خدا حرفهایمان را شنید
دوستى مى گفت : بچه بودم ، نمیدانستم ،
فکر میکردم خدا همسایه ی ماست ...
همیشه همه می گفتند که مسجد خانه ی خداست
و ما همسایه ی دیوار به دیوار
مسجد بودیم ...
همیشه هم که صدای قرآن و اذان می آمد ،
همه می گفتند این
کلام خداست ...
تصورم از خدا انسان مهربانی بود که
هر روز صبح و ظهر و عصر
همه را صدا می زند
تا با هم حرف بزنند و مشکلاتشان را به او بگویند .
تا
خدا کمکشان کند .... هرکسی هرمشکلی دارد میرود و
به خدا می گوید و خدا هم
همیشه آنقدر مهربان و
توانا است که به همه کمک می کند ....
آن موقع من هم
هر وقت که کار بدی میکردم
می رفتم حیاط پشتی کنار دیوار خانه ی خدا و
با
خدا حرف می زدم و می گفتم که چه کار بدی کرده ام ،
کمکم کند تا تنبیه نشوم
.... یک روز میخواستم نقاشی بکشم
رفتم تا از سر میز برادرم برگه بردارم .
قدم آنقدر نبود که
به میز خوب دید داشته باشم . به زور کاغذ ها را دیدم یکی
را گرفتم و کشیدم که اتفاقی لیوان مورد علاقه ی برادرم که
روی برگه ها بود
و پر از مداد و خودکار ، افتاد و شکست ...
میدانستم برادرم مرا تنبیه می
کند ،
بدو بدو رفتم به حیاط پشتی تا با خدا حرف بزنم و
بگویم اتفاقی لیوان
برادرم را شکسته ام ...
خواهر کوچکم صدای مرا شنید که داشتم با دیوار
بلند
بلند حرف میزنم .
جلو آمد و پرسید چرا با دیوار حرف میزنی ؟
خواستم بگویم
با خدا حرف میزنم که مادرم را
لحظه ی پشت پنجره ی آشپزخانه که به حیاط پشتی
دید داشت دیدم ...
حرف هایم را قطع کردم تا مادرم کنار برود .
بعد به
خواهرم گفتم اینجا دیوار خانه ی خداست ...
خدا حرف های همه را می شنود و به
همه کمک می کند و ...
خواهرم هم خوشحال شد و از خدا یک عروسک خواست .
نمیدانم چطور مشغول بازی شدیم و همه چیز یادمان رفت
تا اینکه صدای در حیاط
را شنیدیم ، بدو بدو برای باز کردن در دویدیم ،
پدر و برادرم پشت در بودند .
خواهرم تا پدر را دید خوشحال شد ،
در دستان پدرم عروسکی بود که آرزویش را
داشت و داد زد
داداش راست میگفتی خدا حرف هایمان را شنید ...
برادرم هم خم
شد و یک دفتر نقاشی به من داد و
گفت خدا گفته که حواست نبوده و لیوان مرا
شکسته ی ،
اشکال ندارد اما از این به بعد بیشتر مواظب باش ...
خیلی خوشحال
شدم ، با خواهرم رفتیم پیش دیوار خانه ی خدا تا تشکر کنیم ...
در باور ما
خدا آنقدر بزرگ و مهربان نقش گرفته بود که او
را حلال همه ی مشکلات
میدانستیم ...
بعد ها متوجه شدم که مادرم حرف های مارا شنیده و
تلفنی به
پدر و برادرم همه چیز را گفته .
اما خیلی خوشحال شدم چون پدر و مادر و
برادرم باوری از خدا
را در ذهن من و خواهرم ساخته اند که هیچ چیز و
هیچ کس
دیگر نمیتواند آن را خراب کند .
( خدا بزرگتر از آن است که بتوان تصور کرد )
کلاف سر در گم ِ افکار مایوس کننده ات را قیچی کن و بر تمام
خط های کج و معوج دفتر زندگیت خط قرمز بکش .
