عبرت، عامل انتقال تجارب است.


انسان‌ها در طول زندگی سعی می‌کنند هر امری را


حداقل یک بار تجربه کنند و یک خطا را چند بار مرتکب نشوند.


خردمندان در تلاش هستند که آن یک خطا را هم که دیگران تجربه کرده‌اند،


اصلاً مرتکب نشوند و در واقع سعی در بهره‌مندی از تجارب دیگران دارند:


«إنّما العاقل مَنْ وَعَظته التّجاربُ؛ همانا عاقل، کسی است که تجربه‌ها او را پند دهند».


همچنین امیرمؤمنان(ع) در وصیتی به فرزند خویش امام حسن مجتبی(ع) می‌فرمایند:


«ای بُنی إنّی و إنْ لم أکُنْ عُمِّرتُ عُمُرَ مَنْ کانَ قَبْلی فَقَدْ نَظَرْتُ فی أعمالِهِمْ ...؛


ای پسرم! اگر چه من به اندازه همه کسانی که پیش از من می‌زیسته‌اند،


عمر نکردم، اما در کردار آنها نظر افکندم و در اخبارشان اندیشیدم و


در آثارشان سیر کردم؛ تا بدان جا که همانند یکی از آنها شدم؛


بلکه گویا در اثر آنچه از تاریخ آنان به من رسید،


با همه آنها از اول تا آخر بوده‌‌ام.


پس من قسمت زلال و مصفّای زندگی آنان را از بخش کدر و


تاریک آن بازشناختم و سود و زیانش را دانستم.


از میان تمام آنها، قسمت‌های مهم و برگزیده را برایت خلاصه کردم و


از بین همه آنها زیبایش را برایت برگزیدم و ناشناخته‌های آن را از تو دور کردم».

بر اساس این کلام گهر بار امام علی(ع)، تجربه اندوزی از


سرگذشت دیگران، بهره‌مندی از حاصل عمر آنهاست.


گویا انسان، عمری به درازای همه آنها داشته است،


با این تفاوت که خطاهای آنان را مرتکب نشده است.


نکته دیگری که در سخن امام علی(ع) مشهود است،


وظیفه‌ای است که ایشان برای مربی ترسیم می‌کند و آن،


این است که وی باید تجربیات خود و دیگران را جمع آوری،


تلخیص و تنقیح کند و آن را به طور صریح و


دسته‌بندی شده، در اختیار تربیت آموز قرار دهد.

3. عبرت، عامل بازداری از خطاست؛


زیرا همواره انسان در سایه عبرت به رشد و کمال می‌‌رسد


و به راه درست هدایت می‌شود.


عبرت به منزله چراغ‌هایی است که راه صحیح زندگی را نشان می‌دهد:

«الاعتبارُ یقودُ إلی الرُّشد؛

عبرت گرفتن، انسان را به سوی راه صواب و درست می‌کشاند».

ثمره این هدایتگری نیز دوری از خطاست:

«الاعتبارُ یثْمَرُ العصمة؛ میوه عبرت گرفتن، نگاهداری است».

4. عبرت چراغ راه اینده است؛ زیرا


«و لو اعتبرتَ بما مَضی حفظت ما بَقی؛


اگر از آنچه گذشته است عبرت بگیری،


آنچه را که باقی است، حفظ خواهی کرد»؛


زیرا تاریخ تکرار پذیر است:


همواره قومی می‌رود و قومی دیگر جایگزین می‌شود.


اختلاف حوادث و رویدادهای تاریخی، در جزئیات آنهاست.


انسان‌های عاقل و عبرت‌گیر، می‌توانند با موازنه و مقایسه این پدیده‌ها و


بررسی اسباب و عوامل آنها، پیامد‌ها و نتایج آنها را پیش‌بینی و


تصمیم درست و متناسب را در هر مورد اتخاذ کنند.


امام علی(ع) در نامه خویش به حارث هَمْدانی به این نکته اشاره فرموده است:

«از حوادث گذشته دنیا برای باقی مانده آن عبرت‌گیر؛


چرا که بعضی از آنها شبیه بعضی دیگر است و


پایانش به ابتدای آن می‌پیوندد و در هر حال، تمام آن گذرا و ناپایدار است».

