دو شرط برای بهشت و یک شرط برای جهنم
برای جهنم رفتن یک وصف لازم است و آن گناه است.
ولی برای بهشت رفتن، یک وصف کافی نیست
بلکه دو وصف لازم است یکی حُسن فعلی و دیگری هم حُسن فاعلی،
یعنی هم ایمان و هم عمل صالح.
«الَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ کَبِیرٌ»
(سوره فاط ،آیه 7) ؛
ذات اقدس الهی فرمود: برای جهنم رفتن یک وصف لازم است و
آن گناه است ولی برای بهشت رفتن یک وصف کافی نیست
بلکه دو وصف لازم است یکی حُسن فعلی و دیگری هم حُسن فاعلی،
یعنی هم ایمان و هم عمل صالح.
لذا فرمود: «أَفَمَن زُیِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَناً....» (سوره فاطر آیه 8) ؛
آنها که فریب دنیا را خوردند یا شیطان با ابزار دنیا آنها را فریب داد
و زشت را زیبا و حق را باطل نشان داد آیا این مثل کسی است که حق را میبیند و بهشتی است؟!
اما منظور از این دو چیست ؟
هر جاندارى براى خود دلبستگىهایى دارد.
انسان نیز غیر از دلبستگىهاى مادى به پارهاى از معنویات مانند، معرفت و زیبایى و...
دلبستگى دارد. ایمان نیز نوعى حالت دلبستگى واپسین است
که تمام دعاوى دیگر را تحت شعاع قرار مى‌دهد.
قلمرو ایمان براى هر انسان حریم مقدسى است؛
یعنى دلبستگى واپسین انسان در نهایت به امر قدسى تبدیل مىگردد و
آن گاه است که عنصر شجاعت و جسارت و عشق از آن زاییده مى‌شود.
متعلق ایمان همیشه امر معینى است.
لذا شخص مومن باید به آن معرفت داشته باشد.(پل تیلیخ، پویایى ایمان،
ترجمه، حسین نوروزى، ص 16، 17)
آنچه که انسان را در مسیر «قرب الى الله» به پیش مى‌برد
و روح او را به خدا نزدیک مى‌گرداند «عمل صالح» است.
عمل صالح عملى است که «رضایت خداوند» در آن است.
«عمل صالح» در اصطلاح قرآن به عملى گفته مى‌شود که
هم نفسِ عملْ خوب و شایسته است
و هم این که فرد آن را به قصد تقرب به خدا و جلب رضایت الهى انجام مى‌دهد.
این عمل در فرهنگ اسلامى و قرآنى «عبادت» نام دارد.
در این اصطلاح، عبادت فقط به نماز و روزه و حج و نظایر آنها گفته نمى‌شود،
بلکه هر عملى که ذاتاً کارى نیک و شایسته باشد و
علاوه بر آن، به قصد جلب رضایت الهى انجام گیرد،
عبادت خواهد بود.
از جمله چیزهایى هستند که خداى متعال آنها را از ما مطالبه کرده و
شرط رسیدن به کمال و سعادت بشر دانسته است. این دو مفهوم در
قرآن کریم در بسیارى از موارد در کنار هم ذکر شده‌اند و
بر تلازم آنها با یکدیگر تأکید گردیده است.
نمونه‌اى از این آیات را با هم مرور مى‌کنیم:
ـ «وَ بَشِّرِ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنّات تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهار» ؛
(سوره بقره ،آیه 25)
و کسانى را که ایمان آورده‌اند و کارهاى شایسته انجام داده‌اند،
مژده ده که ایشان را باغ‌هایى خواهد بود که از زیر[درختان] آنها جوى‌ها روان است.
ـ «الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ طُوبى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآب» ؛
(سوره رعد آیه 29)
کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند،
خوشا به حالشان، و خوش سرانجامى دارند.
ـ «فَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصّالِحاتِ وَ هُوَ مُوْمِنٌ فَلا کُفْرانَ لِسَعْیِه»
؛(سوره انبیاءآیه 94)
پس هر که کارهاى شایسته انجام دهد و مومن [هم ]باشد،
براى تلاش او نا سپاسى نخواهد شد.
ایمان و عمل صالح ارتباط متقابلی با یکدیگر دارند.
