من دلم
تورامیخواهد
تویی که با
ابرهای سیاه آسمان دلم
با باران
چشمانم
می
آیی
می آیی ابرهارا
با دستان نوازشگرت کنارمیزنی
اشک چشمانم را
پاک می کنی
وچون شعله ی
خورشید درقلبم نور و روشنی را می افروزی
من دلم
تورامیخواهد
تویی که ندارمت
اما آرزویم شده ای...
خدایا دلتنگم....
در هر نفس کشیدن،امتحانی است.ببین با انگیزه رحمانی آغاز می شود
یا با انگیزه شیطانی آمیخته می گردد.
(شیخ رجبعلی خیاط)
نیازمند واقعی دستش را به طرف دیگران دراز نمیکند
خداوند در قرآن فرموده است آنها را میشود از ظاهرشان شناخت
بٌــــعُضٌی وُقٌتٌــــا وُاقٌـــــــــــــــــــــــعُﺂ نُمُیـכوُنُی
چٌـــــــــرٌُا ـכارٌُی گٌرٌُیهُ مُیکُنُـــــــی . . .
نُمُــــــــیـכوُنُی چٌرٌُا ـכلٌـتٌ گٌـــرٌُفٌتٌهُ . . .
نُمُیـכوُنُــــــی چٌــــــیکُارٌُ کُنُی . . .
ازٌ هُمُــــــهُ بٌـכتٌ مُیاـכ . . .
ـכوُسٌ ـכارٌُی ـכاـכ بٌزٌنُــــــی . . .
کُمُکُ بٌخٌــــــــوُای . . .
تٌوُ اوُنُ لٌـــحٌظٌاتٌ فٌقٌطٌ مُیتٌوُنُی بٌگٌی . . .
خٌـכایـــــا خٌوُـכتٌ ـכرٌُسٌتٌـشُ کُنُ . .
دلم کمی خدا می خواهد…
کمی سکوت…
کمی آخرت…
دلم دل بریدن می خواهد…
کمی اشک …
کمی بهت…
کمی آغوش آسمانی…
دلم یک کوچه می خواهد بی بن بست!! و یک خدا!!
تا کمی با هم قدم بزنیم ..
فقط همین!
روزگارم این است :
دلخوشم با غزلی
تکه نانی ، آبی
جمله ی کوتاهی
یا به شعر نابی
و اگر باز بپرسی گویم :
دلخوشم با نفسی
حبه قندی ، چائی
صحبت اهل دلی
فارغ از همهمه ی دنیایی ...
سهراب سپهری
گاهی که میرسم به تَهِ تَه ِخط گرفتاریهام
همونجا که حرفی نمی مونه جز شکایت کردن
چشمامـو میبندم و به بعضی آدمـهـای دیگر فکــر میکنم ...
به آدماے گرفـــتار تر، مـــریض تر، تنـــهاتر ...
خدایا شکــــرت ...
زندگی دفتری از خاطره هاست
یک نفر در دل شب ، یک نفر در دل خاک
یک نفر همدم خوشبختی هاست
چشم تا باز کنیم عمرمان میگذرد
ما همه همسفریم .............
فردی چند گردو به بهلول داد و گفت: بشکن وبخور و برای من دعا کن.
بهلول گردوها را شکست ولی دعا نکرد.
آن مرد گفت : گردوها را می خوری نوش جان ولی من صدای دعای تورا
نشنیدم! بهلول گفت : مطمئن باش اگر در راه خدا داده ای خدا خودش
صدای شکستن گردوها را شنیده است!!
همیشه یادت باشه که :
آفتاب به گیاهی حرارت می دهد که سر از خاک بیرون آورده باشد . . .
شیطان برای پدر و مادرمان (آدم و حوا) سوگند خورد که خیر خواه آنان
هست ،دیدی با آنها چه کرد !!؟؟؟
حال که به گمراه کردن ما قسم خورده ، معلوم است چه خواهد کرد!!!
پنج معجزه گریه و اشک ریختن از ترس خداوند
امام جعفر صادق علیه‌السلام فرمودند: هر چیزى پیمانه و وزنى دارد
مگر اشکها؛ زیرا قطرهاى اشک دریاهایى از آتش را فرو مىنشاند.
و هرگاه چشم در اشک خود غرق شود، گَرد هیچ فقر و ذلّتى بر چهره
آن ننشیند. و هرگاه اشکها سرازیر شود خداوند آن چهره را بر آتش حرام
گرداند. و اگر گریندهاى در میان امتى بگرید همه آن امّت مشمول رحمت
مىشوند.
«بحارالأنوار، جلد ۹۳، صفحه ۳۳۱»
رفته بودم سر حوض
تا ببینم شاید عکس تنهایی خود را درآب
آب در حوض نبود
تواگر درتبش باغ خدا را دیدی
همتی کن وبگو ماهیها
حوضشان بی آب است
باد میرفت به سر وقت چنار
من به سر وقت خدا میرفتم
ﺍﺯ شیخی ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ:
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ، چه به ﺪست ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯼ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: ﻫﻴــﭻ ...! ﺍما، ﺑﻌﻀﯽ چیزﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ؛
ﺧﺸﻢ، ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻋﺪﻡ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﯼ
ﻭ ﻣﺮﮒ ...
┘◄ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺑـه ﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻟماﻥ ﺧﻮﺏ می ﺸﻮﺩ؛
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍدن ها ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺁﺳﻮﺩﻩ و راحت مان می کند ...
خدایا بگیر از من هر آنچه میگیرد تو را از من
الهی! در دلِ دوستانِ تو، نور عنایت پیداست و جان ها در آرزوی
وصال توحیران و شیداست. چون تو مولا که راست؟
و چون تو دوست کجاست؟
به خاطر ” هیچ کس “
دست از ” ارزشهایت ” نکش؛
چون … زمانی که آن فرد از تو دست بکشد؛
تو می مانی و یک ” منِ ” بی ارزش . . .
خدایا........
با تو می گویم حرفهایم را... دلتنگیهای وجودم را... و آشفتگیهای درونم را....
خدایا........
قلب مترسک تنها را دریاب... می دانم همین نزدیکیهای تو! و من بی فرجام چنان دورم از تو که گاهی نامت را نمی دانم!