ب توجه به تاریخ نیز می‌توان بصیرتی راهگشا در


مسیر تربیت افراد فراهم کرد؛ بصیرتی که به تحولات عمیق در


زندگی و رفتار فرد منجر می‌شود و از غفلت به آگاهی و


از غرور به شعور برساند؛


چنان که علی(ع) برای ادامه مسیر تربیت، امام حسن(ع) را


به عبرت‌آموزی از سرنوشت دیگران در طول تاریخ توصیه می‌کند و می‌فرماید:

«و سر فی دیارهم و آثارهم فانظر فیما فعلوا و


عما انتقلوا و این حلوا و نزلوا؛


در دل تاریخ گذر کن و از میان راه‌های رفته و نرفته‌اش بگذر


و آثار به جای مانده‌اش را بنگر و ببین که مردمان آن،


چه کردند و چه با خود بردند و ...».


روش محبّت و مدارا

محبّت، اساس و رکن دین است و دین بر پایه آن به


دل‌ها رسوخ کرده و راسخ مانده است.


شیوه محبّت و مدارا در سراسر زندگی انسان‌ها، درس آموز و


روشی مطلوب و ایده‌آل در مسیر تربیت اسلامی است که


هم جاذبه در افراد می‌آفریند و هم انگیزه؛ تا از تلاطم و


پراکندگی، انسان‌ها را به اتفاق و اجتماع بر


محور دین سوق دهد و فرهنگ دینی رواج یابد.

از آنجا که محبّت با سرشت و فطرت آدمی سازگار است و


پذیرش آن از ناحیه درون و به دور از هیچ تحمیلی است،


باید مربیان تربیتی به ویژه خانواده‌ها برای جذب فرزندان و


جلوگیری از انحراف آنان بدان متوسل شوند و آگاه باشند که


اگر جام محبّت در خانواده‌ها لبریز باشد، فرزندان کمتر به


ناهنجاری‌های جامعه تن می‌دهند. در


شیوه تربیتی امام علی(ع) به نهایت بعد عاطفی آن حضرت در


برابر فرزندانش برمی‌خوریم؛ از جمله آنگاه که به


امام حسن مجتبی(ع) در بیان وصایای خود چنین خطاب می‌کند:

«فرزندم! تو را دیدم که پاره تن من بلکه همه جان منی؛


آن گونه که اگر آسیبی به تو رسد، به من رسیده است و


اگر مرگ به سراغ تو اید، زندگی مرا گرفته است.


پس کار تو را کار خود شمردم و نامه‌ای برای تو نوشتم تا تو را


در سختی‌های زندگی رهنمون باشد، من زنده باشم یا نباشم».


بنابراین طبق فرمایش و سیره امام علی(ع)، برای


تربیت فرزند لازم است که با مدارا، ابتدا شفقت و


دلسوزی و مهربانی خود را به اثبات رسانیم و این شیوه را در


سطح گسترده برای همه در پیش بگیریم.


آن امام همام در تربیت افراد جامعه نیز به اصل تألیف قلوب و


محبّت و مدارا بسیار توجه می‌کرد و بر اشاعه آن تآکید می‌فرمود:

«قلوب الرجال حشیة فمن تألفها اقبلت علیه؛ دل‌های مردم وحشی (پراکنده) است.


به کسی روی می‌آورند که با آنها خوش‌رویی (محبت و مدارا) کند».


عفو و تغافل، تنبیه و تشویق

یکی از روش‌های تربیتی دین اسلام، تمسّک به

عفو و تغافل و تنبیه و تشویق افراد است که در

 باب برتری هر یک از ملاک‌ها، بحث‌ها و گفتار‌های بسیار وجود دارد.

 چون انسان جایز الخطاست و مصون از اشتباه و خطا نیست،

 اگر در مسیر دچار سهوی شود، نباید چنان مورد عتاب و

خطاب قرار گیرد که از ادامه راه بازماند و از خود باوری و

 اعتماد به نفس فاصله بگیرد. اما باید در مسیر تربیت فرزندان در

 خانواده‌ها و افراد در جامعه، معیار و میزان تنبیه و

 تشویق به خوبی شناخته و مراعات شود؛

چنان که ائمه اطهار(ع) با شناختی که از نهاد افراد و

 قابلیت‌هایشان داشتند، به این مهم یعنی تقدم عفو و تشویق بر تنبیه و

 مجازات مبادرت می‌ورزیدند.