نفس عمیقی بکش ، ریه هایت را از بوی اذانی که از
دوردست ها می آید پر کن .
حالا ؛ قلم را بردار ، توکّلتُ عَلَی الله بگو ...
و در آخرین سطر گذشته ات بنویس :
پس از این ذکر بی احساس ممنوع
نمازی بی لبــاس یــاس ممنوع
بـرای شـاخه های خشک شیطـــان
رفیق و مونسی جز داس ممنوع
نقطه سر خط :
دو پلّه ی دیگر تا آسمان مانده ، دو پلّه ای که بتوانی اجابت
لبیک هایت را به انتظار بنشینی ،
دو پلّه ای که خودت با چشم خودت ببینی که ...
بر پشت ستم کسی تبر خواهد زد !
دو پلّه ی دیگر تا آسمان مانده ، دو پلّه تا خدا ؛
و تو اهل هر کجا که باشی ، اگر تا حوالی خدا آمده باشی ،
می دانی که سلامی باید گفت و این که جوابی باید بیاید !
و تو اهل هر کجا که باشی ، به دلت خواهد افتاد که ...
السّلام علیکَ یا عشق ... بگویی تا روشن شوی ،
روشن تر از تمام ستاره های خدا ؛
تا پرنده شوی ، پرنده تر از آسمان خدا و تازه شوی ، تازه تر از باران !
و از همان جاست که سپیدی دفتر زندگیت را کشف می کنی ،
می شوی کاشف شفافیت سیّالی که در لابه لای ذرّاتِ غبارآلود
روزمرّگی هایت محو شده است .
دهانت را با ذکر یا علی معطر کن ، دو رکعت عشق به جا بیاور .
از هیچ زخمی و زخمِ زبانی نهراس و هر وقت زخمیِ همّتِ کوفیانه ی
خلق شدی ... رو به قبله ی دلت نیّت کن :
زخمم دوباره وا شد و اِیّاکَ نَستَعین ...
10پند از مرحوم اسماعیل دولابی
1. هر وقت در زندگیات گیری پیش آمد و راه بندان شد،
بدان خدا کرده است؛ زود
برو با او خلوت کن و بگو با
من چه کار داشتی که راهم را بستی؟ هر کس
گرفتار است،
در واقع گرفته ی یار است.
2. زیارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را
تا زیارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و
عبادت بعد حفظ کن؛
کار بد، حرف بد، دعوا و جدال و…
نکن و آن را سالم به
بعدی برسان. اگر این کار را بکنی، دائمی می شود؛
دائم در زیارت و نماز و
ذکر و عبادت خواهی بود.
3. اگر غلام خانهزادی پس از سال ها بر سر سفره صاحب خود نشستن و خوردن،
روزی غصه دار شود و بگوید فردا من چه بخورم؟
این توهین به صاحبش است و با
این غصه خوردن صاحبش را اذیت می کند.
بعد از عمری روزی خدا را خوردن، جا
ندارد
برای روزی فردایمان غصه دار و نگران باشیم.
4. گذشته که گذشت و نیست، آینده هم که نیامده و نیست.
غصه ها مال گذشته و
آینده است. حالا که گذشته و آینده نیست،
پس چه غصه ای؟ تنها حال موجود است
که آن هم نه غصه دارد و نه قصه.
5. مرگ را که بپذیری، همه ی غم و غصه ها می رود و بی اثر می شود.
وقتی با
حضرت عزرائیل رفیق شوی، غصه هایت کم می شود.
آمادگی موت خوب است، نه زود
مردن. بعد از این آمادگی،
عمر دنیا بسیار پرارزش خواهد بود. ذکر موت، دنیا
را در نظر کوچک می کند
و آخرت را بزرگ. حضرت امیر علیه السلام فرمود:
یک
ساعت دنیا را به همه ی آخرت نمی دهم.
آمادگی باید داشت، نه عجله برای مردن.
6. اگر دقّت کنید، فشار قبر و امثال آن در همین دنیا قابل مشاهده است؛
مثل بداخلاق که خود و دیگران را در فشار می گذارد.
