عشق اینجا و خدا هم اینجاست

به چه می اندیشی ؟!
نگرانی بیجاست
عشق اینجا و‎ ‎خدا هم اینجاست
لحظه ها را دریاب
زندگی در فردا نه، همین امروز است
راه ها منتظرند
تا تو هر جا که بخواهی برسی
لحظه ها را دریاب
پای در راه گذار
راز هستی این است ...

خستگی را تو به خاطر مسپار    

که افق نزدیک است ...    

و  "خدایی" بیدار    

که تو را می بیند    

و به عشق تو همه حادثه ها میچیند ...

که به یادش باشی

و بدانی که همه بخشش اوست    

و همینت کافی است

وَاصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ

و شکیبایی کن، که خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نخواهد کرد!
سوره هود آیه ۱۱۵



صبر کردن درسته سخته ولی زمانی قشنگ میشه که بدونی نه تنها چیزی رو

از دست نمیدی بلکه خدا به اندازه ی همون صبرت بهت پاداش میده .

❤️قدری تامل ❤️

خدا هوامونو داره....😉

اگر یک شخص غنی که به او اطمینان و اعتماد داری

به تو بگوید نگران نباش و غصه بدهی‌هایت را نخور،

خیالت راحت باشد، من هستم،

ببین این حرف او چقدر به تو آرامش می‌بخشد

و راحت می‌شوی

  خدای مهربان که غنی و تواناست به تو گفته است

«الیس الله بکاف عبده»: آیا خداوند

برای کفایت امور بنده‌اش بس نیست؟ 

یعنی ای بنده من، برای همه کسری و کمبودهای

دنیوی و اخرویت من هستم

این سخن خدا چقدر انسان را راحت می‌کند

و به او آرامش ‌می‌بخشد...

 

حاج محمد اسماعیل دولابی

ﻭ ❄️ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ❄️ کم کم می آید ....
ﺩﻭﺭ ❤️ﻗﻠﺒﺘﺎﻥ❤️ ﺷﺎﻝ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﭙﯿﭽﯿﺪ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﻻﮎ آﺩم های ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ،ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻧﺸﻮﺩ ....


ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻧﺎﻣﻼﯾﻤﺘﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ،ﻣﺒﺎﺩﺍ
ﺭﻭﺣﺘﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﺷﻮﺩ ...
ﺣﻮﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ،آﻧﻬﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﻋﺮﻭﺱ ﺩﺭﺧﺘﯽ
ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻟﻬﺸﺎﻥ ﻧﮑﻨﯿﺪ

ﺧﻼﺻﻪ ❄️ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ❄️ ﺯﯾﺒﺎ می آید
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺍﻧﺴﺎنیت هاﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎشید ...
              
 ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﺘﺎﻥ
ﺯﯾﺮ ﮐﺮﺳﯽ ❤️ﻋﺸﻖ❤️،ﮔﺮﻡ ﮔﺮﻡ.

« آخه این خدا دل هم داره »

شب ها برای عبادات سحری مرا صدا می زنند

یک شب می گویند :مرتضی بر خیز!

یک شب دیگر می گویند: شیخ مرتضی،

و بالاخره یک شب صدا می زنند: آقا شیخ مرتضی،

و من وقتی دقت می کنم می بینم این ها

به روز من بستگی دارد

هر روز که من در رفتار و اعمالم دقت بیشتری می کنم،

زیادتر مواظب هستم در بیدار شدن

با احترام بیشتری رو به رو هستم

  بار دیگری گفته بودند: مرا شب ها با کوبیدن کوبه ی در

بیدار می کنند

صدای کوبه ی در بسیار شدید است،

و من به سرعت بیدار شده و از جا برمی خیزم؛

اما این صدا با همه ی شدت،

هیچ کس دیگری را بیدار نمی کند...

 

"شیخ مرتضای زاهد"

خدایا چشمانم بارانی

و دلم در تمنای اجابت دعا

من به مسبب الاسباب بودنت دلسپرده ام

 

مادر موسی چو موسی را به نیل

در فکند از گفته رب جلیل

 

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه

گفت کی فرزند خُردِ بی گناه

 

گر فراموشت کند لطف خدای

چون رَهی زین کشتیِ بی ناخدای

 

گر نیارد ایزد پاکت به یاد

آب، خاکت را دهد ناگه به باد

 

وحی آمد کین چه فکر باطل است

رهرو ما اینک اندر منزل است

 

پرده ی شک را بر انداز از میان

تا ببینی سود کردی یا زیان

 

ما گرفتیم آنچه را انداختی

دست حق را دیدی و نشناختی؟

 

در تو تنها عشق و مهر مادریست

شیوه ما عدل و بنده پروریست

 

نیست بازی کار حق، خود را مباز

آنچه بردیم از تو باز آریم باز

 