امام علی(ع) در دستگاه عدالت خود هر دوی آنها یعنی مهر و قهر،

و شمشیر تیز عدالت و زبان رأفتش را نیز در جای مناسب به کار می‌بست.

 در عین حال در مسیر تربیت و پرورش فکری و اخلاقی افراد،

به سان پیامبر اعظم(ص) از حقوق خود و جسارت‌های افراد در

 اوج قدرت می‌گذشت و ناسزای معاندان جاهل را به

 جای اینکه به محکمه قضاوت بکشاند، با خود به مسجد می‌برد و

 صمیمانه از خدا برای چنین افرادی طلب مغفرت، و

 برای هدایت ایشان دعا می‌کرد. آن حضرت برای بیداری و

 هوشیاری مربیان در مسیر تربیت افراد، خطاب به امام حسن مجتبی(ع) می‌فرماید:

« پس اگر یکی از شما مرتکب خطایی شد، عفو و تغافل همراه با

توازن و به تناسب خطا، از تنبیه و زدن فرد ـ

البته برای کسی که عاقل است ـ بهتر و برتر است».

البته آن حضرت برای تعدیل در برخوردها با این اعتقاد که

 گاهی، بخشیدن یک فرد تبهکار برای فرد و جامعه مضر و فساد آور است،

 به تعیین حدود و مرزهای تشویق و تنبیه متربّیان پرداخته، فرمودند:

«نباید نیکوکار و بدکار نزد تو به یک پایه باشند که آن،

نیکوکاران را در نیکویی بی‌رغبت سازد و بدکاران را به

 بدی کردن وا می‌دارد. پس هر یک از ایشان را به آنچه عمل کرده است، جزا بده».

نکته شایان توجه دیگر در این روش آن است که حضرت علی(ع) بر

 اساس کرامتی که برای انسان‌ها قائل بودند،

 همواره تأکید می‌کردند که با انسان خطاکار در مرحله اول از

 روی رأفت و کرامت رفتار کنید و به منظور بیداری و

 تحرّک انسان‌ها بر اساس همان غیرت و روح کرامتش وارد عمل شوید؛

 چنان که خود در خطاب به تمام وجدان‌های خفته می‌فرماید:

«بزرگوارتر از آن باش که به پستی دنیا تن دهی؛

 هر چند تو را به مقصود برساند؛

 زیرا نمی‌توانی در برابر آنچه از شخصیت خود که در این

 راه از دست می‌دهی، جایگزینی به دست آوری.

 بنده دیگری مباش؛ در حالی که خدایت آزاد آفریده است».

به راستی، خداوند برای حفظ کرامت انسان‌ها،

آنان را از هر گونه هدف و روشی که به کرامتش لطمه بخورد،

 بازداشته و از این رو، می‌بینیم که حضرت علی(ع)

 بدین طریق به افراد منزلت می‌بخشید و آنها را با اعتماد به نفس و

مسئولیت پذیری به تربیت خودشان وامی‌داشت تا

ضمن حفظ عزّت و کرامت خود، به سراغ تخلّفی نروند و

 به عجز کشیده نشوند؛ بلکه متوجه شخصیت کریمانه خویش باشند و در

 سایه‌سار آن از پستی‌های گناه به بلندای قلّه تقوا پناه آورند.


نتیجه


1. هر یک از روش‌های مذکور در تعلیم و تربیت اسلامی برای هر

 فردی تعریف و جایگاه خاصی می‌یابد که

خداوند متعال و پیامبر اعظم(ص) و ائمه هدی(ع) همه این روش‌ها

و راه‌ها را در مقام بیان و عمل به ما نشان داده‌اند.