7. تربت، دفع بلا میکند و همه ی تب ها و طوفان ها و
زلزله ها با یک سر سوزن
از آن آرام می شود. مۆمن سرانجام تربت میشود.
اگر یک مۆمن در شهری بخوابد،
خداوند بلا را از آن شهر دور میکند.
8. هر وقت غصه دار شدید، برای خودتان و برای همه
مۆمنین و مۆمنات از زنده
ها و مرده ها و
آنهایی که بعدا خواهند آمد، استغفار کنید. غصهدار که
میشوید،
گویا بدنتان چین میخورد و استغفار که میکنید، این چین ها باز می
شود.
9. تا می گویم شما آدم خوبی هستید،
شما می گویید خوبی از خودتان است و
خودتان خوبید.
خدا هم همین طور است. تا به خدا می گویید خدایا تو غفّاری،
تو ستّاری، تو رحمانی و…
خدا می فرماید خودت غفّاری، خودت ستّاری، خودت
رحمانی و…
کار محبت همین است.
10. با تکرار کردن کارهای خوب، عادت حاصل می شود.
بعد عادت به عبادت منجر
می شود. عبادت هم معرفت ایجاد می کند.
بعد ملکات فاضله در فرد به وجود می
آید و نهایتا به ولایت منجر می شود.
امر به معروف و نهی از منکر
مؤمن واقعی همیشه باید به فکر حمایت از ارزش های الهی باشد و
یکی از مصادیق
حمایت از دین، امربه معروف ونهی از منکر است و
البته این دو فریضه اگر با
زبان نرم انجام شود تأثیر عمیقی خواهد گذاشت
اما اگر با تند خویی باشد چه
بسا اثر عکس بگذارد.
آیه:
خداوند متعال در قرآن می فرماید:
فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَّینًا لَّعَلَّهُ یتَذَکرُ[1]
با او به نرمی سخن گویید، شاید پند گیرد
آینه:
نقل است مرحوم آخوند همدانی در یکی از سفرهای خود با
جمعی از شاگردانش به
عتبات عالیات می رفت در
بین راه به قهوه خانه ای رسیدند که جمعی از دنیا
پرستان میخواندند
و پایکوبی می کردند، آخوند به شاگردانش فرمود:
یکی برود و
آنان را نهی از منکر کند بعضی از شاگردان گفتند
اینها به نهی از منکر توجه
نخواهند کرد و کار ما بیهوده است.
ایشان فرمود: حالا که شما نمی روید، خودم می روم
وقتی که نزدیک شد به رئیسشان گفت:
اجازه می فرمایید من هم بخوانم و شما بنوازید؟!
رییس گفت: مگر شما بلدی بخوانی؟
فرمود: اگر شما جازه بدهید بلی. گفت: بخوان.
آخوند نیز شروع به خواندن اشعار ناقوسیه حضرت امیر علیه السلام کردند:
لا اله الا الله حقاً حقا صدقاً صدقا
إن الدنیا قد غرتنا و أشتغلتنا و استهوتنا. ..
آن عده وقتی این اشعار را شنیدند از آن حال در آمدند و
به گریه افتادند
توبه کردند. یکی از شاگردان آخوند نقل کرده:
وقتی ما از آنجا دور می شدیم
هنوز صدای گریه شان به گوش می رسید.[2]
پی نوشت
[1] طه/44
[2] با اقتباس و ویراست از کتاب چلچراغ سالکان
قَالَ إِنَّمَا أَشْکُو بَثِّی وَحُزْنِی إِلَى اللَّهِ وَأَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ
گفت: "من غم و اندوهم را تنها به خدا میگویم و از خدا چیزهایی میدانم که شما نمیدانید! "
سوره یوسف آیه ۸۶
دکتر شریعتی:
خداوندا.!!
به مَذهبی ها بفهمان که
مذهب اگر پیش از مَرگ به کار نیاید
َپس از مَرگ به هیچ کار نَخواهد آمد.!