در آیات بسیاری از قرآن کریم به عمل صالح نیز بعد از ایمان اشاره شده است.
مقارنت ایمان و عمل صالح بیانگرارتباط بین آنهاست.
این دو درحقیقت مانند دو کفه ترازویی
هستند که
سنجش بدون یکی از آن دو ممکن نیست و
ایمان بدون عمل صالح، سودی نخواهد داشت.
اگر کسی بدون آنکه به برنامه های اسلام عمل کند، ادعای ایمان داشته باشد،
ایمانش صوری و ادعایی است و هیچ سودی به حال او نخواهد داشت.
پس اگر کسی بهشت می خواهد باید یادش باشد که هم نیّتش را باید درست کند هم عملش را ،
و آنهایی که طبق یک فتوای من درآوردی می گویند
همین که دل پاک باشد کافی است حواسشان باشد ،
که خداوند متعال می فرماید :«... إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ...»
(سوره عصر آیه 3) ؛
..مگر آنها که ایمان آوردند و کارهای شایسته کردند.
اگر قرار بود هر کدام به تنهایی کافی باشد خود خداوند حکیم بنا را بر آن می نهاد
ولی صریحا می فرماید بندگی کردن و بهشت رفتن و به کمال رسیدن شرط دارد ،
قانون دارد اگر کسی طالب است باید هم تفکر و عقیده اش را درست بکند هم عملش را.
خدایا هر وقت که با اندیشه های خیسم خلوت میکنم
عرق شرم از لطفت همه افکار خراب گذشته ام را در خود آب می کند
خدایا از تو می خواهم که آنچه را به نفع من نیست
هر چقدر که من آرزوی آنرا داشته باشم به من عطا نکن و
هر آنچه را که به ضرر من است حتی اگر هم خودم بخواهم از من دور بفرما
خدواندا آنقدر از درون سیاهم که سراسر دنیای هستی ام را سیاه می بینم
ولی هرگاه به تو فکر میکنم هستی ام آسمانی می شود
خدایا نمی دانم که آیا من کم گناه می کنم
یا اینکه رحمت بی پایان تو آنقدر زیاد است که گناهان را
مانند برگ از وجود پاییزیم می زدایی؟!
نمی دانم چرا گاهی وقتها خود را از خود نمی دانم
نمیدانم نیمه گم شده ام را در خود پیدا کنم یا در تو ؟
گاهی وقت ها با شیطان هم سفره می شوم
و انقدر از کارهای زشتم به خود می بالم
که شیطان از سجده ای که بر پدر من در پیشگاه تو نکرد
راضی و امیداور می شود و گناه بزرگ خود را به هیچ می انگارد
خدایا ما آدم ها راه را زبیراهه نمی شناسیم
و مدام به بیراهه می رویم دست و شمع راهی نیست که دستم بگیرد
تا به دستان تو برساند چقدر زیبا در کتابت سروده ای
وَمَا أَصَابَکُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَیَعْفُو عَن کَثِیر؛
هر مصیبتى به شما رسد به خاطر اعمالى است که انجام دادهاید و بسیارى را نیز عفو مىکند.