2. چگونگی تطبیق شرایط و مقتضیات افراد به تناسب شاخصه‌های مذکور

 و نیازمند درک ظرفیت‌ها در افراد است و فهم این امر بر

 عهده مربیان از جمله پدر، مادر و معلم است که

 بر اساس توانایی و درایت خاص، با شناخت توانایی‌های افراد و

 متناسب با محور‌های عملی راه کارهای بیان شده، وارد عرصه عمل می‌شوند.

3. در کاربرد روش‌ها در مسیر تربیت اسلامی، حتماً باید به

 مسئله کرامت و شخصیت انسان‌ها توجه و تعدیل در برخوردها اعمال شود.



************************************************************

پی نوشت:

این نامه کامل و واقعا توصیف ناپذیر را با یک بار مطالعه نمیشه کاملا درک کرد و

باید چند بار و در بهترین زمان حال روحی و معنوی و فراغت خواند ...

صد البته که تربیت امام حسن قبل از این نامه به شکلی بود که

اگر این نامه را هم امام برای ایشان نمی نوشت باز هم در

رفتار و کردار ایشان بعنوان امام معصوم خطایی دیده نمیشد

پس با کمی تامل میتوان فهمید که این نامه را امام علی برای ایشان نوشته اند تا

دیگران در مقام گوش کننده از این وصیت گرانبها استفاده کنند

بدون شک تامل و رعایت توصیه های این امام همام میتواند راهگشای

کامل حل مشکلات مادی و معنوی هر کسی باشد که راه را گم کرده است....


در پناه حق باشید...مدیر وبلاگ


سائلی بی دست و پایم ...راه را گم کرده ام

عبد کوی شاه عشقم...شاه را گم کرده ام

بس که دوری جستم از این بارگاه باصفا...

صاحب در گاه را گم کرده ام...

*********************************

عشق فقط خدا

  • مرتضی زمانی
  • ۰
  • ۰


پیامی ازسوی خدا به بنده های دلشکسته :


می دانم هر از گاهی دلت تنگ می شود.


همان دل های بزرگی که جای من در آن است،


آن قدر تنگ می شود که حتی یادت می رود من آنجایم.

دلتنگی هایت را از خودت بپرس و نگران هیچ چیز نباش!


هنوز من هستم.


هنوز خدایت همان خداست!

هنوز روحت از جنس من است!

اما من نمی خواهم تو همان باشی!

تو باید در هر زمان بهترین باشی.

نگران شکستن دلت نباش!

می دانی؟ شیشه برای این شیشه است چون قرار است بشکند.

و جنسش عوض نمی شود ...

و می دانی که من شکست ناپذیر هستم ...

و تو مرا داری ...برای همیشه!


چون هر وقت گریه می کنی دستان مهربانم چشمانت را می نوازد ...

چون هر گاه تنها شدی، تازه مرا یافته ای ...

چون هرگاه بغضت نگذاشت صدای لرزان و استوارت را بشنوم،

صدای خرد شدن دیوار بین خودم و تو را شنیده ام!

درست است مرا فراموش کردی، اما من حتی سر انگشتانت را از یاد نبردم!

دلم نمی خواهد غمت را ببینم ...

می خواهم شاد باشی ...

این را من می خواهم ...

تو هم می توانی این را بخواهی. خشنودی مرا.

من گفتم : وجعلنا نومکم سباتا (ما خواب را مایه آرامش شما قرار دادیم)

و من هر شب که می خوابی روحت را نگاه می دارم تا تازه شود ...

نگران نباش! دستان مهربانم قلبت را می فشارد.

شب ها که خوابت نمی برد فکر می کنی تنهایی ؟

اما، نه من هم دل به دلت بیدارم!

فقط کافیست خوب گوش بسپاری!

و بشنوی ندایی که تو را فرا می خواند به زیستن!

********************************



یقین


امام رضا(ع) می‌فرماید :


ایمان یک درجه بالاتر از اسلام و تقوا یک درجه بالاتر از ایمان و یقین یک درجه بالاتر از تقوا است


و میان بندگان چیزی کم تر از یقین تقسیم نشده است!

اسلام >> ایمان >> تقوا >> یقین

در حدیثی امام علی(ع) یقین را به تسلیم واقعی معنا کرد و فرمود : التسلیم هو الیقین!