که نشانی ات را از هر که پرسیدم خود آواره دیارت بود!
خدایا.......
از من مپرس که پاسخی ندارم جز شرمندگی... جز درماندگی... از خویش هیچ نیاموخته ام مگر ندانستن... مگر نادانی!
خدایا.......
صدایت می کنم! جواب از این بی دل آشفته حال دریغ مکن ور نه گم می شوم در سیاهی و دو رنگی روزگار... گم می شوم و راه پیدا نمی کنم در این سکوت بی نام نیمه شب!
خدایا.......
می خواهم در این نسیم سحرگاه تو را باز شناسم از سیاهی!
دلتنگم ... تنهایم ... دردمندم... و نیازمندم به درگاهت... دستم را رها مکن که اگر تو راه به من نشان ندهی چگونه در این ظلمت به خانه باز گردم!
خدایا.......
جهان و هر چه در آن است نشانی تو و آوارگی نشانه من... کوه و جنگل و دریا نشان از عظمت تو و اشک و آه و حسرت نشانی من!
خدایا.......
تو کریمی و بخشنده... تو یگانه ای و بی نیاز ... تو رئوفی و بزرگ... تو پشت و پناه و تکیه گاه دردمندانی... و من حقیر و سرگشته و حیران !
خدایا.......
این بنده خاطی و بیچاره را ببخش و از درگهت نا امید مگردان... اگر چه در وقت دلتنگی و دردمندی دست نیاز به درگاهت دراز می کنم و در هنگام حلاوت و سر خوشی از تو دورم!
خدایا.......
غمگینم و آزرده ... دلگیرم و تنها... بی پشت و پناهم و سر گردان... دلشکسته ام و به هر که و هر چیز رو کردم جز زخم عایدم نگشت! پس قلب شکسته ام را دریاب و مرا از غم و غصه های دنیوی برهان!
خدایا......
نگاه گرمت را از من مگیر که محتاج گرمای بی رنگ و ریایم... و این سرما که بر وجودم رخنه کرده از قلب فرتوتم بزدا که تنها بی نیاز یکتا تویی و بس!
خدایا.......
قطره های اشک پنهانم را فقط تو می بینی و همزاد غم بودن ذهنم را تنها تو می دانی و آنچه گذشته ام را با غم و امروزم را با درد می سازد تو می فهمی!
خدایا.......
مرا از هر بنده بی نیاز گردان و بر من رحم کن بر من که نا توانم بر من که محتاج صبوریم صبری عطا کن و قلبی روشن و بی کینه!
باشد که هیچ جز عشق و محبت درون سینه نداشته باشم!
و.......
دلم عجیب گرفته است
کجاست پنجه شیرینت ای نوازشگر
که تار های دلم را به زخمه ای بنوازد.........؟؟؟
سالها با علاقه کار کرد ؛به دیگران نیکی کرد،اما با تمام تلاشش در راه خدایی شدن،چیزی درست به نظر نمیرسید،حتی مشکلاتش روز به روز و مدام بیشتر میشد...
یک روز عصر دوستی که به دیدنش آمده بود،از وضعیت سخت زندگیش مطلع شد،گفت واقعا عجیب است!درست بعد از اینکه تصمیم گرفتی توبه کنی و خداترس شوی زندگیت بد تر شده نمیخواهم ایمانت را ضعیف کنم اما با وجود تمام تلاشهایت در مسیر روحانی هیچ چیز بهتر نشده است....
آهنگر بلافاصله پاسخ نداد...او هم بارها این فکر را کرده بود اما نمیدانست چه بر سر زندگیش آمده است اما نمیخواست دوستش را بی پاسخ بگذاردو شروع کرد به حرف زدن و سرانجام پاسخی را که میخواست یافت..این پاسخ آهنگر بود...
در این کارگاه فولاد خام برایم می آورند و باید از آن شمشیر بسازم،میدانی چطور این کار را انجام میدهم؟؟
اول تکه فولاد را به اندازه جهنم حرارت میدهم تا داغ شود،بعد با بی رحمی تمام سنگین ترین پتک را برمیدارم و پشت سرهم به آن ضربه میزنم تا اینکه فولاد شکلی را بگیرد که من میخواهم،بعد آن را در تشت آب سرد فرو میکنم،در این لحظه تمام کارگاه را بخار آب میگیرد،
فولاد به خاطر این تغییر ناگهانی دما ناله میکند و رنج میبرد،باید این کار را آنقدر انجام دهم تا به شمشیر مورد نظرم دست پیدا کنم،یکبار کافی نیست،آهنگر مدتی سکوت کرد،،،
گاهی فولادی که به دستم می رسد نمیتوامد تاب این تغییر را بیاورد حرارت و ضربات پتک و آب سرد تمامش را ترک می اندازد،میدانم از این فولاد هرگز شمشیری مناسب در نخواهد آمد،،،باز مکث کرد و ادامه داد،،
میدانم که خدادارد مرا در آتش رنج امتحان میکند...ضربات پتکی را که زندگی بر من وارد کرده را پذیرفته ام گاهی به شدت احساس سرما میکنم،،، انگار فولادی باشم که از آبدیده شدن رنج می برد،،،،اما تنها چیزی که میخواهم این است...
خدای من از کارت دست نکش،،،،تا شکلی را که تو میخواهی بگیرم،،،با هر روشی که می پسندی،،،ادامه بده،،،تا هر مدت که لازم است،،،ادامه بده،،،اما هرگز مرا به کوه فولادهای بی فایده پرتاب نکن...
عشق فقط خدا...
داستان در مورد یک کوهنورد است که میخواست از بلندترین کوهها بالا برود...
او پس از سالها آماده سازی و تمرین در مورد یک قله سخت ماجرا جویی خود را آغاز کرد... ولی از آنجا که افتخار صعود رافقط برای خودش میخواست تصمیم گرفت شبانه و تنها از کوه بالا برود...
شب بلندی های کوه را تماما در بر گرفت و مرد هیچ چیز را نمی دیدابرها روی ماه و ستاره ها را پوشانده بود همانطور که از کوه بالا می رفت چند قدم مانده به قله کوه پایش لیز خورد ودر حالی که به سرعت سقوط میکرد از کوه پرت شد...