سطحِ آب از گاهوارش خوشتر است

دایه اش سیلاب و موجَش مادر است

 

رودها از خود نه طغیان می کنند

آنچه می گوییم ما، آن می کنند

 

ما، به دریا حکم طوفان می دهیم

ما به سیل و موج فرمان می دهیم

 

به که بر گردی ، به ما بسپاریش

کی تو از ما دوست تر می داریش

 

نقش هستی نقشی از ایوان ماست

خاک و باد و آب سر گردان ماست

 

"پروین اعتصامی"

زندگی معمولا ما را از خدا دور می کند

چون ما نمی توانیم آنچنان که باید

به سوی خدا حرکت کنیم ولی مناجات با خدا

و مرور همه ی غم ها و آرزوها در گفتگو با پروردگار

انسان را در جایی که باید باشد قرار می دهد،

خلوت کردن با خدا تمام آسیب های انسان را

جبران می کند...

 

استاد پناهیان

اساس کار دانشمند بر این قرار گرفته که

"هیچ ماشینی بدون سازنده نمی تواند باشد"

 

آندرو کورن وی

(استاد فلسفه)

خدا گر پـَـردِه بـَردارَد

زِ رویِ کارِ آدمها

چه شادی‌ها خـورَد بَرهم

چه بازی‌ها شَوَد رسوا

یکی خَندَد زِ آبادی 

یکی گِریَد زِ بَربادی 

یکی از جان کُنَد شادی

یکی از دل کُنَد غوغا

چه کاذب شَوَد صادق

چه صادق شَوَد کاذب

چه عابِدها شَوَد فاسِق

چه فاسِق‌ها شَوَد عابِد

چه زشتی‌ها شَوَد رنگین

چه تلخی‌ها شَوَد شیرین

چه بالاها رَوَد پایین

چه اسفَل‌ها شَوَد عُلیا
عجب صبری خدا دارد که پرده برنمی‌دارد.

امروز می خواهم بنشینم و از آرزوهایم بنویسم

به نام خدا

دستهای تو

تمام...

هر وقت خواستی کار خوبی بکنی و راه بندان شد

و ممکن نشد آن را انجام دهی،

نیتت را رسیدگی کن

شاید صدمه ای خورده است و صرفاً بر ای خدا نیست

و الا اگر با صاحبخانه کار داشته باشی،

بر عهده ی اوست که

موانع را از جلوی راهت برطرف کند...

 

 حاج محمد اسماعیل دولابی

یکی می گفت من عاشق خدام، نمی آد خدا،

گفتم نیستی هنوز اگه باشی،

خداوند منتظره یکی دلش پر بزنه، فورا میاد،

این قدر هم دلش نازکِ خداوند

که به محض این که ببینه که تو داری غصه می خوری

و می گی من در فراق تو هستم کجایی

همان موقع می آد...

 

"دکتر الهی قمشه ای"

