صدایی میگوید:
چشم از من برندار!
همه چراغ ها روزى خاموش میشوند...
من اینجا
"همیشه"
"براى تو"
روشنم !
دوستدارت: خداوند
دلم هوای دیروز را کرده
هوای روزهای کودکی را
دلم میخواهد مثل دیروز قاصدکی بردارم
آرزوهایم را به دستش بسپارم تا برای تو بیاورد !
.دلم میخواهد دفتر مشقم را باز کنم و دوباره تمرین کنم
الفبای زندگی را
میخواهم خط خطی کنم تمام آن روزهایی که دل شکستم و دلم را شکستند
دلم میخواهد اگر معلم گفت در دفتر نقاشی تان
هر چه میخواهید بکشید
این بار تنها و تنها نردبانی بکشم به سوی تو !
فرصتی تازه دارم امروز
تا ببخشم بیش تر،
تا دوست بدارم بیش تر،
و بدین سان، نزدیک تر شوم به خدا.
ستوده باد خدایی که داده است به من
چنین فرصتی را.
ستوده باد خدا!
خدایا خسته ام ،
از بد بودن هایم ...
از اینهمه تظاهر به خوب بودن هایی که نیستم .
از آفرینش کوهها و آسمانها و هستی که سخت تر نیست ...
خوبم کن ؛
فقط همین.
افسوس که بسیاری از انسان ها
در جهنم خود ساخته خویش زندگی می کنند...
همه ما با اختیارمان می توانیم جهنم را به بهشت تبدیل کنیم،
اما نباید از یاد ببریم که بهشت هدف نهایی زندگی نیست.
برای ماوا گزیدن در ابدیت باید به فراسوی بهشت و دوزخ گذر کنیم.
این جاودانگی نوعی تفکر است
که بعد از تخریب غرور و خودبینی به دست می آید.
صوفی ابوسعید گفته است:
هیچ جهنمی، جز غرور و هیچ بهشتی، جز فروتنی وجود ندارد...
این است زندگی یکپارچه از عشق، پس این زمزمه ی عاشقانه چه زیباست:
محبوبم!
اگر برای رهایی از آتش جهنم
به سویت آمدم،
بگذار در آتش جهنم بسوزم.
اگر در طلب لذایذ بهشتی
به سوی تو آمدم،
بگذار
درهای بهشت
بر من بسته باشد.
اما اگر فقط به خاطر خودت
به سویت آمدم،
ای محبوب من!
مرا از خویش دور مکن.
و آن قدر آگاهم گردان
تا بتوانم در یک همدلی پایدار
در تو،
ای زیبای زلال،
تا ابد
ماوا گزینم
چه غم انگیز است وقتی که چشمه ای سرد و
زلال در برابرت می جوشد و می خواند و
می نالد ،
تو تشنه ی آتش باشی و نه آب. و چشمه که
خشکید ، و چشمه که از آن آتش که تو
تشنه ی آن بودی ،
بخار شد و به هوا رفت و آتش کویر را تافت
و در خود گداخت و از زمین آتش رویید
و از آسمان آتش بارید ، تو تشنه ی آب گردی
و نه آتش!!!
و بعد ، عمری گداختن از غم نبودن کسی که
تا بود ، از غم نبودن تو می گداخت ...!
یا ایها الذین آمنوا اذکروا الله ذکرا کثیرا و سبحوه بکرة و اصیلا
هو الذی یصلی علیکم و ملائکته لیخرجکم
من الظلمت الی النور و کان بالمؤمنین رحیما
.:: ای مؤمنین! خدا رو زیاد یاد کنید و صبح و شب تسبیحش کنید.
او کسی هست که خودش و فرشتههاش بر شما درود و رحمت میفرستن
تا شما رو از تاریکیها به سوی روشنایی بیرون بیارن.
خدا نسبت به مؤمنین مهربان است
خدایِ من نه دورِ کعبه است
نه در کلیسا
نه در معبد
خدایِ من همینجاست
کنارِ تمامِ دلواپسی هایم
کنارِ تمامِ بغض هایم؛خنده هایم
خدای من نمی ترساند مرا از آتش
اما
می ترساند مرا از شکستنِ دلی
اشک آوردن به چشمی
نا حق کردنِ حقی
خدایِ من می بیند مرا هرجا که باشم
می فهمد مرا با هر زبانی که سخن می گویم
خدایِ من حواسش به کوتاه تر شدنِ موهایم
رنگی شدنِ ناخن هایم
گل گلی شدنِ لباس هایم هست
آنوقت که از زبان بنده ای دیگر به من می رساند که
موهایت چه زیباست
ناخن هایت چه خوشرنگ است
این پیراهن را تازه خریده ای؟
خدایِ من مرا از هیچ نمی ترساند
جز بی فکر سخن گفتن و رنجاندنِ دلی
خدایِ من، خدایِ تمامِ مهربانی هاست...
ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ، ﺑﻪ ﺭﺍﺯ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ
ﻭ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﻓﻨﺎ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﯿﺴﺖ ، ﺁﻧﭽﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ ﺗﻮﯾﯽ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﻏﺎﺯ من و ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﻨﯽ
عشق فقط خدا