در حال سقوط لکه های سیاهی را مقابل چشمانش می دیدو احساس وحشتناک مکیده شدن توسط قوه جاذبه او را در خود فرو برد...در آن لحظات ترس عظیم همه رویدادهای خوب و بد زندگی یادش آمد اکنون فکر میکرد مرگ چقدر به او نزدیک است ناگهان احساس کرد طناب به دور بدنش محکم شد!! بدنش میان آسمان و زمین معلق بود وفقط طناب او را نگه داشته بود...در این لحظه برایش چاره ای نماند بعد از مدتها به یاد خدا افتاد ...فریاد کشید...
خدایا کمکم کن ...
ناگهان صدای پرطنینی که از آسمان شنیده میشد جواب داد از من چه میخواهی ...؟
خدایا نجاتم بده..
واقعا باور داری من میتوانم نجاتت بدهم؟؟
البته که باور دارم
اگر یقین داری طناب ی را که دور کمرت بسته شده را باز کن ...یک لحظه سکوت...
ومرد تصمیم گرفت با تمام قوا به طناب بچسبد...
گروه نجات میگویند که روز بعد یک کوهنورد یخ زده را مرده پیدا کردند...
بدنش از یک طناب آویزان بود و با دستهایش محکم به طناب چسبیده بود!!!
او فقط یک متر با زمین فاصله داشت!!!!!
ای عشق من" زیباترین معشوق من
آندم که با یاد توام "عاشق ترین عاشق منم
در وصف تو عاجز منم" آندم که تو یاد منی
ای عشق من" هستی من "معشوقه ی زیبای من
هر دم که من یاد توام " با یاد تو من صاحب عشق توام
ای نازنین "خدای یکتای زمین "ای مهربان "ای بهترین
در دل بمان "همچون خدای بی کسان
با تو حکایتی دگر این دل ما به سرکند
خدای نازنینم ، تا یادت می کنم باران می آید...
نمی دانستم لمس خیالت هم وضو می خواهد...
چشمانم رابستم
به هرچه که خواهد شد
چون او به برگشت بنده اش امیدواراست و
من به آغوش دوباره اش
داستان مرد خوشبخت
پادشاهی پس از اینکه بیمار شد گفت: "نصف قلمرو پادشاهی‌ام را به کسی میدهم که بتواند مرا معالجه کند".
تمام آدم‌های دانا دور هم جمع شدند تا ببیند چطور می شود شاه را معالجه کرد، اما هیچ یک ندانست. تنها یکی از مردان دانا گفت: "فکر کنم میتوانم شاه را معالجه کنم. اگر یک آدم خوشبخت را پیدا کنید، پیراهنش را بردارید و تن شاه کنید، شاه معالجه می شود". شاه پیک‌هایش را برای پیدا کردن یک آدم خوشبخت فرستاد.... آنها در سرتاسر مملکت سفر کردند ولی نتوانستند آدم خوشبختی پیدا کنند. حتی یک نفر پیدا نشد که کاملا راضی باشد.
آن که ثروت داشت، بیمار بود. آن که سالم بود در فقر دست و پا میزد، یا اگر سالم و ثروتمند بود زن و زندگی بدی داشت. یا اگر فرزندی داشت، فرزندانش بد بودند. خلاصه هر آدمی چیزی داشت که از آن گله و شکایت کند.
آخرهای یک شب، پسر شاه از کنار کلبه‌ای محقر و فقیرانه رد میشد که شنید یک نفر دارد چیزهایی می‌گوید.
"شکر خدا که کارم را تمام کرده‌ام. سیر و پر غذا خورده‌ام و میتوانم دراز بکشم و بخوابم!
چه چیز دیگری میتوانم بخواهم؟"
پسر شاه خوشحال شد و دستور داد که پیراهن مرد را بگیرند و پیش شاه بیاورند و به مرد هم هر چقدر بخواهد بدهند.
پیک‌ها برای بیرون آوردن پیراهن مرد توی کلبه رفتند،
اما...
.
.
.
مرد خوشبخت آن قدر فقیر بود که پیراهن نداشت!!!
داستان ویژگی های کسانی که از محنت دیگران محزون اند...
وقتی که نوجوان بودم، یک شب با پدرم در صف خرید بلیط سیرک ایستاده بودیم...
جلوی ما یک خانواده پرجمعیت ایستاده بودند...
به نظر می رسید وضع مالی خوبی نداشته باشند...
شش بچه مودب که همگی زیر دوازده سال داشتند ولباس هایی کهنه در عین حال تمیـز پوشیده بودنـد...
دوتا دوتا پشت پدر و مادرشان، دست همدیگر را گرفته بودند و با هیجان زیادی در مورد برنامه ها...
و شعبده بازی هایی که قرار بود ببینند، صحبت می کردند....
وقتی به باجه بلیط فروشی رسیدند، متصدی باجه از پدر خانواده پرسید: چند عدد بلیط می خواهید؟پدر خانواده جواب داد:
لطفاً شش بلیط برای بچه ها و دو بلیط برای بزرگسالان. متصدی باجه، قیمت بلیط ها را اعلام کرد... .
پدر به باجه نزدیکتر شد و به آرامی از فروشنده بلیط پرسید: ببخشید، گفتید چه قدر؟!
متصدی باجه دوباره قیمت بلیط ها را تکرار کرد. ناگهان رنگ صورت مرد تغییر کرد و نگاهی به همسرش انداخت...
بچه ها هنوز متوجه موضوع نشده بودند و همچنان سرگرم صحبت در باره برنامه های سیرک بودند .
معلوم بود که مرد پول کافی نداشت. و نمیدانست چه بکند و به بچه هایی که با آن علاقه پشت او ایستاده بودند چه بگوید...
ناگهان پدرم دست در جیبش برد و یک اسکناس بیست دلاری بیرون آورد و روی زمین انداخت. سپس خم شد...
و پول را از زمین برداشت، به شانه مرد زد و گفت: ببخشید آقا، این پول از جیب شما افتاد! مرد که متوجه موضوع شده بود،
همان طور که اشک از چشمانش سرازیر می شد، گفت: متشکرم آقا....