خدایا.!!
صدایِ افکارِ بعضی از آدمهایت را خاموش کُن،تا صِدایِ تو را هم بشنوند!
آن قَدر غَرق دَر قِضاوَت هَستند
که فَراموش کَرده اَند
قاضی تویی.!
بگذارید فقط خدایم مرا
قضاوت کند
و بد بودنم را فقط او تشخیص دهد
ﺍﺣﺴﺎﺱ تاسف
ﺑـﺮﺍﯼ ﺗﻤـﺎﻡ ﮐﺴﺎﻧــﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻣﯿـﮑﻨﻨد
ﺣـﺲ نمیکنند
نمیشنوند
نمیچشند
ﻓﻘـﻂ ﻣﯿﺒﯿﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺘهم میکنند
خدایـــا به آدم هایت بیاموز
تــــو خدایی نه آن ها
دســـت از خدایی کردنشان بردارند.
سلام خدا
الو...الو..سلام کسی اونجا نیست؟ مگه اونجا خونه ی
خدا نیست؟
پس چرا کسی جواب منو نمیده؟
یهو یه صدای مهربون به گوش کودک
نواخته شد مثل صدای یه فرشته!
بله جانم با کی کار داری کوچولو؟ خدا هست؟
باهاش قرار داشتم قول داده بود امشب جوابمو بده.
بگو عزیزم من می شنوم.
کودک متعجب پرسید مگه تو خدایی؟
من با خود خدا کار دارم...
هر چی می خوای به من بگو قول میدم به خدا بگم
کودک با صدای بغض آلودش آهسته گفت:
یعنی خدا منو دوست نداره؟
فرشته ساکت بود
بعد از مکسی نه چندان طولانی گفت:
نه خدا خیلی دوست داره مگه کسی می تونه
تو رو دوست نداشته باشه؟
بلور اشکی که در چشمانش حلقه زده بود با فشار بغض
شکست و
برگونه اش غلطید و با همان بغض گفت:
اصلا اگه نگی خدا باهام حرف
بزنه گریه می کنم.
بعد از چند لحظه هیاهوی سکوت شکسته شدند.
یک صدا در جان و
وجود کودک نواخته شد
بگو زیبا بگو هرآنچه که بر دل کوچکت سنگینی می کند
بگو دیگر
بغض امانش را بریده بود بلند بلند گریه کرد و گفت:
خدا جون خدای
مهربونم خدای قشنگم
خواستم بهت بگم نذار من بزرگ شم تروخدا! چرا؟؟؟
این
مخالف تقدیره!! چرا دوست نداری بزرگ شی؟
آخه خدا من خیلی ترو دوست دارم قد
مامانم 10تا دوست دارم.
اگه بزرگ بشم نکنه مثل بقیه فراموشت کنم!
نکنه یادم
بره یه روز بهت زنگ زدم.
نکنه یادم بره هر شب باهات قرار داشتم
مثل بقیه
که بزرگ شدن و حرف منو نمی فهمن.
مثل بقیه که بزرگن و فکر می کنن من الکی
می گم با تو دوستم.
مگه من با تو دوست نیستم؟ پس چرا کسی حرفموباورنمی کنه؟
خدا چرا بزرگا حرفاشون سخته سخته؟!
مگه اینجوری نمیشه باهات حرف زد؟
خدا
پس از تمام شدن گریه های کودک گفت:
آدم محبوب ترین مخلوق من چه زود خاطراتش
را
به ازای بزگ شدنش فراموش می کند!!!
کاش همه مثل تو به جای خواسته های
عجیب من را ازخودم طلب می کردند
تا تمام دنیا در دستانشان جا می گرفت کاش
همه مثل تو
من را برای خودم نه برای خود خواهی هایشان می خواستند
دنیا خیلی
برای تو کوچک است بیا تا برای همیشه کودک بمانی و
هرگز بزرگ نشوی و کودک در
کنار گوشی تلفن در
حالی که لبخند شیرینی بر لب داشت در
آغوش خدا به خوابی
عمیق و شگفت انگیز فرو رفت...
