ستایش خداوندی را سزاست که از اسرار نهان ها آگاه است ،
و نشانه های آشکاری در سراسر هستی بر وجود او شهادت می دهند ؛
هرگز برابر چشم بینندگان ظاهر نمی گردد ؛
نه چشم کسی که او را ندیده می تواند انکارش کند ،
و نه قلبی که او را شناخت میتواند مشاهده اش نماید ..
در والایی و برتری از همه پیشی گرفته ؛
پس، از او برتر چیزی نیست ،
و آنچنان به مخلوقات نزدیک است که از او نزدیکتر چیزی نمی تواند باشد ...
مرتبه ی بلند او را از پدیده هایش دور نساخته ،
و نزدیکی او با پدیده ها، او را مساوی چیزی قرار نداده است ..
عقل ها را بر حقیقت ذات خود آگاه نساخته ،
اما از معرفت و شناسایی خود باز نداشته است ..
پس اوست که همه ی نشانه های هستی بر وجود او گواهی می دهند ،
و دل های منکران را بر اقرار به وجودش واداشته است ،
خدایی که برتر از گفتار تشبیه کنندگان و پندار منکران است ...
"خطبه ی 49 نهج البلاغه"
قلمم عاشق شده است
روی دیوار می نویسد، خدا عاشق را می کُشد، عاشق خودش را، ببار شاید عاشقش شده ای
عشق مثل خدا سه حرف دارد، این بهترین معنای خداست که با او در تطبیق است.
خدا می گوید:
"من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی احبنی و من احبنی عشقنی
و من
عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلیّ دیته و من علیّ دیته فانا
دیته"
؛ آن کس که مرا طلب کند، من را می یابد و آن کس که مرا یافت، من را می شناسد
و آن کس که مرا شناخت، من را دوست می دارد و آن کس که مرا دوست داشت،
به من عشق می ورزد و آن کس که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می ورزم
و آن کس که من به او عشق ورزیدم، او را می کشم و آن کس را که من بکشم،
خونبهای
او بر من واجب است و آن کس که خونبهایش بر من واجب شد، پس خود من
خونبهای او می باشم.
وقتی صدایت می زنم، یا حبیب من لا حبیب له
اوج تنهایی ام را درک می کنم
وقتی می گویم، یا طبیب من لا طبیب له
تازه دردهایم را می شناسم
وقتی صدایت می زنم، یا ذخر من لا ذخر له
فقرم را می فهمم
وقتی صدایت می زنم، یا رفیق من لا رفیق له
...
بگذریم خدا! باید به چند درصد جنون برسم تا مرخصم کنی؟؟
مهربانی ساده است، ساده تر از آنچه فکرش را بکنی ؛
کافی است به خودت ایمان داشته باشی و به معجزه مهر ...
کافی است به دستهایت فرمان دهی تا به جای تنبیه ،
آرام بر سر کودک سرکش کشیده شوند و موهایش را قلقلک دهند ...
کافی است به چشم هایت بیاموزی که چشم آیینه روح است ،
و عشق و مهربانی را می توان با نگاه در تمام عالم پراکند ...
کافی است به دلت یادآوری کنی همیشه دل هایی هستند
که درد امانشان را بریده و احتیاج به همدلی دارند ...
کافی است به گوشهایت یاد دهی که می توانند سنگ صبور باشند ،
حتی اگر صبوری سنگین شان کند ...
کافی است یاد بگیری انسان بودن فقط زنده بودن نیست ؛
باید زندگی کرد ،
و زندگی چیزی جز مهربانی و عشق ورزیدن به آفریده های خداوند نیست ...
الهی ...
سه خصلت است که نمی گذارد از درگاهت چیزی بخواهم ،
و فقط یک خصلت است که مرا به آن ترغیب می کند ؛
آن سه خصلت عبارتند از :
فرمانی که داده ای و من در انجامش درنگ کرده ام ،
و کاری که مرا از آن نهی فرمودی ولی من بدان شتافته ام ،
و نعمتی است که عطا فرموده ای ولی من در شکرگزاریش کوتاهی نموده ام ...
و اما تنها مساله ای که مرا به سویت می خواند :
تفضل و مهربانی تو به کسی است که به آستانت روی آورده ،
و چشمِ امید به تو بسته است ...
همه ی لطف و احسانت از روی تفضل ،
و همه ی نعمتهایت بی سبب و بدونِ زمینه ی استحقاق است ...
" دعای 12 صحیفه ی سجادیه - بخش 1 تا 3 "
*******************************************************
انسان و عشق.
این است امانتی که بر دوش ادم سنگینی می کند.
و این است آن پیمانی
که در نخستین بامداد خلقت با خدا بستیم
و خلافت او را در کویر زمین تعهد کردیم.
ما برای همین هبوط کردیم
و این چنین است که به سوی او باز می گردیم.
((دکتر شریعتی))
هرگاه دنیا و آنچه در آن است به تو پشت کردند، بهترین موقع برای خوب شدن است،
*****************************************