مرد شریفی بود ولی درآن لحظه برای اینکه پیش بچه ها شرمنده نشود، کمک پدرم را قبول کرد......
بعد از این که بچه ها به همراه پدر و مادشان داخل سیرک شدند، من و پدرم آهسته از صف خارج شدیم...
و به طرف خانه برگشتیم و من در دلم به داشتن چنین پدری افتخار کردم و آن زیباترین سیرکی بود که به عمرم رفته بودم... .
بیاییم ثروتمند زندگی کنیم به جای آنکه ثروتمند بمیریم...
خدا در بیابان های خالی از انسان نیست...
خدا در جاده های تنهای بی انتها نیست...
به دنبالش نگرد...
خدا در نگاه منتظر کسی است که به دنبال خبری از توست...
خدا در قلبی است که برای تو می تپد...
خدا در لبخندی است که با نگاه مهربان تو جانی دوباره می گیرد...
خدا آنجاست...
در جمع عزیزترینهایت... خدا در دستی است که به یاری می گیری...
در قلبی است که شاد می کنی... در لبخندی است که به لب می نشانی...
خدا در بتکده و مسجد نیست...
گشتنت زمان را هدر می دهد...
خدا در عطر خوش نان است...
خدا در جشن و سروری است که به پا می کنی...
خدا را در کوچه پس کوچه های درویشی و دور از انسان ها جست و جو مکن...
خدا آنجا نیست...
او جایی است که همه شادند...
و جایی است که قلب شکسته ای نمانده...
در نگاه پرافتخار مادری است به فرزندش...
در نگاه عاشقانه زنی است به همسرش...
باید از فرصت هایکوتاه زندگی جاودانگی را جست...
زندگی چالشی بزرگ است...
مخاطره ای عظیم...
فرصت یکه و یکتای زندگی را...
نباید صرف چیزهای کم بها کرد...
چیزهای اندک که مرگ آن ها را از ما می گیرد... .
زندگی را باید صرف اموری کرد که مرگ نمی تواند آن ها را از ما بگیرد... .
زندگی کاروان سرایی است که شب هنگام در آن اتراق می کنیم...
و سپیده دمان از آن بیرون می رویم...
فقط یک چیزهایی اهمیت دارند...
چیزهایی که وقت کوچ ما، از خانه بدن، با ما همراه باشند...
همچون معرفت بر الله و به خود آیی...
دنیا چیزی نیست که آن را واگذاریم...
و با بی پروایی از آن درگذریم...
دنیا چیزی است که باید آن را برداریم و با خود همراه کنیم...
سالکان حقیقی می دانند که همه آن زندگی باشکوه هدیه ای از طرف خداوند است...
و بهره خود را از دنیا فراموش نمی کنند...
کسانی که از دنیا روی برمی گردانند...
نگاهی تیره و یأس آلود دارند...
آن ها دشمن زندگی و شادمانی اند...
خداوند زندگی را به ما نبخشیده است تا از آن روی برگردانیم...
سرانجام خداوند از من و تو خواهد پرسید:
آیا "زندگی" را "زندگی کرده ای"؟!
خدایا........
با تو می گویم حرفهایم را... دلتنگیهای وجودم را... و آشفتگیهای درونم را....
خدایا........
قلب مترسک تنها را دریاب... می دانم همین نزدیکیهای تو! و من بی فرجام چنان دورم از تو که گاهی نامت را نمی دانم!
که نشانی ات را از هر که پرسیدم خود آواره دیارت بود!
خدایا.......
از من مپرس که پاسخی ندارم جز شرمندگی... جز درماندگی... از خویش هیچ نیاموخته ام مگر ندانستن... مگر نادانی!
خدایا.......
صدایت می کنم! جواب از این بی دل آشفته حال دریغ مکن ور نه گم می شوم در سیاهی و دو رنگی روزگار... گم می شوم و راه پیدا نمی کنم در این سکوت بی نام نیمه شب!
خدایا.......
می خواهم در این نسیم سحرگاه تو را باز شناسم از سیاهی!
دلتنگم ... تنهایم ... دردمندم... و نیازمندم به درگاهت... دستم را رها مکن که اگر تو راه به من نشان ندهی چگونه در این ظلمت به خانه باز گردم!
خدایا.......
جهان و هر چه در آن است نشانی تو و آوارگی نشانه من... کوه و جنگل و دریا نشان از عظمت تو و اشک و آه و حسرت نشانی من!
خدایا.......
تو کریمی و بخشنده... تو یگانه ای و بی نیاز ... تو رئوفی و بزرگ... تو پشت و پناه و تکیه گاه دردمندانی... و من حقیر و سرگشته و حیران !
خدایا.......
این بنده خاطی و بیچاره را ببخش و از درگهت نا امید مگردان... اگر چه در وقت دلتنگی و دردمندی دست نیاز به درگاهت دراز می کنم و در هنگام حلاوت و سر خوشی از تو
دورم!
خدایا.......
غمگینم
و آزرده ... دلگیرم و تنها... بی پشت و پناهم و سر گردان... دلشکسته ام
و به هر که و هر چیز رو کردم جز زخم عایدم نگشت! پس قلب شکسته ام را
دریاب و مرا از
غم و غصه های دنیوی برهان!
خدایا......
نگاه گرمت را از من مگیر که محتاج گرمای بی رنگ و ریایم... و این سرما که بر وجودم رخنه کرده از قلب فرتوتم بزدا که تنها بی نیاز یکتا تویی و بس!
خدایا.......
قطره های اشک پنهانم را فقط تو می بینی و همزاد غم بودن ذهنم را تنها تو می دانی و آنچه گذشته ام را با غم و امروزم را با درد می سازد تو می فهمی!
خدایا.......
مرا از هر بنده بی نیاز گردان و بر من رحم کن بر من که نا توانم بر من که محتاج صبوریم صبری عطا کن و قلبی روشن و بی کینه!
باشد که هیچ جز عشق و محبت درون سینه نداشته باشم!
و.......