تو را می خوانم
خدایا، اگر گناهانم مرا نزد تو خوار گردانیده،
تو به خاطر حُسن اعتمادم به
تو از من درگذر. مهربانا،
اگر عصیانم مرا از لطف و کرمت دور داشته، یقینم
به تو،
کَرَم و عطوفت تو را دریادم زنده می دارد.
لطیفا، اگر خواب غفلت مرا
از دیدار تو با زمی دارد،
ایمان به مهر و بخشش ات بیدارم می دارد.
خدایا،
اگر عِقاب تو مرا به دوزخ می خوانَد،
ثواب بی پایانت مرا به سوی بهشت دعوت
می کند،
پس ای مهربانْ تو را می خوانم، از تو می خواهم،
به درگاه تو ناله
سر می دهم و رو به سوی تو می کنم.
خدایا،
از آنانم قرار ده که همواره در
یاد تواند،
هرگز عهد تو را نمی شکنند و شکر تو را لحظه ای از یاد نمی برند.
مناجات
یَا إِلَهِى لَوْ بَکَیْتُ إِلَیْکَ حَتَّى تَسْقُطَ أَشْفَارُ عَیْنَیَّ،
وَ انْتَحَبْتُ حَتَّى یَنْقَطِعَ صَوْتِى،
وَ قُمْتُ لَکَ حَتَّى
تَتَنَشَّرَ قَدَمَاىَ، وَ رَکَعْتُ لَکَ حَتَّى یَنْخَلِعَ صُلْبِى،
وَ
سَجَدْتُ لَکَ حَتَّى تَتَفَقَّأَ حَدَقَتَاىَ، وَ أَکَلْتُ تُرَابَ
الْأَرْضِ طُولَ عُمْرِى،
وَ شَرِبْتُ مَاءَ الرَّمَادِ آخِرَ دَهْرِى،
وَ
ذَکَرْتُکَ فِى خِلالِ ذَلِکَ حَتَّى یَکِلَّ لِسَانِى،
ثُمَّ لَمْ
أَرْفَعْ طَرْفِى إِلَى آفَاقِ السَّمَاءِ
اسْتِحْیَاءً مِنْکَ مَا
اسْتَوْجَبْتُ بِذَلِکَ مَحْوَ سَیِّئَةٍ وَاحِدَةٍ مِنْ سَیِّئَاتِى.
خدایا اگر پى تو بگریم چندان که مژگان چشمم بریزد و
زارى کنم چندان که
نفسم بگیرد و در خدمت تو بایستم که
پاهاى من آماس کند، و چندان به تعظیم خم
شوم که
مهره پشت من به درآید و پیشانى بر خاک نهم تا چشمهایم
از کاسه
بیرون شود و در همه عمر خاک زمین خورم،
و آب خاکستر نوشم،و پیوسته نام تو
را بر زبان آرم تا
زبانم فرو ماند و از شرم چشم سوى آسمان بر ندارم،
سزاوار
آن نیستم که یک گناه از گناهان من پاک شود.
صحیفه سجادیه
دعای 16
خدایا ..
اى آخرین مقصد آرزوها و اى کسى که درگاه او
جاى دست یافتن به خواسته
ها است و اى کسى که
نعمتهایش را به بها نمى دهد[ و به بهانه مى دهد،] و
اى کسى که عطاهایش را به کدورت منت نمى آلاید.
و اى کسى که به او بى نیاز توان شد، و از او بى نیاز نتوان گشت،
و اى کسى
که روى به او توان آورد، و از او روى بر نتوان تافت،
و اى کسى که مسئلت ها
گنجهایش را فانى نمى سازد، و
اى کسى که توسل به وسیله ها حکمتش را تغییر
نمى دهد،
و اى کسى که رشته احتیاج محتاجان از او بریده نمى شود،
و اى
کسى که دعاى خوانندگان او را خسته نمى سازد،
تو خود را به بى نیازى از
آفریدگانت ستوده اى،
و تو به بى نیازى از ایشان شایسته اى و
ایشان را به
فقر نسبت داده اى، و ایشان سزاوار احتیاج به تواند.