هر وقت ناامید می شوم این حرفت در گوشم نجوا میکند
قل یا عبادی الذین اسرفوا علی انفسهم لا تقنطوا من رحمت الله»
(ای بندگان من که بر نفس خویش اسراف کرده اید از رحمت خدا نا امید نباشید)
بعد دوباره با خوشحالی ادامه می دهی ولسوف یعطیک ربک فترضی»
(و پروردگارت آنقدر به تو عطا خواهد کرد که راضی شوی)
ما آدم در زمان شادی و خوش گذارانی و فراوانی نعمت گوشه چشمی هم به تو نداریم
و کفرانت می کنیم برای همین است که منو همیشه در منگنه غم و غصه قرا داده ای
تا همیشه به فکرت باشم منو با درد و رنج آفریده ای
خدایا دارم از تو می نویسم نمی دانم، یک مدتی فقط دوست دارم
از تو و برای تو بنویسم شبه وجودم دارد خدایی میشود و با تو پیوند میخورد
خدایا من بنده ای نا لایقم و مرا در پناه عظمت و دریای مهربانیت لایق بخش
خدایا گاه و بیگاه چشمهایم،دستهایم،پاهایم،زب انم و گوشم شیطنت می کنند
ولی خدایا این شیطنت های بچه گانه را به حق جدم ،آدم چشم پوشی کن
خدایا همیشه به پیامبرانت حسادت کرده ام که آنها نزد خود طلبیده ای
و لطفت شامل حالشان شده است خوشا به سعادتشان و این بزرگترین پاداش انهاست
چه می شد که من فرشته ات می شدم تا روزی هزار بار در آتش وصالت میسوختم
خاک بر سر شیطان کنم که قدر خودش و تو را ندانست و اطاعتت نکرد
ای کاش جای او بودم تا هزار هزار هزار هزار بار سجده به قدمگاهت کنم
خدایا همیشه دست مهربانت را بر سرم احساس کرده ام
این احساس زیبا را هیچ وقت از من مگیر
خدایا اعتراف می کنم که گناه کارم اعتراف می کنم بنده ای نالایقم اعتراف می کنم
استاد شیطانم اعتراف می کنم پسر بدی برای خانواده ام بوده ام
توبه اعتراف های جاهلانه ام را از من بپذیر
خدایا چقدر کریمی و بزرگی که قلبم را سراسر در خود محاصره کرده ای
دوستت دارم خدایا دوستت دارم خدایا و باز هم دوستت دارم
،مرحوم شیخ رجبعلی خیاط می فرمود:
بطری وقتی پر است و میخواهی خالی اش کنی، خمش میکنی.
هر چه خم شود خالی تر میشود، اگر کاملا رو به زمین گرفته شود، سریع تر خالی میشود.
دل آدم هم همین طور است، گاهی وقتها پر میشود از غم، از غصه، ...
قرآن میگوید:
هر گاه دلت پر شد از غم و غصه ها ؛ خم شو و به خاک بیفت.
" وَکُن مِّنَ السَّاجِدِین."
سجده کن؛ ذکر خدا بگو ; این موجب میشود تو خالی شوی تخلیه شوی،
ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .
ﻣﻮﻗﻊ ﺍﺫﺍﻥ ﻇﻬﺮ ﺗﻮﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ، ﺭﻭﯼ ﺗﭙﻪ ﺍﯼ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﺮﺩ
ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﭼﺮﺍ .
ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻮﭘﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ ﻧﻤﺎﺯﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺍﺩﺍ ﮐﻨﯽ. ﭼﻮﭘﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:
ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﻢ ﻧﯽ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﺩ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ.
ﺣﺎﻝ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﺪﺍ ﻣن راصدا میزند ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻧﺮﻭﻢ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻫﻢ ﮐﻤﺘﺮم...
."از پاهایی که نمی توانند تورا به سمت ادای نماز ببرند انتظآر نداشته باش تورا به بهشت ببرند"
ازاین عبارت زیبا خیلی لذت بردم:بودن کشتی درآب خطرناک نیست..
اما بودن آب درکشتی خطر داره..! بودن مؤمن دردنیا خطرناک نیست..
اما بودن دنیا درقلب مؤمن خطرداره.
خیلی جالبه...با تمام حروف الفبا یه مصرع شعر خطاب به خدا گفته.