دلم عجیب گرفته است
کجاست پنجه شیرینت ای نوازشگر
که تار های دلم را به زخمه ای بنوازد.........؟؟؟
فرزند عزیزم آن زمان که مرا پیر و از کار افتاده یافتی صبور باش و مرا درک کن
اگر
هنگام غذا خوردن، لباس هایم را کثیف کردم و یا نتوانستم لباسهایم را
بپوشم صبور باش و به یاد بیاور که همین کارها را به تو یاد دادم
اگر
زمانی که صحبت میکنم حرفهایم تکراری و خسته کننده است صبور باش و حرفهایم
را قطع نکن و به حرفهایم گوش فرا ده، همانگونه که من در دوران کودکی به
حرفهای تکراریت بارها و بارها با عشق گوش فرا دادم
اگر
زمانی را برای تعویض من میگذاری با عصبانیت این کار را نکن و به یاد
بیاور، وقتی کوچک بودی، من نیز مجبور می شدم روزی چند بار لباسهایت را عوض
کنم
برای
سرگرمی یا خواباندنت مجبور می شدم بارها و بارها داستانی را برایت تعریف
کنم پس خشمگین نشو اگر بارها و بارهای مطلبی را برای من تعریف میکنی
وقتی نمی خواهم به حمام بروم، مرا سرزنش نکن، زمانی را به یاد بیاور که مجبور میشدم با هزار و یک بهانه تو را وادار به حمام کردن کنم
وقتی بی خبر از پیشرفت ها و دنیای امروز، سئوالاتی می کنم با لبخند تمسخر آمیز به من ننگر
وقتی
برای ادای کلمات یا مطلبی، حافظه ام یاری نمی کند، فرصت بده و صبر کن تا
بیاد بیاورم، اگر نتوانستم بیاد بیاورم عصبانی نشو، برای من مهمترین چیز
نه صحبت کردن ، که تنها با تو بودن و تو را برای شنیدن داشتن است
وقتی پاهایم توان راه رفتن ندارند، دستانت را به من بده … همانگونه که تو اولین قدم هایت را در کنار من برداشتی
وقتی نمیخواهم چیزی بخورم مرا وادار نکن من خوب میدانم که کی به غذا احتیاج دارم
روزی متوجه میشوی که علیرغم همه اشتباهاتم همیشه بهترین چیزها را برای تو میخواستم و همواره سعی کردم بهترین ها را برای تو فراهم کنم
از اینکه در کنارت و مزاحم تو هستم، خسته و عصبانی نشو تو باید مرا درک کنی
یاریم کن، همانگونه که من یاریت کردم ان زمان که زندگی را آغاز کردی
زمانی که می گویم دیگر نمی خواهم زنده بمانم و می خواهم بمیرم، عصبانی نشو … روزی خود خواهی فهمید
کمک کن تا با نیرو و شکیبایی تو، این راه را به پایان برسانم
فرزند دلبندم، دوستت دارم
خدا را دوست دارم چون،با هرuser name که باشم،من راconnect می کند
خدا را دوست دارم به خاطر اینکه تا خودم نخوام مرا D.C نمیکند
خدا را دوست دارم،به خاطر اینکه هیچ وقت به من پیغامline busy نمیدهد
خدارا دوست دارم،به خاطر اینکه با یکdelete هر چی بخوام پاک میکند
خدا را دوست دارم،به خاطر اینکه اینهمهwallpaper که update میکند
خدا را دوست دارم،به خاطر اینکه با اینکه خیلی بدم میاد،من راlog off نمیکند
خدا را دوست دارم،به خاطر اینکه همه چیز من را میداند ولیsend to all نمیکند
خدا را دوست دارم،به خاطر اینکه میگذارد هر جایی که میخواهم visible-In بروم
خدا را دوست دارم،به خاطر اینکه همیشه جزءfriend هام میماند و من راdelete و ignore نمیکند
خدا را دوست دارم ،به خاطر اینکه اراده کنم،on میشود و من میتوانم باهاش حرف بزنم
خدا را دوست دارم ،به خاطر اینکه passwordاش را هیچوقت یادم نمیرود
فقط کافیه به دلم سر بزنم
خدا را دوست دارم،به خاطر اینکه اینهمهfriend برای منadd میکند
خدا را دوست دارم،به خاطر اینکه از من می پذیرد که بگویم:
خدا را دوست دارم
آنگاه که نمادی از امید در فنجان قهوه ات نمی بینی و در طالعت نیز خبری از معجزه نیست ،
بدان که خداوند همه چیز را به خودت سپرده تا بهترین ها را بسازی
خالق ما بهشتی دارد نزدیک و زیبا
دوزخی دارد ب گمانم کوچک و بعید
و در پی دلیلی ست ک ببخشد مارا
گاهی ب بهانه یک (دعا) در حق دیگری...
شاید حالا آن لحظه بی دلیل باشد
دستهایم آنقدر بزرگ نیست که
چرخ دنیا را به کامتان بچرخانم ...اما...
یکی هست که بر همه چیز تواناست ...
از او تمنای لحظه های زیبا برایتان دارم...
چــشـم بـستـه هــم مـی شــود راه رفــت و زمــیـن نـخـورد، اگــر دسـتـت در دسـت خــدا بــاشـد . . .
به سلامتی قاضی که جلوش چک گذاشتن گفتند:هرچقدردوسداری بنویس ولی به ناحق قضاوت کن . . .
جای عدد وارقام چک بزرگ نوشت "خدا"
گفت:هروقت پاس شد قضاوت ناحق میکنم. . .
تا اونو داری چیزی کم نداری
این همه غربت تلخ
این همه تنهایی
این همه دلتنگی
این همه فاصله تا رویاها
این همه غم ز کجاست ؟؟؟
من امیدم به خداست …
من امیدم به همین ذره نور اینجاست
من امیدم به همین خلوت سرد
به همین یاد نگاه
به همین دغدغه ها
به همین رویاهاست
من امیدم به خداست
عجب موجوداتی هستیم ما...
نافرمانی خدا رو میکنیم،با اینکه بهش نیاز داریم..
و خدا چه عاشقانه دوستمون داره با اینکه هیچ نیازی بهمون نداره.
