استاد رضا، فردی خشنود و شاکر بود و در بدترین شرایط
آرامش درون و متانت خود را از دست نمی داد.
روزی باران سیل آسایی به راه افتاد و
خسارات جدی به مردم دهکده وارد کرد.
اما همگان استاد رضا را دیدند که دست به آسمان برده و
خدا را بخاطر همه چیز شکر می کند و
همین امر باعث حیرت دیگران شد. از او پرسیدند
با این همه مصیبت چه جای شکر گزاری باقی مانده؟
پاسخ داد: باید از خدا شاکر باشیم که
همه روزها شرایط آب و هوا و اقلیمی بدین شکل نیست.
این سیل به ما نعمت داشتن روزهای آرام و بدون بحران را
خاطر نشان می کند.
که ما متوجه ارزش آنها نمی شویم مگر خلاف آن را تجربه کنیم.
داشتن روحیه سپاس و شکرگزاری
یکی از بزرگترین مصادیق مثبت اندیشی و خوش بینی است.
**************************
https://telegram.me/eshgekhodayi