شعر هم خیلی قشنگ و پر معناست
(ا) الا یا ایها الاول به نامت ابتدا کردم
____________________________
(ب) برای عاشقی کردن به نامت اقتدا کردم
____________________________
(پ) پشیمانم پریشانم که بر خالق جفا کردم
____________________________
(ت) توکل بر شما کردم بسویت التجا کردم
____________________________
(ث) ثنا کردم دعا کردم صفا کردم
____________________________
(ج) جوانی را خطا کردم زمهرت امتناع کردم
____________________________
(چ) چرایش را نمیدانم ببخشا که خطا کردم
____________________________
(ح) حصارم شد گناهانی که آنجا در خفا کردم
____________________________
(خ) خداوندا تو میدانی سر غفلت چه ها کردم
____________________________
(د) دلم پر مهر تو اما چه بی پروا گناه کردم
____________________________
(ذ) ذلالم داده ای اکنون که بر تو اقتدا کردم
____________________________
(ر) رهت گم کرده بودم من که گفتم اشتباه کردم
____________________________
(ز) زبانم قاصر از مدح و کمی با حق صفاکردم
____________________________
(س) سرم شوریده میخواهی سرم از تن جدا کردم
____________________________
(ش) شدی شافی برای دل تقاضای شفا کردم
____________________________
(ص) صدا کردی که ادعونی خدایا من صدا
کردم
____________________________
(ض) ضعیف و ناتوانم من به در گاهت ندا کردم
____________________________
(ط) طلسم از دل شکستم من که جادو بی بها کردم
____________________________
(ظ) ظلمت نفس اماره که شکوه بر صبا کردم
____________________________
(ع) علیمی عالمی بر من ببخشا که خطا کردم
____________________________
(غ) غمی غمگین به دل دارم که نجوا با خدا کردم
____________________________
(ف) فقیرم بر سر کویت غنی را من صدا کردم
____________________________
(ق) قلم را من به قرآن کریمت مقتدا کردم
____________________________
(ک) کتابت ساقی دلها قرائت والضحی کردم
____________________________
(گ) گرم از درگهت رانی نمی رنجم خطا کردم
____________________________
(ل) لبم خاموش و دل را با تکاثر آشنا کردم
____________________________
(م) مرا سوی خود آوردی از این رو من صفا کردم
____________________________
(ن) نرانی از درمیخانه ات یا رب که ساقی راصدا کردم
____________________________
(و) ولی را من علی دانم علی را مقتدا کردم
____________________________
(ه) همین شعرم به درگاهت قبول افتد دلم را مبتلا کردم
____________________________
(ی) یکی عبد گنهکارم اگرعفوم کنی یارب غزل را انتها کردم
___
مرد فقیری از خدا سوال کرد: چرا من اینقدر فقیر هستم؟
خدا پاسخ داد: چون یاد نگرفته ای که بخشش کنی!
مرد پاسخ داد: من چیزی ندارم که ببخشم...
خدا پاسخ داد: چرا!!!! محدود چیزهایی داری!
یک صورت که میتوانی لبخند بر آن داشته باشی!
یک دهان که می توانی از دیگران تمجید کنی وحرف خوب بزنی!
یک قلب که می توانی بروی دیگران بگشایی!
چشمانی که میتوانی با آنها به دیگران با نیت خوب نگاه کنی!
فقر واقعی فقر روحــــی ست.
دل آدم ها خیلی ساده گرم میشود:
به یک دلخوشی کوچک،
به یک احوالپرسی ساده،
به یک دلداری کوتاه،
به یک تکان دادن سر، یعنی تو را می فهمم...
به یک گوش دادن خالی، بدون داوری و نظر دادن،
به یک همراه شدن کوچک،
به یک پرسش: روزگارت چگونه است؟
به یک دعوت کوچک، به صرف یک فنجان قهوه!
به یک وقت گذاشتن برای تو،
به شنیدن یک کلمه؛ من کنارت هستم،
به یک هدیه ی بی مناسبت،
به یک دوستت دارم بی دلیل،
به یک غافلگیری،
به یک خوشحال کردن کوچک،
به یک نگاه،
به یک شاخه گل،
فقط همین...
سخت نیست...
ببخشید تا خداوند عالم ببخشد.
یادمان باشد طبق فرموده خودش در قرآن
خداوند هر کس را بر حسب توانش تکلیف کرده است
پس از هر چه که داری و در توانت است میتونی انفاق کنی
روایتی بسیار زیبا از حضرت امیر علیه السلام :
ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ " فرمودند :
در حضور هفت گروه، هفت کار را مخفی کن تا سعادتمند گردی:
.1 ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻘﯿﺮ، ﺩﻡ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻟﺖ ﻧﺰﻥ .
.2 ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭ ،ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﺶ ﻧﮑﺶ .
.3 ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ، ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻧﮑﻦ
.4 ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻧﮑﻦ.
.5 ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻧﮑﻦ .
.6 ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﯽ ﺑﭽﻪ، ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﻦ .
.7 ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﯾﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻧﮕﻮ.
(ﭼﻮﻥ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺩﯼ ﺳﺮﺩ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ...)
ولی اگر اجابت نشد؛
یادمان باشد هنگام رویارویی با طوفان‌های زندگی، 
دکتر شریعتی