در قلبت و به دستان خالی ات نگاه نکن
تو فقط خانه ی دلت را برایش نگهدار
اسباب پذیرایی با اوست .
به چشمان خود دروغ نگوییم خدا دیدنیست
چشمهایی که خدارا نبینند
دو گودال مخوفندکه بر صورت
انسان دهن باز کرده اند
وقتی احساس غربت می کنید یادتان باشد
که خدا همین نزدیکیست
یادتان باشد که خدا هیچ وقت شمارا از یاد نبرده است .
یادتان باشد که خدا اینجاست
نمی دانم چرا آنقدر بزرگ نشده ام،که تو را تنها در مواقع سختی نخوانم؟
چرا وقتی همه چیز هست، کمتر تو را صدا می کنم؟
چرا وقتی سالم و شاداب هستم، کمتر تو را شکر می گویم؟
پروردگارا! تنها درخواستم از تو روحی وسیع است، آنقدر که فراموش نکنم،در خوشی ها باید بیشتر تو را صدا کرد!
خدا را دیده ای آیا؟
به هنگامی که می فهمی دگر تنهای تنهایی!
رفیقی، همدمی، یاری کنارت نیست و می ترسی که راز بی کسی را با کسی گویی
یکی بی آنکه حتی لب تو بگشایی، به آغوشی تو را گرم محبت می کند با عشق…
گمانم دیده ای او را
که من هم آرزو دارم ببینم باز هم او را
که او خود می گشاید دیده های روشن دل را…
خداوندا
سرنوشت مرا خیر بنویس
تقدیری مبارک
که آنچه را که تو زود میخواهی
دیر نخواهم
و چیزی را که تو
دیر میخواهی
زود نخواهم
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ
این درگه ما درگه نومیدی نیست
صد بار اگر توبه شکستی بازآ
گاهی حرفت گیر می کند درون حجمی از آه که در شش
هایت جمع شده ... یا کمی بالاتر می آید و در ابعاد تنگ و کوچک و زخمی قلبت
گیر می کند ، گاهی وقت ها هم خودش را از این همه فیلتر و سد های محکم عبور
می دهد و تا نوک زبانت می رسد اما بین دندان های قفل شده گیر می کند ...
آنوقت حرارتش زبان را می سوزاند و دودش دنیا را باخبر می کند که این زبان
سوخته...این دل تنگ و بیچاره حرفی سوزان در گلو دارد...اما از دود حرفی که
بر زبان نیامده فقط تو می فهمی حرف دلم را ...
دلم می خواهد باران شوم و ببارم تا جبران تمام بغض های نشکسته شوم ، یا
کبوتر شوم و تا آسمان هفتم پرواز کنم و تلافی یک عمر زمینگیر شدن شوم ! دلم
می خواهد کوهی استوار بشوم تا خورشید خودش را پشت من پنهان کند....یا
آسمانی بشوم تا ماه در دل صاف و صادقم نفس بکشد....خلاصه بگویم...دلم می
خواهد به تـــــــــــــو نزدیک و نزدیک تر شوم تا رها شوم...
داشتم آرزوی این نزدیکی و رهایی را می کردم که زیر گلویم همان شاهرگ زندگی ام نبضی زد و گفت....نحن اقرب الیه من حبل الورید...
حالا هم نزدیکم...هم رها....هم بارانم...هم کوه....هم کبوتر در حال اوج....اگر حواسم باشد !
دلم گرم خداوندیست که با دستان من
گندم برای یاکریم خانه میریزد
چه بخشنده خدای عاشقی دارم
که میخواند مرا با آنکه میداند گنهکارم
دلم گرم است, میدانم بدون لطف
او تنهای تنهایم
*****************************************************************
*******************************************************************
آرامش چیست؟ نگاه به گذشته و شکر خدا
نگاه به آینده و اعتماد به خدا
نگاه به اطراف و جستجوی خدا
نگاه به درون و دیدن خدا
لحظه تان سرشار از بوی خدا!
*************************************
***************************************************
به پای هیچ کس نمیفتم.
دستت به دامن هیچ کس نمی شم.
چون کسی رو دارم که همه دست به دامنش میشن...
خدااااااااااااا
******************************************************
افتادن یک برگ از درخت هم بی حکمت خدا نیست؛
چه برسد باقی رخداد های زندگی…
*****************************************
**************************************************************
خدایا ... ♥•٠·˙
فقط تو هستی که همیشه در دسترسی،
همیشه کنارمی ...
حتی لحظه هایی که فراموشت کرده ام!
روزی پنج بار صدام می زنی ...
حتی اگر اونقدر بهت کم توجه باشم که وقتی صدام می زنی، خودم رو با مسائل
سطحی مشغول کنم و به موقع جوابت رو ندم ... بازم وعده بعدی صدام می زنی!
خدایا ممنون که همیشه با منی. ♡❤
****************************************
بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت وصف تو در پیر و جوان دید
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه نیم من که روم خانه به خانه
********************************************
خدایا خوش به حال آنکه قلبش مال توست
حال و روزش هر نفس احوال توست
خوش به حال آنکه چشمانش تویی
آرزوهایش همه آمال توست
***************************************
#خـدایـا به تو پناه می بـریم از :
☜"چشم" هایی که دوباره "گمت" کنند
و
☜ از "دست" هایی که "رهایت" سازند
تو را به هرآنچه خوب است
برای روز مـبـادایمـان بمـان
که بی "تــــو" ؛
✘پــوچ✘ خواهیم بود...
***********************************
خدایا!
حکومت کشور جان با توست! به غیر وامگذار...
خدایا! باغبانی این باغ را به کس مسپار...
که اگر جز شیره مهر تو در آوندهای این باغ بدود برگها به پژمردگی خواهد نشست
و اگر جز باران محبت تو بر این باغ ببارد پرچمهای باغ فرو خواهد افتاد
و اگر جز نسیم لطف تو به این بوستان بوزد غنچه ها خواهند مرد.
خدایا! آفت علاقه به دنیا بر گندمزار ایمان ما زده است، دریابمان!
آنچنانکه عابدان و صالحان و برگزیدگانت را دریافتی،
آنچنانکه بندگان ناب و خالصانت را و آنچنانکه عاشقان و معشوقان خویش را.