از این رو هر که جبران احتیاج خود را از جانب تو طلب کند
و برگرداندن فقر
را از خود بوسیله تو بخواهد، پس حقا که
او حاجتش را در جایگاه خود طلبیده، و
در پى مطلب خود از
راهش بر آمده. و هر که حاجت خود را به یکى از آفریدگان
تو
متوجه سازد یا او را بجاى تو وسیله بر آمدن آن حاجت قرار دهد،
پس حقا که
خود را در معرض نومیدى گذاشته.
و از جانب تو سزاوار حرمان از احسان شده
است.
خدایا مرا بسوى تو حاجتى است که براى رسیدن به
آن طاقتم طاق شده، و رشته
چاره جوئى هایم در برابر آن گسسته،
و نفس من بردن آن را پیش کسى که حاجتش
رانزد تو مى آورد،
و در مطالب خود از تو بى نیاز نیست، در نظرم بیاراست،
و
این لغزشى از لغزشهاى خطاکاران، و
درافتادنى از درافتادنهاى گناهکاران
است.
پس به سبب یادآورى تو از غفلت خود متنبه شدم و به توفیق تو
از لغزش خود،
بپاخاستم، و به سبب آنکه تو خود مرااستوار
ساختى از در افتادن برگشتم. و
بازپس رفتم، و گفتم:
منزه است پروردگار من، چگونه محتاجى از محتاجى مسئلت
مى کند؟
و کجا فقیرى دست تضرع بسوى فقیر دیگر مى گشاید؟
آنگاه از روى
رغبت اى خداى من، آهنگ تو کردم.
و امیدم را از روى اعتماد به تو بسوى تو
آوردم،
و دانستم که مسئلتهاى بسیار من، در جنب توانگرى تو کم است.
و
خواهشهاى عظیم من در برابر وسعت رحمت تو کوچک است.
و دائره کرم تو از مسئلت
احدى تنگ نمىگردد.
و دست تو در بخششها از هر دستى بالاتر است .
خدایا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا به کرم خویش بر
مرکب تفضل برآور و به
عدل خود بر توسن استحقاق
منشان زیرا که من نخستین آرزومندى نیستم که روى
نیاز به تو آورده،
و در صورتى که سزاوار منع بوده، به او عطا کردهاى.
و
اولین سائلى نیستم که از تومسئلت کرده،
و با آنکه مستحق حرمان بوده. بر او
تفضل فرمودهاى .
خدایا بر محمد و آلش رحمت فرست، و دعاى مرا پذیرنده،
و به ندایم التفات
کننده و به زاریم رحم آورنده، و صوتم را شنونده باش.
و رشته امید مرا از
خود مگسل. و پیوند توسلم را از خویش قطع منماى،
و در این حالت و حاجات
دیگرم به غیر خود حواله مکن،
و بوسیله آسان ساختن مشکلم به حسن تقدیر خود
در بارهام در همه امورم،
به برآمدن مطلب و روا شدن حاجت و رسیدن به
مسئلتم
پیش از آنکه از اینجا بروم یاریم فرماى،
و بر محمد و آلش رحمتى پایدار و
روزافزون فرست که
روزگارش را انقطاعى و مدتش را پایانى نباشد. و آن را
براى
من پشتیبانى و براى برآمدن مطلبم وسیلهاى قرار ده.
زیرا که توئى صاحب
رحمت پهناور و کرم سرشار.
((سپس حاجتهاى خود را عرضه مىدارى و
آنگاه سجده
مىگزارى و در حال سجود مى گوئى:))
فضل تو آسوده خاطرم ساخته، و احسانت
بسوى تو رهبریم کرده.
از این رو ترا به حق خودت و
به محمد و آلش «صلواتک
علیهم» مىخوانم که مرا نومید برنگردانى.
منبع: صحیفه سجادیه
عشق فقط خدا