مرحوم علامه مجلسی می‌گوید : یقین دارای سه مرتبه است :

علم الیقین

عین الیقین

حق الیقین

که این سه مرتبه با یک مثال روشن می‌شود :

علم الیقین به آتش، مشاهده آن توسط دود است!

عین الیقین به آتش، دیدن حجم و اندازه آتش است!

حق الیقین به آتش، سوختن در آن است!

این سه اصطلاح در قرآن مجید در سوره تکاثر و واقعه آمده است.


امام باقر(ع) توکل بر خدا و تسلیم در برابر ذات پاک او و رضا به قضای الهی


و واگذاری تمام امور به خداوند را از آثار یقین ذکر کرده است.

قرآن مجید راه رسیدن به یقین را عبادت می‌داند :

و اعبد ربّک حتی یأتیک الیقین؛ پروردگارت را عبادت کن تا به یقین برسی!

بدون عبادت ممکن نیست کسی به یقین نائل آید. منظور از عبادت،


حرکات و سکنات ظاهری نیست! بلکه حقیقت عبادت و بندگی خدا است


که در آن صورت غیر خدا در انسان جای ندارد.

از رسول خدا(ص) نقل است که :


اگر نبود شیاطینی که اطراف دل های بنی آدم را احاطه کرده‌اند،


آنها حقایق ملکوت آسمانها و زمین را مشاهده می‌نمودند؛

یعنی گناه و رذایل اخلاقی مانع رسیدن به مقامات معنوی، از جمله یقین می‌شود

******************************************


کلینیک خدا



به کلینیک خدا رفتم تا چکاپ همیشگی ام را انجام دهم،فهمیدم که بیمارم ...............


خدا فشار خونم را گرفت، معلوم شد که لطافتم پایین آمده.


زمانی که دمای بدنم را سنجید، دماسنج 40 درجه اضطراب نشانداد.


آزمایش ضربان قلبنشان داد که به چندین گذرگاه عشق نیاز دارم، تنهایی سرخرگهایم را مسدود


کرده بود و آنها دیگر نمی توانستند به قلب خالی ام خون برسانند.


به ارتوپد رفتم چون دیگر نمی توانستم با دوستانم باشم وآنها را در آغوش بگیرم.


بر اثر حسادت زمین خورده بودم و چندین شکستگی پیدا کردهبودم


فهمیدم که مشکل نزدیک بینی هم دارم،


چون نمی توانستم دیدم را از اشتباهات اطرافیانم فراترببرم.


زمانی که از مشکل شنوایی ام شکایت کردم معلوم شد که مدتی است


که صدای خدا را آنگاه که در طول روز با من سخن می گوید نمی شنوم


خدای مهربانم برای همه این مشکلات به من مشاوره رایگان داد.


به شکرانه اش تصمیم گرفتم


از این پس تنها از داروهایی که در کلمات راستینش برایم تجویز کرده است استفاده کنم.


هر روز صبح یک لیوان قدردانی بنوشم


قبل از رفتم به محل کار یک قاشق آرامش بخورم


هر ساعت یک کپسول صبر، یک فنجان برادری و یک لیوان فروتنی بنوشم.


زمانی که به خانه برمیگردم به مقدار کافی عشق بنوشم و


زمانی که به بستر می روم دو عدد قرص وجدان آسوده مصرف کنم.


امیدوارم خدا نعمتهایش را بر شما سرازیر کند:


رنگین کمانی به ازای هر طوفان


لبخندی به ازای هر اشک


دوستی فداکار به ازای هر مشکل


نغمه ای شیرین به ازای هر آه


و اجابتی نزدیک برای هر دعا


******************************


سالها رفت و هنوز

یک نفر نیست بپرسد از من

که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟

صبح تا نیمه ی شب منتظری

همه جا می نگری

گاه با ماه سخن می گویی

گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی

راستی گمشده ات کیست؟

کجاست؟

صدفی در دریا است؟

نوری از روزنه فرداهاست

یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست...؟

****************************

التماس دعا


ﺩﻟﻢ ... !!

ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ...


ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﻋﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ


ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ " ﺩﺭﯾﺎ " ﻣﯽ ﺯﻧﺪ !!!!