با دستهای گرم محبت، ای پذیراترین آغوش باز ماندگان!
ای رئوف ترین مهربانان و کریم ترین مهرورزان!
برگرفته از:خمس عشره امام سجاد(ع)
*********************************************
*********************************************************************
رنج هست، مرگ هست، اندوه جدایی هست،
اما آرامش نیز هست، شادی هست، رقص هست،
خدا هست.
زندگی، همچون رودی بزرگ، جاودانه روان است.
زندگی همچون رودی بزرگ که به دریا می رود،
دامان خدا را می جوید.
خورشید هنوز طلوع میکند
فانوس ستارگان هنوز از سقف شب آویخته است:
بهار مدام می خرامد و دامن سبزش را بر زمین می کشد:
امواج دریا، آواز می خوانند،
بر می خیزند و خود را در آغوش ساحل گم میکنند.
گل ها باز می شوند و جلوه می کنند و می روند.
نیستی نیست.
هستی هست.
پایان نیست.
راه هست.
تولد هر کودک، نشان آن است که:
خدا هنوز از انسان ناامید نشده است...
*************************************************************
شبی از شبها، شاگردی در حال عبادت و تضرع وگریه و زاری بود.
در همین حال مدتی گذشت، تا آنکه استاد خود را، بالای سرش دید، که با تعجب و حیرت؛ او را، نظاره می کند !
استاد پرسید : برای چه این همه ابراز ناراحتی و گریه و زاری می کنی؟
شاگرد گفت : برای طلب بخشش و گذشت خداوند از گناهانم، و برخورداری از لطف خداوند!
استاد گفت : سوالی می پرسم ، پاسخ ده؟
شاگرد گفت : با کمال میل؛ استاد.
استاد گفت : اگر مرغی را، پروش دهی ، هدف تو از پرورشِ آن چیست؟
شاگرد گفت: خوب معلوم است استاد؛ برای آنکه از گوشت و تخم مرغ آن بهره مند شوم .
استاد گفت: اگر آن مرغ، برایت گریه و زاری کند، آیا از تصمیم خود، منصرف خواهی شد؟
شاگردگفت: خوب راستش نه…!نمی توانم هدف دیگری از پرورش آن مرغ، برای خود، تصور کنم!
استاد گفت: حال اگر این مرغ ، برایت تخم طلا دهد چه؟ آیا باز هم او را، خواهی کشت، تا از آن بهره مند گردی؟!
شاگرد گفت : نه هرگز استاد، مطمئنا آن تخمها، برایم مهمتر و با ارزش تر ، خواهند بود!
استاد گفت :
پس تو نیز؛ برای خداوند، چنین باش!
همیشه تلاش کن، تا با ارزش تر از جسم ، گوشت ، پوست و استخوانت؛ گردی.
تلاش کن تا آنقدر برای انسانها، هستی و کائنات خداوند، مفید و با ارزش شوی
تا مقام و لیاقتِ توجه، لطف و رحمتِ او را، بدست آوری .
خداوند از تو گریه و زاری نمی خواهد!
او، از تو حرکت، رشد، تعالی، و با ارزش شدن را می خواهد ومی پذیرد.
نه ابرازِ ناراحتی و گریه و زاری را…..!!!
| مادر موسی، چو موسی را به نیل | در فکند، از گفته‌ی رب جلیل | |
| خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه | گفت کای فرزند خرد بی‌گناه | |
| گر فراموشت کند لطف خدای | چون رهی زین کشتی بی ناخدای | |
| گر نیارد ایزد پاکت بیاد | آب خاکت را دهد ناگه بباد | |
| وحی آمد کاین چه فکر باطل است | رهرو ما اینک اندر منزل است | |
| پرده‌ی شک را برانداز از میان | تا ببینی سود کردی یا زیان | |
| ما گرفتیم آنچه را انداختی | دست حق را دیدی و نشناختی | |
| در تو، تنها عشق و مهر مادری است | شیوه‌ی ما، عدل و بنده پروری است | |
| نیست بازی کار حق، خود را مباز | آنچه بردیم از تو، باز آریم باز | |
| سطح آب از گاهوارش خوشتر است | دایه‌اش سیلاب و موجش مادر است | |
| رودها از خود نه طغیان میکنند | آنچه میگوئیم ما، آن میکنند | |
| ما، بدریا حکم طوفان میدهیم | ما، بسیل و موج فرمان میدهیم | |
| نسبت نسیان بذات حق مده | بار کفر است این، بدوش خود منه | |
| به که برگردی، بما بسپاریش | کی تو از ما دوست‌تر میداریش | |
| نقش هستی، نقشی از ایوان ماست | خاک و باد و آب، سرگردان ماست | |
| قطره‌ای کز جویباری میرود | از پی انجام کاری میرود | |
| ما بسی گم گشته، باز آورده‌ایم | ما، بسی بی توشه را پرورده‌ایم | |
| میهمان ماست، هر کس بینواست | آشنا با ماست، چون بی آشناست | |
| ما بخوانیم، ار چه ما را رد کنند | عیب پوشیها کنیم، ار بد کنند | |
| سوزن ما دوخت، هر جا هر چه دوخت | زاتش ما سوخت، هر شمعی که سوخت | |
| کشتی زاسیب موجی هولناک | رفت وقتی سوی غرقاب هلاک | |
| تند بادی، کرد سیرش را تباه | روزگار اهل کشتی شد سیاه | |
| طاقتی در لنگر و سکان نماند | قوتی در دست کشتیبان نماند | |
| ناخدایان را کیاست اندکی است | ناخدای کشتی امکان یکی است | |
| بندها را تار و پود، از هم گسیخت | موج، از هر جا که راهی یافت ریخت | |
| هر چه بود از مال و مردم، آب برد | زان گروه رفته، طفلی ماند خرد | |
| طفل مسکین، چون کبوتر پر گرفت | بحر را چون دامن مادر گرفت | |
| موجش اول، وهله، چون طومار کرد | تند باد اندیشه‌ی پیکار کرد | |
| بحر را گفتم دگر طوفان مکن | این بنای شوق را، ویران مکن | |
| در میان مستمندان، فرق نیست | این غریق خرد، بهر غرق نیست | |
| صخره را گفتم، مکن با او ستیز | قطره را گفتم، بدان جانب مریز | |