ماسرآغازیم و پایان آن خداست

جمله در خوابیم و بیدار آن خداست

دل سپردیم و ندانستیم هیچ

لایق بى انتهاى دل خداست

راز دل گفتیم با محبوب ها

باهمه گفتیم جز او که خداست

خوبى احوالمان را جاى دیگر جسته ایم

هى تغییر کرد آن جاها،آخر جا خداست

جوش آن خوردیم تا دنیا بدست آریم و بس

جز به آن دنیا،که معشوقش خداست

هى به دنبال رفیق خوب و نادر بوده ایم

غافل از آنکه شفیق روز نادر آن خداست

غم بغل کردیم تا بد شد جواب خوبها

خوب شو گر خوب باشى تو،سلامش با خداست

من نمى بینم توهم غیر خدا را هیچ دان

گر حضورى یافتیم و یافتى از آن خداست

افشین_موفقى

 اگر خدا نخواهد شک نکن

با کدخدا هم راه به جایی نخواهی برد

مگر نه این است که

چشمها و دلها همه تحت تصرف و اراده ی اوست

عشق فقط خدا

مادر موسی وخدا

مادر موسی، چو موسی را به نیل		در فکند، از گفته‌ی رب جلیل
خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه		گفت کای فرزند خرد بی‌گناه
گر فراموشت کند لطف خدای		چون رهی زین کشتی بی ناخدای
گر نیارد ایزد پاکت بیاد		آب خاکت را دهد ناگه بباد
وحی آمد کاین چه فکر باطل است		رهرو ما اینک اندر منزل است
پرده‌ی شک را برانداز از میان		تا ببینی سود کردی یا زیان
ما گرفتیم آنچه را انداختی		دست حق را دیدی و نشناختی
در تو، تنها عشق و مهر مادری است		شیوه‌ی ما، عدل و بنده پروری است
نیست بازی کار حق، خود را مباز		آنچه بردیم از تو، باز آریم باز
سطح آب از گاهوارش خوشتر است		دایه‌اش سیلاب و موجش مادر است
رودها از خود نه طغیان میکنند		آنچه میگوئیم ما، آن میکنند
ما، بدریا حکم طوفان میدهیم		ما، بسیل و موج فرمان می‌دهیم
نسبت نسیان بذات حق مده		بار کفر است این، بدوش خود منه
به که برگردی، بما بسپاریش		کی تو از ما دوست‌تر میداریش
نقش هستی، نقشی از ایوان ماست		خاک و باد و آب، سرگردان ماست
قطره‌ای کز جویباری میرود		از پی انجام کاری میرود
ما بسی گم گشته، باز آورده‌ایم		ما، بسی بی توشه را پرورده‌ایم
میهمان ماست، هر کس بینواست		آشنا با ماست، چون بی آشناست
ما بخوانیم، ار چه ما را رد کنند		عیب پوشیها کنیم، ار بد کنند
سوزن ما دوخت، هر جا هر چه دوخت		زاتش ما سوخت، هر شمعی که سوخت
کشتی زاسیب موجی هولناک		رفت وقتی سوی غرقاب هلاک
تند بادی، کرد سیرش را تباه		روزگار اهل کشتی شد سیاه
طاقتی در لنگر و سکان نماند		قوتی در دست کشتیبان نماند
ناخدایان را کیاست اندکی است		ناخدای کشتی امکان یکی است
بندها را تار و پود، از هم گسیخت		موج، از هر جا که راهی یافت ریخت
هر چه بود از مال و مردم، آب برد		زان گروه رفته، طفلی ماند خرد
طفل مسکین، چون کبوتر پر گرفت		بحر را چون دامن مادر گرفت
موجش اول، وهله، چون طومار کرد		تند باد اندیشه‌ی پیکار کرد
بحر را گفتم دگر طوفان مکن		این بنای شوق را، ویران مکن
در میان مستمندان، فرق نیست		این غریق خرد، بهر غرق نیست
صخره را گفتم، مکن با او ستیز		قطره را گفتم، بدان جانب مریز
امر دادم باد را، کان شیرخوار		گیرد از دریا، گذارد در کنار
سنگ را گفتم بزیرش نرم شو		برف را گفتم، که آب گرم شو
صبح را گفتم، برویش خنده کن		نور را گفتم، دلش را زنده کن
لاله را گفتم، که نزدیکش بروی		ژاله را گفتم، که رخسارش بشوی
خار را گفتم، که خلخالش مکن		مار را گفتم، که طفلک را مزن
رنج را گفتم، که صبرش اندک است		اشک را گفتم، مکاهش کودک است
گرگ را گفتم، تن خردش مدر		دزد را گفتم، گلوبندش مبر
بخت را گفتم، جهانداریش ده		هوش را گفتم، که هشیاریش ده
تیرگیها را نمودم روشنی		ترسها را جمله کردم ایمنی
ایمنی دیدند و ناایمن شدند		دوستی کردم، مرا دشمن شدند
کارها کردند، اما پست و زشت		ساختند آئینه‌ها، اما ز خشت
تا که خود بشناختند از راه، چاه		چاهها کندند مردم را براه
روشنیها خواستند، اما ز دود		قصرها افراشتند، اما به رود
قصه‌ها گفتند بی‌اصل و اساس		دزدها بگماشتند از بهر پاس
جامها لبریز کردند از فساد		رشته‌ها رشتند در دوک عناد
درسها خواندند، اما درس عار		اسبها راندند، اما بی‌فسار
دیوها کردند دربان و وکیل		در چه محضر، محضر حی جلیل
سجده‌ها کردند بر هر سنگ و خاک		در چه معبد، معبد یزدان پاک
رهنمون گشتند در تیه ضلال		توشه‌ها بردند از وزر و وبال
از تنور خودپسندی، شد بلند		شعله‌ی کردارهای ناپسند
وارهاندیم آن غریق بی‌نوا		تا رهید از مرگ، شد صید هوی
آخر، آن نور تجلی دود شد		آن یتیم بی‌گنه، نمرود شد
رزمجوئی کرد با چون من کسی		خواست یاری، از عقاب و کرکسی
کردمش با مهربانیها بزرگ		شد بزرگ و تیره دلتر شد ز گرگ
برق عجب، آتش بسی افروخته		وز شراری، خانمان‌ها سوخته
خواست تا لاف خداوندی زند		برج و باروی خدا را بشکند
رای بد زد، گشت پست و تیره رای		سرکشی کرد و فکندیمش ز پای
پشه‌ای را حکم فرمود، که خیز		خاکش اندر دیده‌ی خودبین بریز
تا نماند باد عجبش در دماغ		تیرگی را نام نگذارد چراغ
ما که دشمن را چنین میپروریم		دوستان را از نظر، چون میبریم
آنکه با نمرود، این احسان کند		ظلم، کی با موسی عمران کند