ﻭ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﺍﻟﻠﻪ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ


ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺩﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ ... !


ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺟﺎﻧﺖ ﻻ ﺑﻪ ﻻﯼ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ


ﺑﺎ ﭼﻪ "" ﺯﻭﺭﯼ "" ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ... !


ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ


" ﺯﻣﺰﻣﻪ ﯼ ﺧﺪﺍﯾﺎ "


ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻠﻖ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻮﺵ ﻣﯿﮑﻨﯽ !!


ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﺮﺵ ﻧﺮﺳﯿﺪ !


ﻻﺍﻗﻞ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻠﻖ ﺍﻟﻠﻪ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺁﻧﻘﺪﺭ


ﺭﺳﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺮﺷﯿﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺷﯿﺎﻥ ﺍﺯ


"" ﺧﺪﺍﯾﺎ ﮔﻔﺘﻨﺶ ""


ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ !!!


..... ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺩﻋﺎﯾﺖ .....


ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﻋﺎ ﮐﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ !!!


ﯾﻌﻨﯽ ﺩﯾﮕﺮ ... !


ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ


ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ... !!!


التماس دعا

**************************


وقتی چترت خداست


بگذار ابر سرنوشت هر چقدر میخواهد ا
ببارد.

         وقتی دلت با خداست

بگذار هر کس میخواهد دلت را بشکند.

        وقتی توکلت با خداست

بگذار هر چقدر میخواهند با تو بی انصافی کنند.

        وقتی امیدت با خداست

بگذار هر چقدر میخواهند نا امیدت کنند.

       وقتی یارت خداست

بگذار هر چقدر میخواهند نا رفیق شوند.

       همیشه با خدا بمان.

چتر پروردگار، بزرگترین چتر دنیاست. . .

**************************

داستانک


بزرگى با شاگردش از باغى میگذشت.چشمشان به یک کفش کهنه افتاد


شاگرد گفت گمان میکنم این کفشهای کارگرى است که در این باغ کار میکند


بیا با پنهان کردن کفشها عکس العمل کارگر را ببینیم


و بعد کفشها را پس بدهیم و کمى شاد شویم استاد گفت چرا براى خنده خود او را ناراحت کنیم


بیا کارى که میگویم انجام بده و عکس العملش را ببین...مقدارى پول درون ان قرار بده


شاگرد هم پذیرفت و بعد از قرار دادن پول ، مخفى شدند


کارگر براى تعویض لباس به وسائل خود مراجعه کرد


و همین که پا درون کفش گذاشت متوجه شیئى درون کفش شد


و بعد از وارسى ،پول ها را دید با گریه ،فریاد زد خدایا شکرت


خدایی که هیچ وقت بندگانت را فراموش نمیکنى


میدانى که همسر مریض و فرزندان گرسنه دارم


و در فکر بودم که امروز با دست خالى و با چه رویی به نزد انها باز گردم


و همین طور اشک میریخت..


استاد به شاگردش گفت


همیشه سعى کن براى خوشحالیت ببخشى نه بستانی




.
ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻣﻴﮕﻦ ‌ : ﺑﺎﺑﺎ ﺩﻟﺖ ﭘﺎﮎ ﺑﺎﺷﺪ !

ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ :

ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻠﻖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺍﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺩﻝ ﭘﺎﮎ برایش ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺁﻣﻨﻮﺍ ‏]

ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪ :

[ ﺁﻣَُﻨﻮﺍ ﻭَ ﻋَﻤِﻠُﻮﺍ ﺍﻟﺼَّﺎﻟِﺤﺎﺕ ‏]

ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻢ ﺩﻟﺖ ﭘﺎﮎ ﺑﺎﺷﺪ ،

 ﻫﻢ ﮐﺎﺭﺕ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ .


ﺍﮔﺮ ﺗﺨﻤﻪ ﮐﺪﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﯽ ﻭ ﻣﻐﺰﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭﯼ ﺳﺒﺰ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .

ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﮑﺎﺭﯼ ﺳﺒﺰ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ . ﻣﻐﺰ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ .

ﻫﻢ ﺩﻝ ؛ ﻫﻢ ﻋﻤﻞ ..

**********************



عشق فقط خدا
  • مرتضی زمانی