| امر دادم باد را، کان شیرخوار | گیرد از دریا، گذارد در کنار | |
| سنگ را گفتم بزیرش نرم شو | برف را گفتم، که آب گرم شو | |
| صبح را گفتم، برویش خنده کن | نور را گفتم، دلش را زنده کن | |
| لاله را گفتم، که نزدیکش بروی | ژاله را گفتم، که رخسارش بشوی | |
| خار را گفتم، که خلخالش مکن | مار را گفتم، که طفلک را مزن | |
| رنج را گفتم، که صبرش اندک است | اشک را گفتم، مکاهش کودک است | |
| گرگ را گفتم، تن خردش مدر | دزد را گفتم، گلوبندش مبر | |
| بخت را گفتم، جهانداریش ده | هوش را گفتم، که هشیاریش ده | |
| تیرگیها را نمودم روشنی | ترسها را جمله کردم ایمنی | |
| ایمنی دیدند و ناایمن شدند | دوستی کردم، مرا دشمن شدند | |
| کارها کردند، اما پست و زشت | ساختند آئینه‌ها، اما ز خشت | |
| تا که خود بشناختند از راه، چاه | چاهها کندند مردم را براه | |
| روشنیها خواستند، اما ز دود | قصرها افراشتند، اما به رود | |
| قصه‌ها گفتند بی‌اصل و اساس | دزدها بگماشتند از بهر پاس | |
| جامها لبریز کردند از فساد | رشته‌ها رشتند در دوک عناد | |
| درسها خواندند، اما درس عار | اسبها راندند، اما بی‌فسار | |
| دیوها کردند دربان و وکیل | در چه محضر، محضر حی جلیل | |
| سجده‌ها کردند بر هر سنگ و خاک | در چه معبد، معبد یزدان پاک | |
| رهنمون گشتند در تیه ضلال | توشه‌ها بردند از وزر و وبال | |
| از تنور خودپسندی، شد بلند | شعله‌ی کردارهای ناپسند | |
| وارهاندیم آن غریق بی‌نوا | تا رهید از مرگ، شد صید هوی | |
| آخر، آن نور تجلی دود شد | آن یتیم بی‌گنه، نمرود شد | |
| رزمجوئی کرد با چون من کسی | خواست یاری، از عقاب و کرکسی | |
| کردمش با مهربانیها بزرگ | شد بزرگ و تیره دلتر شد ز گرگ | |
| برق عجب، آتش بسی افروخته | وز شراری، خانمان‌ها سوخته | |
| خواست تا لاف خداوندی زند | برج و باروی خدا را بشکند | |
| رای بد زد، گشت پست و تیره رای | سرکشی کرد و فکندیمش ز پای | |
| پشه‌ای را حکم فرمود، که خیز | خاکش اندر دیده‌ی خودبین بریز | |
| تا نماند باد عجبش در دماغ | تیرگی را نام نگذارد چراغ | |
| ما که دشمن را چنین میپروریم | دوستان را از نظر، چون میبریم | |
| آنکه با نمرود، این احسان کند | ظلم، کی با موسی عمران کند |
پیش از اینها فکر میکردم خدا
خانه ای دارد میان ابرها
مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس وخشتی از طلا
پایه های برجش از عاج وبلور
بر سر تختی نشسته با غرور
ماه برق کوچکی از تاج او
هر ستاره پولکی از تاج او
اطلس پیراهن او آسمان
نقش روی دامن او کهکشان
رعد و برق شب صدای خنده اش
سیل و طوفان نعره توفنده اش
دکمه پیراهن او آفتاب
برق تیغ و خنجر او ماهتاب
هیچکس از جای او آگاه نیست
هیچکس را در حضورش راه نیست
پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود
آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان دور از زمین
بود اما در میان ما نبود
مهربان و ساده وزیبا نبود
در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت
هر چه می پرسیدم از خود از خدا
از زمین، از آسمان،از ابرها
زود می گفتند این کار خداست
پرس و جو از کار او کاری خطاست
آب اگر خوردی ، عذابش آتش است
هر چه می پرسی ،جوابش آتش است
تا ببندی چشم ، کورت می کند
تا شدی نزدیک ،دورت می کند
کج گشودی دست، سنگت می کند
کج نهادی پای، لنگت می کند
تا خطا کردی عذابت می کند
در میان آتش آبت می کند
با همین قصه دلم مشغول بود
خوابهایم پر ز دیو و غول بود
نیت من در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا
هر چه می کردم همه از ترس بود
مثل از بر کردن یک درس بود
مثل تمرین حساب و هندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه
مثل صرف فعل ماضی سخت بود
مثل تکلیف ریاضی سخت بود
*****
تا که یکشب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد یک سفر
در میان راه در یک روستا
خانه ای دیدیم خوب و آشنا
زود پرسیدم پدر اینجا کجاست
گفت اینجا خانه خوب خداست!
گفت اینجا می شود یک لحظه ماند
گوشه ای خلوت نمازی ساده خواند
با وضویی دست ورویی تازه کرد
با دل خود گفتگویی تازه کرد
گفتمش پس آن خدای خشمگین
خانه اش اینجاست اینجا در زمین؟
گفت آری خانه او بی ریاست
فرش هایش از گلیم و بوریاست
مهربان وساده وبی کینه است
مثل نوری در دل آیینه است
می توان با این خدا پرواز کرد
سفره دل را برایش باز کرد
می شود درباره گل حرف زد
صاف و ساده مثل بلبل حرف زد
چکه چکه مثل باران حرف زد...
*قیصر امین پور*
**************************************
سلام...
این شعر همه ی حرف ماست همه ی درد ما...
اینکه سالهاست ما را از غضب خدا می ترسانند...
ما را فراری دادند...
از هر که سراغ ِ خدا را می گیرییم فراری شده...
و رسالت ما چیست...
نشان دادن لطف و کرم و محبت و معرفت خدا...
نشان دادن روح ِ عشق...
روحی که همیشه جاریست...
************************************************
